Γράφει ο Φώτης Σιούμπουρας
Kανείς δεν μπορεί πλέον να διαφωνήσει για το επαναλαμβανόμενο τα τελευταία χρόνια, ότι αντιπολίτευση ουσιαστικά δεν έχουμε, όπως πιστοποίησε εξάλλου και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, αφού και οι δύο μαζί, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, αθροίζουν λίγο-πολύ το ποσοστό της ΝΔ.
Ούτε φυσικά είναι και το καλύτερο να συμβαίνει αυτό, γιατί η κυβέρνηση δεν έχει πίεση, τουλάχιστον από πολιτικό αντίπαλο. Υπάρχει όμως και αντίλογος, ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με τις ιδιαιτερότητές της, τα βαλκανικά χαρακτηριστικά της, αλλά και τη μεταπολιτευτική σκιά που πέφτει στον τρόπο άσκησης της αντιπολίτευσης.
Καταρχήν στην Ευρώπη, αλλά όχι και στην Ελλάδα, δεν είναι τελείως ασυνήθιστο να κυριαρχεί για μεγάλο χρονικό διάστημα ένας πολιτικός, δίχως στ’ αλήθεια να έχει σοβαρό αντίπαλο απέναντί του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν λειτουργεί η δημοκρατία με δυσμενή αποτελέσματα για την ίδια τη χώρα.
Έχει συμβεί στην Αγγλία των ένδεκα ετών της Θάτσερ, στις τέσσερις θητείες του Χέλμουτ Κολ και της Μέρκελ, στα 14 χρόνια του Γκονζάλεθ, ακόμα και στα ένδεκα του Μπερλουσκόνι, αλλά και στα 14 που κυβέρνησε ο Μιτεράν. Επομένως, το πρόβλημα δεν είναι ούτε ότι δεν έχουμε αντιπολίτευση, ούτε φυσικά ότι… ενδέχεται να γίνει μονοκράτορας ο Μητσοτάκης. Αντιθέτως, είναι θέμα τι ποιότητα αντιπολίτευσης μπορεί να έχουμε σήμερα, με έναν νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ που μοιάζει περισσότερο με μόνιμο θαμώνα πρωινάδικων εκπομπών και λιγότερο με πολιτικό πρόσωπο που έστω βρέθηκε σε λάθος κόμμα.
Η περίπτωση του κ. Ανδρουλάκη, που επίσης θα μπορούσε να ασκήσει αντιπολίτευση, αφού ξεκίνησε με μια καλή βάση του ΠΑΣΟΚ, ένα φρέσκο επιτελείο ανθρώπων και αρκετή όρεξη της Κεντροαριστεράς να τελειώνει με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι εξόχως απογοητευτική. Δεν είναι μόνον τα εκλογικά αποτελέσματα, όσο κυρίως η πολιτική αύρα που δυστυχώς δεν διαθέτει ο προσκολλημένος στο παρελθόν και στη νόμιμη παρακολούθησή του από την ΕΥΠ (όταν ήταν ευρωβουλευτής), πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει δείξει μέχρι τώρα ότι μπορεί να ασκήσει αποτελεσματική αντιπολίτευση. Αντιπολίτευση, λοιπόν, με απλά λόγια δεν υπάρχει και ο Μητσοτάκης έχει τουλάχιστον τρία ακόμα χρόνια μπροστά του, για να αρχίσει να σκέφτεται τρίτη θητεία. Συνεπώς, μεγαλύτερη σημασία έχει να συνεχίσει να κυβερνά με τόλμη και αποφασιστικότητα, να προχωρήσει σε όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει στη χώρα εδώ και δυοτρεις δεκαετίες.
Και φυσικά να αποφύγει τα φαινόμενα αλαζονείας που πάντα βρίσκουν χώρο, ειδικά τη δεύτερη τετραετία. Όσον αφορά την ανύπαρκτη αντιπολίτευση, αφού δεν μπορεί ο καθένας της πολιτικός σχηματισμός να αντιπαλέψει με την κυβερνώσα παράταξη, ας προσπαθήσει τουλάχιστον μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση να βρει σημεία συνύπαρξης, για να βρει και… λόγο ύπαρξης. Θα είναι καλό για την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παρασκήνιο»
