“Πυροσβέστες κοιμούνται στον δρόμο!”
Οι πυροσβέστες κοιμούνται στα καμμένα, πάνω στις στάχτες δίπλα στις φλόγες! Οχι, δεν κοιμούνται! Κλείνουν για λίγο τα μάτια και ονειρεύονται ότι βρίσκονται σε ένα καταπράσινο τοπίο και δεν βλέπουν φλόγες μόνο φύση.
Το όνειρο αυτό χάνεται μόλις αντιληφθούν ότι μέσα από τις στάχτες ξεπροβάλλουν νέες εστίες και φωνάζουν για νερό και ξεχνάνε αμέσως την όποια κούραση νιώθουν και στέκονται εκεί απέναντι από το “τέρας” έτοιμοι να το… σκοτώσουν!
Κάθε καλοκαίρι στη μάχη με τις φλόγες ρίχνονται και αυτοί οι… μάγκες με τα μπεζ! Για 6 μήνες μόνο! Γιατί; Γιατί για τόσο, κάποιοι, τους έσχουν ανάγκη! Μόνο που εμείς τους έχουμε συνέχεια ανάγκη!
Αυτοί οι “τρελοί” τυπάδες που δεν τους νοιάζει τίποτα και μπαίνουν με τα μούτρα μέσα στη φλόγα! Αυτοί που στελεχώνουν τις πιο γνωστές ομάδες και όχι μόνο της Πυροσβεστικής.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι (γυναίκες και άντρες) οι οποίοι το καλοκαίρι δεν κάνουν διακοπές σε κάποιο νησί κάτω από τον καυτό ήλιο αλλά “γνωρίζουν” την Ελλάδα με την πιο άσχημη εικόνα της.
Τα καλοκαίρια τους είναι “μαύρα” όχι επειδή δουλεύουν – το επέλεξαν άλλωστε αυτό – αλλά επειδή βλέπουν και πατάνε μόνο αποκαΐδια και βράχια.
Μπορεί να είναι από ώρες έως και μέρες σε μια φωτιά, με μόνο στοίχημα τους να γλυτώσουν όσα περισσότερα μπορούν! Τις περισσότερες φορές βγαίνουν νικητές και εξιστορούν στους δικούς τους ανθρώπους όσα έζησαν και όσα είδαν!
Και έχουν δει πολλά! Ζώα να καίγονται, σπίτια να τα καταπίνουν οι φλόγες και να τρέχουν να βγάλουν το κόσμο από μέσα, άνθρωπινες φωνές να ουρλιάζουν να σωθούν. Βουρκώνουν για λίγο σφίγγουν τα δόντια και προχωράνε.
Προχωράνε για τον όρκο που έδωσαν, για τους ανθρώπους που κλαίνε, για τους δικούς τους ανθρώπους που στα σπίτια τους καρδιοχτπόυν. Και ύστερα, ύστερα έρχεται το ένα μπουκαλάκι νερό από κάποιον περαστικό και το χτύπημα στην πλάτη “μπράβο ρε μάγκες, σας ευχαριστούμε” και εκείνη η ευχή εκείνης της γιαγιάς που της έσωσαν το σπίτι “να έχεις την ευχή μου παλικάρι μου” η αγκαλιά – φωλιά για να κουρνιάσουν!
Και μετά; Μετά μια άκρη δρόμου μια πέτρα για να ξαπωστάσουν για λίγο! Τα μπέζ τους ρούχα έχουν γίνει μαύρα άλλα δε τους νοιάζει, κοιτάζονται και σκάνε ένα γελάκι και μετά; Μετά θα μετράνε ευρώ, ευρώ το τι πρέπει να πάρουν για να ανανεώσουν τον εξοπλισμό που με δυσκολία κατάφεραν να φτιάξουν γιατί αυτά που τους προσφέρθηκαν δεν είναι αρκετά.
Μετά έρχεται το τέλος του Οκτώβρη και ώρα για … χειμερινή ξεκούραση και αναμονή και αγωνία για το αν θα ξαναριχτούν από 1η Μαίου στη “μάχη με τις φλόγες” για να ανεβάσουν οι πολίτες φωτογραφίες τους να κοιμούνται στο δρόμο άνυδροι και νηστικοί πολλές φορές και να λένε για “εικόνες ντροπής”.
Εκείνοι δεν ντρέπονται όμως είναι έτοιμοι για αυτο! Ξέρουν ότι έτσι θα ξεκουραστούν! Δε του νοίαζει! Τους νοιάζει μόνο μια καλή κουβέντα από τον συνάνθρωπο τους! Αυτό είναι που θα τους ξεκουράσει πιο πολύ!
Για αυτο να θυμόμαστε όλοι ότι οι “τρελοί” με τα μπεζ είναι εκεί για εμάς μαζί με τους “τυπάδες” με τα μπλέ και παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις με αυταπάρνηση και αυτοθυσία!
Ε.Ζ
