Υπάρχει άραγε κανένα κοινό σημείο με το Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλίας και τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα;
Το «αγαπητέ Νίκο» και «αγαπητέ Στέφανε», που… αντάλλαξαν πριν από μέρες οι πρόεδροι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, όταν ο Κασσελάκης θυμήθηκε να θέσει (50 χρόνια μετά) θέμα Κυπρίων αγνοουμένων στην ΕΕ, άνοιξαν την «όρεξη» σε κάποιους να επαναφέρουν το υπό συζήτηση θέμα της πιθανολογούμενης σύγκλισης των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, με μοναδικό σκοπό «να νικήσουν τον Μητσοτάκη». Και επιμένουν μάλιστα οι διάφοροι δημοσιολογούντες να φέρνουν ως παράδειγμα το Λαϊκό Μέτωπο και το σύνολο των εξελίξεων στη Γαλλία, χωρίς να λαμβάνουν όμως υπ’ όψιν τις διεργασίες που εξελίχθηκαν εκεί.
Καταρχάς στη Γαλλία υπήρχε ως στόχος το φρενάρισμα της Λεπέν. Στην Ελλάδα δεν έχουμε Λεπέν και ο Κ. Μητσοτάκης συνιστά κλασικό παράδειγμα κεντρώου πολιτικού. Έπειτα, τον δρόμο στη Λεπέν δεν τον έφραξε το Λαϊκό Μέτωπο ή, τουλάχιστον, το Μέτωπο μόνο. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο και ο Μακρόν, αφού το κόμμα του και οι σύμμαχοί του συμμετείχαν στην απόσυρση υποψηφίων στον δεύτερο γύρο για να δημιουργηθεί φράγμα στον υποψήφιο της Λεπέν στις εκλογικές περιφέρειες. Ουσιαστικά νίκησε το δημοκρατικό DNA της Γαλλίας, ελέω βέβαια του εκλογικού νόμου.
Άγνωστο βέβαια τι έχουν στο μυαλό τους οι «κάν’ το όπως στη Γαλλία» αλλά Ενωμένη Αριστερά ουσιαστικά δεν υπάρχει. Φτιάχτηκε ένα μέτωπο μέσα σε ένα βράδυ και σαν πρόγραμμα παρουσιάστηκε ένα κείμενο διακήρυξης με θέσεις γραμμένες στο πόδι και που όπως είπε ο Μελανσόν «μπορεί να εφαρμοστεί με την ψήφιση ενός Νόμου» (Κάτι μας θυμίζει αυτή η φράση).
Εξάλλου δεν είναι αυτονόητο ότι το Λαϊκό Μέτωπο θα διατηρηθεί με ενιαία μορφή. Τι κοινό έχουν αλήθεια οι σοσιαλιστές που διπλασίασαν τις έδρες τους και οι οικολόγοι με τους οπαδούς της Ανυπότακτης Γαλλίας που συμμετείχαν σε όλες τις γνωστές αντιδράσεις μαζί με τους οπαδούς της Λεπέν, που θύμιζαν σε εμάς τους «αγανακτισμένους» των πρώτων δύο μνημονίων;
Το Λαϊκό Μέτωπο είναι ένα σχήμα χωρίς ηγέτη και αναζητούσε επί ημέρες κοινό πρωθυπουργό, τον οποίο τελικώς βρήκε σε μη πολιτικό πρόσωπο, τη Λουσί Καστέλ, οικονομολόγο, διευθύντρια οικονομικών υποθέσεων στον Δήμο του Παρισιού. Δεν ήταν δυνατόν να συμφωνήσουν για τον Μελανσόν, τον οποίο χαρακτήριζαν ακραίο, ερειστικό, διχαστικό ηγέτη με φιλοπουτινικές, αντιδυτικές απόψεις.
Υπάρχει και κάτι ακόμα όμως. Ο Μακρόν στις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί και ιδιαίτερα μετά τα αποτελέσματα στις Ευρωεκλογές δεν ηττήθηκε κατά κράτος όπως περιγράφεται, όπως αναμενόταν σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις. Έπεσε στον γκρεμό, στάθηκε όρθιος και ουσιαστικά θα παίξει ρυθμιστικό ρόλο.
Επέζησε και η κοινοβουλευτική του δύναμη απέχει μόλις 14 βουλευτές από το άθροισμα των βουλευτών του Μετώπου. Αν πάρουμε δε κάθε κόμμα ξεχωριστά, είναι πρώτος σε έδρες. Με την επιλογή του για προσφυγή στις κάλπες που κατακεραυνώθηκε κατάφερε και επέφερε νέα ήττα στη Λεπέν και εξαναγκάζει τώρα τμήματα της Αριστεράς να δείξουν υπευθυνότητα ως προς τη διακυβέρνηση.
Υπάρχει κοινό σημείο;
Αυτά συμβαίνουν στη Γαλλία και ας τα δούμε κατάματα για να μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Υπάρχει άραγε κανένα κοινό σημείο με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα; Κανένα, μα κανένα απολύτως, πολλές δε αναλύσεις εμφανίζουν μια ψευδή εικόνα. Ίσως δεν υπάρχουν άλλα επιχειρήματα για να συγκλίνουν ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και άλλες «δημοκρατικές-αριστερές» δυνάμεις και γι’ αυτό καταφεύγουν σ’ αυτά. Ίσως δεν κατανοούν ότι στην κατάσταση που βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, μα κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, μια άτσαλη, βιαστική «συζήτηση για σύγκλιση» θα έμοιαζε με γάμο δυστυχισμένων που ψάχνουν εναγωνίως λύση σε αδιέξοδα που πρώτα πρέπει να απαντήσουν για τα κόμματά τους.
Ίσως νομίζουν ότι η λογική των αντι-Μετώπων είναι νικηφόρα, μα τότε μάλλον δεν έχουν διδαχθεί τίποτα για την κατάληξη διαχρονικά διαφόρων Μετώπων. Ίσως πάλι θεωρούν ότι η αντι-Μητσοτάκη συσπείρωση θα ευνοήσει. Μόνο που κάποιοι ξεχνούν ότι σε αυτό το αντί συμμετέχουν και σε κάποιες περιπτώσεις πρωτοστατούν δυνάμεις πιο δεξιά από τη ΝΔ και λείπει εντελώς το προγραμματικό στοιχείο που θα εμφάνιζε διαχωριστική γραμμή κεντροαριστεράς – ακροδεξιάς.
Ας το ξανασκεφτούν όσοι πιστεύουν στη σύγκλιση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, αλλά και άλλων «αντισυστημικών» δυνάμεων. Ας το πάρουν από την αρχή. Γιατί όπως το προχωράνε, στο μεν ΠΑΣΟΚ να ζητούν από τους υποψήφιους προέδρους να δεσμευτούν από τώρα για τη «σύγκλιση», στον δε ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλουν ηγεμονία, δεν φαίνεται να διασαλεύει την πληγωμένη έστω κυριαρχία Μητσοτάκη. Άσε που μπορεί να ανοίγουν τον δρόμο σε άλλες δυνάμεις…
Του Φώτη Σιούμπουρα
