Δε γινόταν να μην σχολιάσω τα σουσού της Eurovision. Για να προλάβω όλους τους κακεντρεχείς με σχόλια τύπου «τι ξέρεις εσύ από μουσική» και «γίνατε όλοι κριτές, η κοπέλα έχει φωνάρα», να σας ενημερώσω, πως δεν έχω καμία σχέση με μουσική, αναγνωρίζω ότι η κοπέλα είναι μία από τις καλύτερες φωνές αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα και πως απλώς είμαι αρκετά μεγάλη… eurofan.
Ως χρόνια Γιουροβιζιονική, εννοείται πως η επιστροφή του εθνικού τελικού έκανε την καρδιά μου να χοροπηδάει από ανυπομονησία. Ακούγοντας τα τραγούδια για πρώτη φορά είπα «χμμμ Ευαγγελία, Κλαυδία και Barbz for the win». Οι σωστοί όμως φανατικοί δεν κρίνουν πριν δουν σκηνική παρουσία. Ξεκίνησα και εγώ να τα βλέπω με τη σειρά και υπομονετικά ακόμα και αν δε μου κρατούσαν το ενδιαφέρον. Εννοείται πως όλοι έκαναν την προσπάθειά τους και οι φωνές τους ήταν εξαιρετικές για το άγχος και την πίεση της ημέρας.
Εάν με ρωτάτε, η έκπληξη που δεν υπήρχε στη λίστα μου πριν τα δω live, ήταν το τραγούδι «Γη μου» του Αγέρη, το οποίο είχε πολύ έντονα το ελληνικό στοιχείο και μου προκάλεσε ένα χαμόγελο και μία ανάγκη να σηκωθώ να χορέψω. Δηλαδή άνετα το έβλεπα τελικό Eurovision μόνο και μόνο από ψήφους για το λόγο ότι «δείχνουμε Ελλάδα και η ποντιακή λύρα, τι vintage και παραδοσιακό». Βέβαια, και τα «πριόνια» του «Odyssey» με τις Dinamiss εξαιρετικό για Eurovision και με ένα άλλο συνολάκι θα ήταν του ονείρου, αλλά τα κορίτσια δυστυχώς δεν πήραν την αναγνώριση που τους άξιζε για το event που διαγωνίστηκαν, από μένα όμως πήραν την εκτίμησή μου και σας εγγυώμαι πως σίγουρα θα μας συντροφεύετε στα μπιτσόμπαρα το καλοκαίρι.
Πριν προχωρήσω στα σημαντικά να πω πως γλυκέ μου (πλατωνικέ μου έρωτα) Καραφώτη και λατρεμένε μου Χριστοφόρου, είστε χαραγμένοι στην καρδιά μου νικητές!
Ωστόσο, πάμε στο μείζον θέμα, όπως προείπα δεν είδαμε για ποιο event διαγωνιζόμαστε! Ναι, παιδιά συμφωνούμε όλοι, η Κλαυδία είχε την καλύτερη φωνή, όμως αυτό δε σημαίνει ότι έκανε και για Eurovision, μη τα κάνουμε όλα ίδια. Βέβαια εγώ τη βάζω στα ίδια με την Barbz, αφού η γλυκιά φωνούλα a la Billie Eilish, με ταξίδεψε και μεταξύ μας την έβλεπα νικήτρια.
Η Eurovision καλώς ή κακώς θέλει «ντιριντάχτα» και ειδικά από εμάς που είμαστε μία χώρα του «γλεντιού» πάντα περιμένει κάτι χορευτικό και διασκεδαστικό. Τα χρόνια εμπειρίας ως φανατική Eurofan μου δείχνουν πως όποτε πάμε με μπαλάντα, πάμε άκλαφτοι. Δε θα σταματήσω εκεί, αφού ναι είναι ένα υπέροχο τραγούδι για την ξενιτιά αλλά άντε να το μεταφράσεις στα αγγλικά. Λέξεις όπως το «τζιβαέρι» και «αστερομάτα» δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές σε άλλες γλώσσες, κάτι που δε θα βάλει και τον ακροατή που δεν καίγεται, στη διαδικασία να ευαισθητοποιηθεί.
Να μιλήσουμε λίγο και για την σκηνική παρουσία που ρίζωσε βαθιά μέσα στη σκηνή, με ένα άχρωμο μπεζ ρούχο; Ναι ναι πάλι θα πω ΟΤΙ δεν έχει σημασία γιατί η φωνή της έτριζε και τοίχους, αλλά βρε παιδιά, εδώ μέσα από την Eurovision, έχουν αλλάξει μόδες στα ρούχα, έχουν ξεκινήσει δικαιώματα, ας δώσουμε λίγο σημασία σε αυτό.
Όπως και να έχει, Κλαυδία, είτε έτσι είτε αλλιώς εμείς σε στηρίζουμε, στο αναγνωρίζουμε και ευχόμαστε η σκηνική σου παρουσία να φτιαχτεί ανάλογα με τις ανάγκες της «εκεί» σκηνής και δώσε τα όλα ώστε οι ξένοι να νιώσουν τον ίδιο πόνο που έχουν νιώσει και οι Έλληνες που σε ψήφισαν!
της Γεωργίας Ντούνη
