Επιτέλους λίγη σοβαρότητα για να μη γίνουμε «ζούγκλα»
Αναρωτιέται κανείς, παρακολουθώντας την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, αν οι πρωταγωνιστές των καθημερινών πολιτικών επεισοδίων στη Βουλή, στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα και στο διαδίκτυο έχουν συναίσθηση της σοβαρότητας των περιστάσεων.
Το ανησυχητικό είναι ότι, για πολλούς από αυτούς, διαμορφώνεται η βάσιμη εντύπωση ότι δεν αντιλαμβάνονται ακριβώς πού οδηγείται η χώρα, πάνω από την οποία πλανιέται ένα γκρίζο σύννεφο. Σύννεφο τοξικότητας, συνωμοσιολογίας, μίσους, παραλογισμού, καχυποψίας…
Καθημερινά, το τελευταίο διάστημα γίνονται ανησυχητικές, προβληματικές δηλώσεις και από επικεφαλής κομμάτων, κάποια από τα οποία έχουν κυβερνήσει τη χώρα. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χαρακτηρίζει τον πρωθυπουργό «ενορχηστρωτή της συγκάλυψης» και σημειώνει με έμφαση ότι δεν πιστεύει και πολύ στη Δικαιοσύνη. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ… διαβεβαιώνει ότι έχουμε μια «απονομιμοποιημένη κυβέρνηση» και στη Βουλή, με τη μορφή αθώων δήθεν ερωτήσεων, συσχετίζει τον τραγικό αλλά αδιευκρίνιστο θάνατο του 39χρονου γιου της εισαγγελέως Λάρισας με τα Τέμπη. Από κοντά και βουλευτής της Ζωής (μη χάσει). Πρώην υπουργός συμπληρώνει μια πρωτότυπη αντίληψη, ότι «η κυβέρνηση έχει χάσει τη δεδηλωμένη της κοινωνίας»! Το ότι στις δημοσκοπήσεις η ΝΔ στη χειρότερη στιγμή της εξαετίας της προηγείται 12%-13% του δεύτερου ΠΑΣΟΚ, δεν έχει γι’ αυτούς σημασία. Ακόμη, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ονόματι Παναγιωτόπουλος, που πρόσφατα συμμετείχε σε επιτροπή της Βουλής μέσω βίντεο οδηγώντας (μη χάσει και την αποζημίωση), χαρακτηρίζει ως «αρχηγό της κυβερνητικής συμμορίας την Ντόρα»! Παρέλκουν οι χαρακτηρισμοί στον Μητσοτάκη ως χαζό, στον Ανδρουλάκη ως «μωρή κοντούλα λεμονιά που ψήλωσες και νομίζεις ότι έγινες δυο μέτρα» και άλλα τέτοια… χαριτωμένα.
Ανεύθυνοι «κόρακες»
Σε αυτά τα στοιχεία προστίθενται ανεύθυνοι «κόρακες» του πληκτρολογίου, που ποτίζουν την κοινωνία με μίσος και θολώνουν την κρίση των πολιτών. Εμφανίζονται αναρτήσεις στο διαδίκτυο με σύνθημα «Όλοι στους δρόμους για να πέσει η χούντα», ενώ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης οργανώνεται εκδήλωση στην οποία κυριαρχεί το σύνθημα «Να ρίξουμε τον Κούλη». Άλλοι πολιτικοί και μη, μιλάνε για «συμμορία δολοφόνων» και κυβέρνηση που «στάζει αίμα από τα χέρια της»! Η κατάσταση έχει ξεφύγει.
Κατανοεί κάποιος εύκολα ότι, αν αυτό συνεχιστεί, ο έλεγχος θα κινδυνεύσει να χαθεί. Γι’ αυτό τώρα προτεραιότητα έχει η προστασία της χώρας, σε μία συγκυρία που δεν είναι καθόλου αστεία. Ποια είναι η συγκυρία – άραγε το έχουν αναλογιστεί οι διάφοροι της αντιπολίτευσης; Δεν θα ανέμενε κάποιος κάτι σε αυτήν την κατεύθυνση από την Πλεύση Ελευθερίας ή την Ελληνική Λύση, αλλά τα συστημικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται σε ποιο περιβάλλον βρισκόμαστε, όσο επιχειρούν να επαναφέρουν τη χώρα στο 2010; Και δεν βλέπουν ότι από αυτές τις επιλογές δεν κερδίζουν απολύτως τίποτε; Αλήθεια, πώς το σκέφτεται ο Νίκος Ανδρουλάκης, όταν λέει ότι δεν θα ζητάει εκλογές «κάθε τρεις και λίγο», αλλά την ίδια στιγμή δηλώνει ότι θα γίνει πρόταση δυσπιστίας και ότι «προφανέστατα πρέπει να αλλάξει η κυβέρνηση»; Δηλαδή δεν ζητάει εκλογές, αλλά ζητάει.
Και τι θα γινόταν αν υποθέσει κάποιος ότι, υπό αυτές τις συνθήκες και σε ένα τέτοιο περιβάλλον αβεβαιότητας, γίνονταν εκλογές σήμερα στην Ελλάδα; Όσο ο Ντόναλντ Τραμπ σαρώνει και ανατρέπει όλα όσα ήταν γνωστά έως σήμερα, όσο η Ευρώπη περιθωριοποιείται και βυθίζεται στην ύφεση και ενώ ο εμπορικός πόλεμος απειλεί να διαλύσει ή τουλάχιστον να κλονίσει την ευρωπαϊκή και τις επί μέρους οικονομίες (συνεπώς και τη δική μας), στην Ελλάδα θα προκηρύσσονταν εκλογές. Τι θα γινόταν σε αυτές, με βάση τα δημοσκοπικά ευρήματα της περιόδου; Με μεγάλο βαθμό βεβαιότητας, το μόνο που δεν θα γινόταν είναι ο σχηματισμός αυτοδύναμης κυβέρνησης. Αλλά ούτε και κυβέρνηση συνεργασίας πρόκειται να σχηματιστεί, από τη στιγμή που ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και άλλες «αριστερές» δυνάμεις το έχουν ξεκαθαρίσει και ο Μητσοτάκης δηλώνει πως δεν πρόκειται να συνεργαστεί με ακροδεξιά κόμματα. Συνεπώς, δεύτερες εκλογές, με εξίσου μεγάλο βαθμό αβεβαιότητας. Με λίγα λόγια, κάποιοι μήνες ολικής παράλυσης των πάντων, με ορατές επιπτώσεις στην οικονομία και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς.
Δεν κατάλαβαν τίποτα!
Είναι ανησυχητικό ότι η συσσωρευμένη και πυκνή εμπειρία της τελευταίας 15ετίας μοιάζει να μην έχει εμπεδωθεί. Προτεραιότητα ορισμένων δεν είναι η χώρα, ούτε καν η δική τους υπευθυνότητα. Είναι η αναζήτηση ακροατηρίου, όσο πιο οργισμένου και εξαγριωμένου, τόσο το καλύτερο και, εν τέλει, μείζων επιδίωξη είναι, όπως φαίνεται, το μπάχαλο για το μπάχαλο. Τι άλλο αποτέλεσμα θα μπορούσε να έχουν άλλωστε οι επιθέσεις κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι φραστικές επιθέσεις και οι απειλές κατά της ηγεσίας της Δικαιοσύνης και δικαστικών λειτουργών; Δεν θυμίζουν όλα αυτά επικίνδυνα το 2010;
Είναι ενδεχομένως (και δυστυχώς) μάταιο να αναμένει κανείς σύνεση από μεγάλη μερίδα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Η σοβαρότητα, που θα όφειλε να κυριαρχεί, τουλάχιστον μεταξύ των πολιτικών κομμάτων τα οποία διεκδικούν περγαμηνές ρεαλισμού και θέλουν να εμφανίζονται ως διεκδικητές της κυβέρνησης, όπως φαίνεται, απουσιάζει. Την ίδια στιγμή όμως είναι και ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία με την ανοχή της, τις παλινωδίες και τα επικοινωνιακά της λάθη επέτρεψε να διαμορφωθεί αυτό το κλίμα. Πρέπει επιτέλους να βγει από τον λήθαργό της, να διασφαλίσει ένα κλίμα νηφαλιότητας και να μην επιτρέψει σε κάποιους να μας οδηγήσουν «σε ζούγκλα», όπως είπε και ο πρωθυπουργός.
του Φώτη Σιούμπουρα
