Σα να μην υποβιβάστηκε ποτέ στο μοιραίο τρένο
Μία τραγωδία που δεν μπορεί να αντιληφθεί ο ανθρώπινους νους, ζουν οι συγγενείς των αδικοχαμένων ανθρώπων που βρίσκονταν μέσα στο μοιραίο τρένο στα Τέμπη. Η -έστω λίγη- παρηγοριά των συγγενών των θυμάτων είναι να μάθουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έφυγαν οι αγαπημένοι τους.
Πολλοί γονείς μπορεί να μην πήραν ολόκληρο σώμα, αλλά πήραν ένα «μέρος» των ανθρώπων τους, ώστε να μπορέσουν να θρηνήσουν όπως εκείνοι επιθυμούν. Στην περίπτωση της Εριέττας Μολχο, η οποία βρισκόταν και εκείνη στο σιδηροδρομικό δυστύχημα, δεν ήταν έτσι…
Η Εριέττα Μόλχο, ήταν φοιτήτρια και σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με μαρτυρίες την είδαν στο κυλικείο. Εκεί ήταν και η τελευταία φορά που την είδαν. Μετά το από το δυστύχημα, δεν βρέθηκε ούτε μία τρίχα της Εριέττας, Δεν υπήρχε DNA πουθενά. Η οικογένεια της δεν παρέλαβε τίποτα από την Εριέττα μόνο ένα «Δεν βρέθηκε τίποτα» σαν πραγματικά να μην επιβιβάστηκε ποτέ σε αυτό το τρένο…
Για τα υπόλοιπα 56 θύματα επήλθε μια κάθαρση, τρόπον τινά, δεν συνέβη το ίδιο και για αυτό το νεαρό κορίτσι.
Δεν βρέθηκε πουθενά γενετικό και βιολογικό υλικό που να της αποδίδεται και δύο χρόνια μετά, έχοντας μεσολαβήσει και όσα τραγικά συνέβησαν στον τόπο της τραγωδίας, το κενό στις ψυχές των δικών της ανθρώπων παραμένει χαοτικό.
Η σύνδεση με την τραγική ιστορία της γιαγιάς της
Πριν λίγο καιρό παρουσιάστηκε το λεύκωμα που φέρει τον τίτλο «Εριέττα 28.02.23» με σκοπό όλα τα έσοδα που θα προκύψουν να διατεθούν υπέρ του προγράμματος υποτροφιών του Κολλεγίου Ανατόλια για τη χορήγηση μιας υποτροφίας που θα φέρει την ονομασία «Εριέττα Μόλχο».
Εκεί στην Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζε η άτυχη γυναίκα πριν κοπεί τόσο βίαια το νήμα της ζωής της στα 23 χρόνια της… Εκεί όπου έχει τις ρίζες της η οικογένεια Μόλχο, μέλος της κάποτε ακμάζουσας εβραϊκής κοινότητας της συμπρωτεύουσας η οποία γνώρισε τη ναζιστική θηριωδία κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μάλιστα, η γιαγιά της ήταν ένα από τα χιλιάδες άτομα που μπήκαν σε εκείνα τα επονομαζόμενα «τρένα του θανάτου», με προορισμό το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Το οξύμωρο (αν επιτρέπεται ένας τέτοιος χαρακτηρισμός) είναι ότι ακριβώς 80 χρόνια πριν, τον Μάρτιο του 1943, η γιαγιά κατάφερε με κάποιον τρόπο να επιστρέψει από ένα ταξίδι που έμοιαζε να μην έχει γυρισμό. Πόσο τραγικό είναι το ότι τελικά χάθηκε η εγγονή της εν καιρώ ειρήνης και μάλιστα δίχως να βρεθεί ούτε ίχνος της στην Ελλάδα του 21ου αιώνα…
