Γιατί το… πρόωρο προεκλογικό σύνθημα «Μητσοτάκης ή χάος» (που δείχνει να λειτουργεί υπέρ του Μεγάρου Μαξίμου) υπηρετεί αποτελεσματικότερα το ΠΑΣΟΚ
Δεν χρειάζεται να μελετήσει κανείς προσεκτικά τις «λεπτομέρειες» από τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων, ούτε να… περιδιαβεί τις 762 σελίδες της «Ιθάκης» του Αλέξη για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα της κυβερνησιμότητας, στο οποίο οι πάντες το τελευταίο χρονικό διάστημα αναφέρονται, προβάλλει επιτακτικό.
Και μπορεί το… πρόωρο προεκλογικό σύνθημα «Μητσοτάκης ή χάος», το οποίο κάποιοι συνδύασαν με το πρόβλημα της κυβερνησιμότητας, να δείχνει ότι λειτουργεί υπέρ του Μεγάρου Μαξίμου και ο ίδιος ο πρωθυπουργός να το… υποδαυλίζει με τις συχνές αναφορές, ότι η χώρα υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες και εξελίξεις -τόσο εσωτερικά όσο και στον ευρύτερο περιβάλλοντα την Ελλάδα χώρο- έχει ανάγκη σταθερής και
αποτελεσματικής διακυβέρνησης, όμως η πραγματικότητα δεν απέχει και πολύ από τον πολιτικό αυτό αφορισμό. Και η πραγματικότητα απεικονίζεται στις δημοσκοπήσεις, όπου οι… διάδοχοι πρωθυπουργοί συγκεντρώνουν ισχνά ποσοστά. Αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να πάνε πίσω όσον αφορά την άσκηση της πολιτικής τους σχετικά με την κυβερνησιμότητα. Και το αξιοπερίεργο είναι ότι τον πολιτικό αφορισμό «Μητσοτάκη ή χάος» υπηρετεί αποτελεσματικότερα… το ΠΑΣΟΚ! Με διακηρυγμένο (και συνεδριακά) το ότι αποκλείει κάθε μετεκλογική συνεργασία με τη ΝΔ, αλλά και τη διαγραφόμενη σήμερα άρνηση των αριστερών κομμάτων να συμπράξουν με το ΠΑΣΟΚ.
Έξι χρόνια στην εξουσία, με την ακρίβεια να ροκανίζει πορτοφόλια και με υποθέσεις-«σκάνδαλα» τύπου
ΟΠΕΚΕΠΕ, σε άλλες εποχές ίσως η σταθερότητα, που διακηρύσσεται, να είχε κλονιστεί. Στον βαθμό μάλιστα που ο πρωθυπουργός -όπως ο ίδιος αφήνει να φανεί- βρίσκεται στο στόχαστρο συγκεκριμένων κύκλων συμφερόντων. Κι όμως, οι τρεις τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν τη ΝΔ να μένει σταθερά πρώτη, να κρατά ένα προβάδισμα 15-16 μονάδων και να κινείται γύρω στο 30% στην εκτίμηση ψήφου. Αυτή η σταθερότητα της ΝΔ -και κατ’ επέκταση η κυβερνητική- ασφαλώς και οφείλεται στη στήριξη που εξακολουθούν να παρέχουν στον πρωθυπουργό όλοι εκείνοι εκ των ψηφοφόρων, οι οποίοι πιστεύουν ότι επί της σημερινής κυβέρνησης έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση και πως μόνο με τον Μητσοτάκη υπάρχει η ελπίδα να γίνουν σημαντικότερα πράγματα αύριο. Γι’ αυτό και σε μια περίοδο γεμάτη πολέμους, γεωπολιτικές αβεβαιότητες και διεθνείς εντάσεις, το δόγμα «σταθερότητα ή χάος» λειτουργεί υπέρ της κυβέρνησης. Όχι επειδή η ΝΔ πείθει όπως παλιά, αλλά επειδή η ιδέα μιας ασταθούς, κατακερματισμένης και βαριά πολυκομματικής Βουλής, που φέρνει ακυβερνησία, τρομάζει. Ακόμη και αν ο πολίτης γκρινιάζει για την ακρίβεια στο σουπερμάρκετ και για την προχειρότητα στον ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν βλέπει ποιος μπορεί να τον κυβερνήσει από αύριο το πρωί.
Το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ως «δεύτερο», αλλά χωρίς momentum ανατροπής, ενώ η επανεμφάνιση των παλαιών ηγετικών προσώπων (Τσίπρας, Σαμαράς) απλώς θα συμβάλει στην κατανομή της ίδιας «πίτας». Στην πραγματικότητα, τα νέα πολιτικά εγχειρήματα δεν κόβουν από τη ΝΔ, κόβουν μεταξύ τους. Αυτό δημιουργεί μια πολιτική ομίχλη στην οποία κανείς δεν φαίνεται έτοιμος ή ικανός να κυβερνήσει. Και ο ψηφοφόρος, σε
αυτό το κενό εξουσίας, ακολουθεί τη λογική τού «ψήφισε αυτόν που μπορεί τουλάχιστον να βγάλει τετραετία
χωρίς να πέσει η χώρα στα βράχια».
Φυσικά, το μετεκλογικό περιβάλλον θα προσδιορίσει κύρια τους συσχετισμούς και τις προεκλογικές εμμονές
των κομμάτων. Το βέβαιο, όμως, είναι ότι η άκαμπτη στάση του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της μετεκλογικής συνεργασίας για τον σχηματισμό σταθερής κυβέρνησης δημιουργεί ένα σωρό συσπειρώσεις και αδιευκρίνιστες
προοπτικές σε όλα τα κόμματα. Με ζητούμενο, κατ’ αρχήν, τι επιπτώσεις θα έχει το κυοφορούμενο «κόμμα Τσίπρα» στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.
Με τη δημοσκοπική απεικόνιση, το ΠΑΣΟΚ δείχνει να μπορεί να κρατήσει τη δεύτερη θέση, με ό,τι αυτό
θα συνεπάγεται για τις μετεκλογικές διεργασίες. Προοπτική που οδηγεί το Μέγαρο Μαξίμου να επιλέγει ως
αντίπαλο τη Χαριλάου Τρικούπη. Η πιθανότητα ο Τσίπρας να έρθει δεύτερο κόμμα στις κάλπες δεν εμφανίζεται σήμερα πολύ ισχυρή. Γι’ αυτό και δεν ανησυχεί σοβαρά τη ΝΔ, η οποία θεωρεί ότι μετά τις (μάλλον
αλλεπάλληλες) κάλπες του 2027 ο Μητσοτάκης θα είναι αυτός που θα κληθεί να «κάνει παιχνίδι». Με ρυθμιστή
τον Μητσοτάκη, ο Ανδρουλάκης θα είναι ευκολότερο να… επιλέξει παιχνίδι και να πετύχει συγκλίσεις που
σήμερα φαίνονται αδύνατες. Βέβαια, ο Μητσοτάκης «θα παίζει» συνεχώς δυνατά μέχρι τις εκλογές την ανάγκη
κυβερνησιμότητας της χώρας, προκειμένου να πετύχει αυτοδυναμία. Ακόμη και με πρόκληση απανωτών
εκλογικών αναμετρήσεων. Το πέτυχε ο πατέρας του σε πολύ δυσμενέστερο σκηνικό. Γιατί όχι και αυτός;
Του Φώτη Σιούμπουρα
