Στην εκπνοή του 2021, συναντήσαμε τον Γιώργο Κουμουτσάκο ο οποίος μας μίλησε για τους στόχους που έχει θέσει τη νέα χρονιά, για τις αξέχαστες Πρωτοχρονιές της ζωής του, για τη μουσική μπάντα που είχε ως έφηβος, ενώ μας σιγοτραγούδησε τους στίχους του Έρικ Κλάπτον που γράφτηκαν στην πρώτη καραντίνα.

Αποχαιρετίσαμε το 2021. Τι κρατάτε από τη χρονιά που έφυγε;

Πρωτίστως, την εξάπλωση της πανδημίας στην πατρίδα μας και στον κόσμο, αλλά και τις νικηφόρες μάχες που δίνουν κάθε μέρα η επιστήμη και μαζί της η ανθρωπότητα, ενάντια στην Covid-19. Ακολούθως, την παρ’ ολίγον κατάληψη του εμβληματικού για την αμερικανική δημοκρατία Καπιτωλίου από ακραία στοιχεία. Ήταν μια συγκλονιστική και εφιαλτική στιγμή όχι μόνον για την Αμερική αλλά και για την ίδια τη Δημοκρατία σε παγκόσμιο επίπεδο. Ευτυχώς, η δημοκρατική Αμερική επιβλήθηκε επί του ακραίου εθνικισμού και μισαλλόδοξου ρατσισμού. Την απώλεια του μέγιστου Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την επαναλειτουργία της γεμάτης φως και χρώματα, ανακαινισμένης Εθνικής μας Πινακοθήκης.

Και τι προσδοκάτε να φέρει η νέα χρονιά;

Ακάλυπτα και αισιόδοξα πρόσωπα. Σφιχτές χειραψίες. Άδειες ΜΕΘ. Ό,τι επιθυμούμε όλοι δηλαδή: τη ζωή μας πίσω με μια δίκαιη ανάπτυξη προς όφελος όλων.

Ποια Πρωτοχρονιά θυμάστε ιδιαίτερα και γιατί;

Την Πρωτοχρονιά όταν, έξι χρονών, τυχαία ανακάλυψα ότι τελικά ο Αϊ-Βασίλης δεν ήταν ένας καλοκάγαθος, παχουλός γενειοφόρος κύριος ντυμένος στα κόκκινα, αλλά ο θείος Φάνης που, σε συνεννόηση με τους γονείς μου, έφερνε και άφηνε τα δώρα μπροστά στην πόρτα μας. Η έκπληξη μπροστά στην κατάρρευση του αγιοβασιλιάτικου μύθου είναι ακόμα χαραγμένη στη μνήμη μου. Η άλλη είναι η Πρωτοχρονιά του 2005, μερικές ημέρες μετά το γιγάντιο καταστροφικό τσουνάμι στον Ινδικό της 26ης Δεκεμβρίου 2004, που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 230.000 ανθρώπους. Μετά από πέντε μέρες νυχθημερόν σκληρής δουλειάς για την αναζήτηση της τύχης, τον εντοπισμό και την οργάνωση της επιστροφής των εκατοντάδων Ελλήνων τουριστών από εκεί, είχα φύγει βράδυ από το υπουργείο μισή ώρα πριν «γυρίσει» χρόνος, αφού είχα ανακοινώσει τον οριστικό αριθμό των εννιά, αν θυμάμαι ακριβώς, Ελλήνων παραμενόντων αγνοουμένων. Δεν ξεχνιούνται πότε τέτοιες ώρες.

Τι σχεδιάζετε για το 2022;

Πολλά και ενδιαφέροντα στην πολιτική και στο γράψιμο. Θα τα δείτε στην ώρα τους. Και για να ελαφρύνουμε λίγο τη συζήτησή μας, σας εκμυστηρεύομαι ότι μέσα στις αναμονές είναι και το να πάω με τους γιους μου το καλοκαίρι στη συναυλία των Iron Maiden. Θα είναι η απόλυτη συνύπαρξη των γενεών. Από τους boomers II και την οργισμένη δεκαετία το ’60, στους σημερινούς Zoomers του Instagram και του TikTok.

Με τη μουσική τι σχέση έχετε;

Στενή και ακατάλυτη. Από την πρώιμη εφηβεία μου έως σήμερα, η μουσική είναι κομμάτι του εαυτού και της ζωής μου. Με την πάροδο του χρόνου έμαθα να αγαπώ όλα τα είδη της μουσικής. Κάθε είδος της, από τη λαϊκή και την έθνικ μέχρι την τζαζ και από τη ροκ έως την κλασική και την όπερα, είναι ένα «χρυσωρυχείο». Αν το εξερευνήσεις, θα βρεις πραγματικούς θησαυρούς. Άλλωστε υπάρχει μια μουσική για όλες τις ώρες, για τις εύκολες και τις δύσκολες, για τις μοναχικές και τις κοινωνικές, για τις ενώσεις και τους χωρισμούς.

Αυτόν τον καιρό ποιο είναι το αγαπημένο σας μουσικό κομμάτι;

Δεν είναι ένα μουσικό κομμάτι, αλλά ένα ολόκληρο, καταπληκτικό άλμπουμ του Έρικ Κλάπτον, που ηχογράφησε με φίλους του μουσικούς στην πρώτη περίοδο του lockdown, τον Φεβρουάριο του 2021 στην Αγγλία. Ο τίτλος του είναι «Lady in the Balcony: Lockdown Sessions». Αξίζει να το ακούσετε.

Αληθεύει ότι μικρός είχατε μπάντα; Τι παίζατε;

Δεν ξέρω πραγματικά αν αυτό που είχαμε με τους φίλους μου τότε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μπάντα. Ήταν περισσότερο το όνειρο και η ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε κάποτε μία πραγματική ροκ μπάντα. Σε αυτήν την ψευδαίσθηση μπάντας, συμμετείχα και εγώ. Έπαιξα για λίγο ντραμς. Μετά ξεκίνησε η προετοιμασία για το πανεπιστήμιο και η μπάντα μας, η Rock Sense, ακόμη περιμένει…

Τι άλλο έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό σας από τις παιδικές σας αναμνήσεις;

Οι παιδικοί φίλοι στη γειτονιά μου, στο πατρικό μου σπίτι, στην οδό Δαβάκη 10 στον Βύρωνα, και οι οικογενειακές «μονοήμερες» εκδρομές στο Σούνιο, στου Ασημάκη, με τον ηρωικό Volkswagen σκαραβαίο που είχαμε τότε. Εποχές αθωότητας, αισιοδοξίας και καλοσύνης.

Όσοι σας γνωρίζουν καλά κάνουν λόγο για έναν άνθρωπο που μπορεί με την ίδια άνεση να αναλύει βαριά πολιτικά ζητήματα, όπως π.χ. η εξωτερική πολιτική, και ταυτόχρονα να αναλύει και τους στίχους ενός ροκ κλασικού κομματιού. Αν είναι έτσι, ποια δύο τραγούδια θα επιλέγατε γα την εποχή που περνάμε;

Το «Strange Days» των Doors: «Παράξενες μέρες μάς έχουν βρει, μας έχουν ρίξει και έχουμε χάσει πολλές από τις συνήθεις χαρές μας…». Αλλά καθώς πάντα υπάρχουν η αισιόδοξη πλευρά, η ελπίδα, η δύναμη και η προσμονή της νίκης, τελικά θα επέλεγα το «The Undefeated»: τους «Ανίκητους» του Ίγκι Ποπ.

Έχετε θητεύσει δίπλα σε μεγάλα ονόματα της πολιτικής, όπως ο Πέτρος Μολυβιάτης και ο Κωστής Στεφανόπουλος. Τι θυμάστε από τον καθέναν;

Η πολιτική με το «Π» κεφαλαίο έχει διπλή αποστολή: Πρώτον, να διαχειρίζεται τα δημόσια πράγματα με αποκλειστικό γνώμονα το κοινό καλό και το εθνικό συμφέρον και δεύτερον να ασκεί ένα παιδευτικό έργο, να δημιουργεί δηλαδή πρότυπα για την κοινωνία.

Οι δύο πολιτικοί άνδρες που αναφέρατε, και οι οποίοι μας τίμησαν με το να είμαι συνεργάτης τους, επιτέλεσαν αυτό το διπλό καθήκον με παραδειγματικό τρόπο.

Από τον αείμνηστο Κωστή Στεφανόπουλο τι θυμάστε;

Θυμάμαι τον αείμνηστο Πρόεδρο να μη διστάζει να ανοίξει στο τραπέζι έναν τεράστιο χάρτη της Ελλάδας, μπροστά στον έκπληκτο Γερμανό υπουργό Εξωτερικών Kλάους Kίνκελ, και να δείχνει εμφατικά με το δάχτυλό του –χτυπώντας το χαρτί– τη Γαύδο, προκειμένου να του υπογραμμίσει την ακρότητα των τουρκικών διεκδικήσεων, που λίγο μετά το επεισόδιο των Ιμίων είχαν φτάσει να αμφισβητούν την κυριότητά της.

Και από τον Πέτρο Μολυβιάτη;

Θα σας μεταφέρω τώρα από το 1996 στο 2004… Πρέσβης μεγάλης χώρας επιμένει προς τον Πέτρο Μολυβιάτη ουσιαστικά να επιβάλει στη Λευκωσία το «σχέδιο Ανάν». Εκείνος, με το λιτό και αποστομωτικό του τρόπο, του απαντάει: «Αυτό που μου ζητάτε, δηλαδή να επιβάλω μία πολιτική σε ανεξάρτητο κράτος και μάλιστα παρά τη θέλησή του, είναι πολιτική της κυβερνήσεως σας ή προσωπική σας άποψη;». Η αμήχανη απάντηση ήταν: «Όχι, κύριε υπουργέ, δεν είναι η άποψη της κυβερνήσεώς μου. Ως… (λέει το μικρό του όνομα), σας το είπα». Και ήρθε ο κεραυνός της απάντησης Μολυβιάτη: «Και εγώ λοιπόν ως Πέτρος το άκουσα και παρακαλώ να μην επανέλθετε». Τέτοιες στιγμές χαράζονται ανεξίτηλα στη μνήμη. Όπως άλλωστε και η ακεραιότητα και η αξιοπρέπεια τέτοιων ανδρών.

Πώς αποφασίσατε να γίνετε διπλωμάτης;

Η αποστολή να εκπροσωπεί κανείς την Ελλάδα και τα συμφέροντά της στο εξωτερικό με γοητεύει και με ενθουσιάζει. Η αίσθηση της αποστολής είναι πολύ ισχυρό κίνητρο ζωής και δράσης. Το ότι αυτό πήγαινε μαζί με τα ταξίδια και τη γνώση άλλων κρατών και λαών έκανε την επιλογή αυτή ακόμα γοητευτικότερη. Κάθε «πόστο» ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή σου. Ως διπλωμάτης, κα Καραβοκύρη, ζεις πολλές ζωές σε μία.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη υπόθεση διπλωματίας που θυμάστε;

Δύο μεγάλης σημασίας διεθνείς διαπραγματεύσεις, στις οποίες ως εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών συμμετείχα στην επίσημη ελληνική αντιπροσωπεία: οι συνομιλίες στο Μπούρκενστοκ στη Λουκέρνη της Ελβετίας για το Κυπριακό στην τελική φάση του «σχέδιου Ανάν», τον Απρίλιο του 2004, και τέσσερα χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 2008, η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, όταν η σημερινή «Βόρεια Μακεδονία» είχε μείνει εκτός Συμμαχίας ως «Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατία της Μακεδονίας» εξαιτίας της αδιαλλαξίας των Σκοπίων και της κυβέρνησης Γκρούεφσκι. Δύσκολες αλλά και εθνικά περήφανες μέρες.

Στη μέχρι σήμερα δημόσια διαδρομή σας, ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή;

Εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών, Νοέμβριος του 2004. Η έκτακτη, απευθείας και σε εθνικό δίκτυο μετάδοση της ενημέρωσης των διπλωματικών συντακτών για την αναγνώριση από τις ΗΠΑ των βόρειων γειτόνων μας ως «Μακεδονία». Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το briefing που διήρκησε περισσότερο από μία ώρα. Την ένταση των στιγμών, τις δικαιολογημένα επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, τις έντονες, μαζί και προσεκτικές, απαντήσεις που έπρεπε να δοθούν για ένα τόσο κρίσιμο και εξαιρετικά ευαίσθητο για την Ελλάδα θέμα, την ώρα που τα μάτια όλων, εντός και εκτός αίθουσας, ήταν καρφωμένα πάνω μου. Θυμάμαι ότι αμέσως μετά, για να φύγει η ένταση, έκανα έναν μεγάλο περίπατο στην Αθήνα, ρωτώντας τον εαυτό μου εάν είχα επιτελέσει το καθήκον μου. Τελικά, πολλοί είπαν ότι, δεδομένης της πολύ δύσκολης συγκυρίας, εκείνο το briefing είχε πετύχει τον σκοπό του. Ξεκάθαρες εθνικές θέσεις πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η στρατηγική μας και, τελικά, η στέρεη στάση μας στο Βουκουρέστι, όταν το 2008 τα Σκόπια δεν έγιναν μέλος του ΝΑΤΟ, επειδή έμεναν αδιάλλακτα και επίμονα στη θέση περί «Μακεδονίας» και «μακεδονικού έθνους». Έκτοτε βέβαια, με τις Πρέσπες, πολλά έχουν αλλάξει.

Ποιο είναι το «μότο» σας στην πολιτική;

Δεν έχω ένα «μότο». Έχω έναν πυρήνα θεμελιωδών αξιωμάτων που προσπαθώ κάθε φορά να ακολουθώ και να εφαρμόζω: Ποτέ, μα ποτέ μην εγκαταλείπεις. Να είσαι πάντα ο εαυτός σου. Να μην ξεχάσεις από πού και πώς ξεκίνησες. Να πορεύεσαι με σταθερές αρχές και αξίες, μαζί με τους πολίτες και για τους πολίτες. Μην επιτίθεσαι σε πρόσωπα, αλλά σε πολιτικές. Όταν πολιτεύεσαι σαν εισαγγελέας, κυβερνάς σαν κατηγορούμενος.

 

Συνέντευξη στην Άννα Καραβοκύρη

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

 

Προβολές: 97