Άγρια παρασκήνια και ίντριγκες στην Κεντροαριστερά
Στέφανος Κασσελάκης και Νίκος Ανδρουλάκης είναι τα δύο μοιραία πρόσωπα της Κεντροαριστεράς, καθώς όχι μόνο αδυνατούν να μετατρέψουν τα κόμματά τους σε πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής, αλλά δεν μπορούν να συμβάλουν ούτε στην πολυπόθητη ανασύνταξη της Κεντροαριστεράς.
Και οι δύο τελούν υπό καθεστώς αμφισβήτησης στο εσωτερικό των κομμάτων τους και γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι αρχηγοί με ημερομηνία λήξης. Τα επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα που τους στήριξαν, δείχνουν πλέον να είναι απογοητευμένα από τις αποδόσεις τους και αρχίζουν σιγά – σιγά να τους εγκαταλείπουν
ποντάροντας σε άλλους παίκτες. Ήδη όπως έχει επισημάνει η εφημερίδα «Political» τα εκδοτικά συμφέροντα που στήριξαν τον Νίκο Ανδρουλάκη έχουν βάλει στο τραπέζι νέο σχέδιο/σενάριο που προβλέπει ακόμα και την προώθηση άλλης υποψηφιότητας για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ που μάλιστα προέρχεται από τον χώρο της
τοπικής αυτοδιοίκησης.
«Κουτσό άλογο» και ο Στέφανος
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον Στέφανο Κασσελάκη, αφού ακόμα και αυτοί που τον έφεραν στην Ελλάδα, αισθάνονται πλέον απογοητευμένοι και παρά τη στήριξη που του παρείχαν απλόχερα αντιλαμβάνονται ότι πόνταραν σε «κουτσό άλογο» όπως λένε στην ορολογία των ιπποδρομιακών στοιχημάτων. Για τους παραπάνω λόγους τα συγκεκριμένα επιχειρηματικά κέντρα στρέφουν πάλι το ενδιαφέρον τους στον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος περιμένει τις εξελίξεις για να βγει ξανά μπροστά στο πολιτικό σκηνικό.
Με βάση το παραπάνω σκηνικό, είναι αναμενόμενο ότι Κασσελάκης και Ανδρουλάκης έχουν συγκεκριμένα φοβικά σύνδρομα που τους απαγορεύουν να προχωρήσουν σε επόμενες κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα. Παρά τις όποιες μεταξύ τους επικοινωνίες, δεν μπορούν να βρουν σημείο επαφής, ενώ πλέον κανείς από τους δύο δεν έχει πίσω του «ισχυρές πλάτες» για να πάρει το πράσινο φως… Οι… ισχυρές πλάτες ψάχνουν για άλλους ισχυρότερους παίκτες.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης σε ανύποπτο χρόνο, παρεμβαίνοντας στη συζήτηση για τη συνένωση της Κεντροαριστεράς, είχε δηλώσει δημοσίως ότι «εγώ παρέλαβα κόμμα, δεν θα παραδώσω συνιστώσα». Τι φοβάται ο κ. Ανδρουλάκης; Ότι τα συμφέροντα που τον στήριξαν στο παρελθόν και που είναι ένθερμοι οπαδοί της συνεργασίας μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων δεν έχουν κανένα πρόβλημα αν η Κουμουνδούρου και η Χαριλάου Τρικούπη γίνουν συνιστώσες κάποιου νέου σχήματος. Συνιστώσες τύπου «Ρόζα» που είχε παλιά ο ΣΥΡΙΖΑ… Οι μεγάλοι φόβοι του Ανδρουλάκη είναι ο Χάρης Δούκας σε πρώτο χρόνο και ο Παύλος Γερουλάνος οι οποίοι παίρνουν κόσμο και από άλλες πολιτικές δεξαμενές ψηφοφόρων.
Ο βραχνάς του Τσίπρα
Περίπου τις ίδιες ανησυχίες με τον Νίκο Ανδρουλάκη έχει και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης για το συγκεκριμένο θέμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει, δεν διαφωνεί με τη συνεργασία, θα την επιδιώξει ξεκινώντας όμως από τα κάτω, από τη βάση. Και ο Κασσελάκης από την πλευρά του απορρίπτει τη συγκόλληση κορυφών και την αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Στέφανος Κασσελάκης πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι το κόμμα-πυλώνας του μετώπου και ο επικεφαλής του πρέπει να είναι ο υποψήφιος για τη θέση του πρωθυπουργού, κάτι το οποίο δεν θέλει ούτε να το ακούει ο Ανδρουλάκης.
Τι φοβάται όμως ο κ. Κασσελάκης; Σίγουρα όχι τον σημερινό αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Ο Κασσελάκης έχει άλλες ανησυχίες που ακούν από τη μια στο όνομα Παύλος Πολάκης και από την άλλη στο όνομα Αλέξης Τσίπρας. Ειδικά ο τελευταίος από την επόμενη μέρα της παραίτησής του, αντί να μπει, όπως θα επιθυμούσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια φάση περισυλλογής και αυτοκριτικής, αντί να στηρίζει χωρίς αστερίσκους τη νέα ηγεσία, άρχισε να δομεί ένα νέο προφίλ χρυσής εφεδρείας με προοπτική επιστροφής.
Στον Τσίπρα εξάλλου χρεώνει ο κ. Κασσελάκης το κλίμα έντασης που υπάρχει τούτη την περίοδο στον ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύει ότι είναι ο ενορχηστρωτής όλων των κινήσεων αμφισβήτησής του και θεωρεί ότι καθοδηγεί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που εισηγούνται να ξεκινήσει τώρα ένας διάλογος με το ΠΑΣΟΚ, χωρίς προαπαιτούμενα, ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς. Σε κάθε περίπτωση οι φοβίες Κασσελάκη και Ανδρουλάκη είναι δικαιολογημένες υπό την έννοια ότι τώρα έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται πως το «σύστημα» που τους ανέδειξε και τους χρησιμοποίησε, θα τους πετάξει εν τέλει στο περιθώριο σαν στυμμένες λεμονόκουπες.
Η συγκόλληση της Κεντροαριστεράς δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κουκλοθέατρο με μαριονέτες, πολύ
παρασκήνιο και πολλή ίντριγκα.
