Ας θεωρήσουμε δεδομένο αυτό που κατηγορηματικά δηλώνει ο πρωθυπουργός, ότι δηλαδή οι εκλογές θα γίνουν την άνοιξη του επόμενου έτους και μέχρι τότε η κυβέρνηση θα (πρέπει να)λειτουργεί σε κλίμα πολιτικής σταθερότητας.

Πόσοι όμως πιστεύουν ότι με πανδημίες, πολέμους και κυρίως ακρίβεια και ενεργειακή κρίση θα φτάσουμε στις εκλογές σε συνθήκες ομαλότητας; Και πόσοι πιστεύουν ότι η οικονομία, ή «τσέπη και το στομάχι» του Έλληνα ψηφοφόρου δεν θα επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα; Για όσους εξακολουθούν να έχουν αυταπάτες, δυστυχώς οι ανατιμήσεις του 7%, του 8% και του 10% ήλθαν για να μείνουν, έστω και αν το φαινόμενο του πληθωρισμού δείχνει να υποχωρεί εκεί κοντά στο φθινόπωρο.

Υπό αυτήν την έννοια, το έργο της κυβέρνησης έως και τις εκλογές δεν είναι και τόσο σύνθετο, όμως την ίδια στιγμή είναι πολύ δυσκολότερο από ό,τι πολλοί νομίζουν. Όποια μεταρρύθμιση και να γίνει από εδώ και στο εξής, όποια πλατφόρμα και να φτιάξει ο Πιερρακάκης και όσο και αν μιλάνε για το Ταμείο Ανάκαμψης, κανείς δεν θα δώσει σημασία, όσο τα εισοδήματα εξαερώνονται στο βενζινάδικο, στο σούπερ-μάρκετ και στη ΔΕΗ. Με εκκαθαριστικούς λογαριασμούς που σε λίγο θα ’ρθουν και που σε πολλές περιπτώσεις ισούνται με τον κατώτατο μισθό, μεσαία τάξη δεν υφίσταται και οι όροι της πολιτικής αντιπαράθεσης αλλάζουν εκ των πραγμάτων, ό,τι και να θέλει κανείς να υποστηρίξει.

Και κάπως έτσι, πάλι εκ των πραγμάτων, η όποια αντιπολίτευση, ακόμη και βυθισμένη στην αναξιοπιστία και τη λαϊκιστική της φύση, μπορεί να μιλάει στην καρδιά του κάθε πικραμένου. Όπερ σημαίνει ότι στο Μαξίμου έχουν ένα και μόνο έργο να επιτελέσουν: Να βρουν τους τρόπους και να ανακόψουν το διαβρωτικό κύμα των ανατιμήσεων, και μάλιστα σύντομα. Να δείξουν εμπράκτως ότι έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει και πώς αυτό επιδρά. Ακόμη και αν χρειαστεί να συγκρουστούν με την Ευρώπη. Το θετικό είναι ότι ο πρωθυπουργός δείχνει να έχει πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας και προανήγγειλε ήδη ακόμη και «σύγκρουση» με την Ευρώπη, προκειμένου να υλοποιήσει «εθνικό σχέδιο» αντιμετώπισης της ακρίβειας.

Σ’ αυτήν τη δύσκολη συγκυρία όμως απαιτείται πάνω απ’ όλα και εθνική συνεννόηση. Απαιτείται σοβαρή κυβέρνηση, την οποία έχουμε, και αντιπολίτευση, που δυστυχώς ακόμη ψάχνει την υπευθυνότητα. Προφανώς, η υπευθυνότητα και η σύγκρουση με τον λαϊκισμό είναι μια δύσκολη υπόθεση ιδιαίτερα για ένα κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που αναδύθηκε μέσα από την προηγούμενη κρίση, παίζοντας σκληρά το χαρτί του λαϊκισμού.

Όμως για τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά αυτή η νέα κρίση είναι ένα μεγάλο στοίχημα: Θα επιστρέψει στο 2014, κάνοντας τυφλή αντιπολίτευση με στόχο την κατάκτηση της εξουσίας(για να παραδεχτεί μετά ξανά τις «αυταπάτες» του) ή θα ασκήσει υπεύθυνη αντιπολίτευση, αποδεικνύοντας ότι η θητεία του στην πρωθυπουργία τον έχει αλλάξει; Όπως δυστυχώς έδειξε μιλώντας στο Συνέδριο το κόμματός του, επέλεξε να ακολουθήσει τον πρώτο δρόμο. Επιστρέφοντας στο 2014 όμως, ο δρόμος αυτός σήμερα, το 2022, δεν οδηγεί πουθενά.

 

του Φώτη Σιούμπουρα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο