Δύο αιώνες μετά την απελευθέρωση του Ελληνικού Έθνους και την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, η χώρα μας, παρότι προσπαθεί να βρίσκεται σε μια συντεταγμένη πορεία μαζί με τον σύγχρονο δυτικό κόσμο, φαίνεται ακόμα να απέχει αρκετά από τα στάνταρ που καθορίζουν την εξέλιξη και ξεριζώνουν τον αναχρονισμό.

Η αλήθεια είναι πως αυτά που μας χωρίζουν από τους δυτικούς, δεν είναι τα τόσο ορατά μα τα βαθύτατα ουσιαστικά, όπως η νοοτροπία μας για τη μη αίσθηση της ευθύνης και η εξωραϊσμένη ανάγκη, να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδία μας. Ναι, εκσυγχρονίσαμε το κράτος ως ένα υποφερτό σημείο, ναι, η τεχνολογία μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και τη διευκόλυνε ως έναν βαθμό, ναι, δεν στερούμαστε σημαντικά και βασικά αγαθά, είναι όμως όλα αυτά πραγματική εξέλιξη; Έχουν να κάνουν κάτι με την παιδεία και την κουλτούρα μιας κοινωνίας που εξοβελίζει τα πρωτόγονα ένστικτά της και κοπιάζει για το ευρύτερο καλό, με ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη και τέλος- τέλος αυτοσεβασμό.

Μπουζούκια,  μετακλητοί, σοφιστές της δήθεν κουλτούρας, κοινωνική αυτοϊκανοποίηση, φυτευτοί παράγοντες και παράγοντες δεσποτικοί, πολιτικοί μαϊντανοί και πολίτες λοβοτομημένοι μπροστά σε μία οθόνη, παιδιά χωρίς στόχους και στόχοι που σημαδεύουν το αύριο των παιδιών, ιερατεία ηθικοπλαστικής και δημοσιογραφία των παπαγάλων, ένας καμβάς μπολιασμένος με χρώματα του ουράνιου τόξου το οποίο όμως έχει ξεθωριάσει και με πρόσχημα την ελευθερία, αποτυπώνει ένα έργο σμιλευμένο με ασύδοτη εγωπάθεια.

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα μας δεν πέρασε λίγα και τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τον Οθωμανό κατακτητή, την καθήλωσαν στην ανέχεια, ίσως όμως, διαβάζοντας τις σελίδες τις ιστορίας, να αναγνώσουμε με ψυχραιμία και γνώση εαυτού, ότι ο τουρκικός ζυγός ήταν ένα μικρό  ράπισμα, μπροστά στους διαχρονικούς εμφυλίους και τις ειδεχθείς προδοσίες, οι οποίες λείαναν στους αιώνες το μονοπάτι για τους επίβουλους Ανατολής και Δύσης.

Η χώρα μας βέβαια, πάντα είχε την ευλογία να γεννά ήρωες, είχε όμως και την κατάρα να σφυρηλατεί  προδότες, και αυτή η αλήθεια, είναι ένα αέναο φαινόμενο που φανερώνεται από τον Εφιάλτη μέχρι τον Νενέκο και από τον Λεωνίδα ως τον Κολοκοτρώνη.

Παρατηρώντας λοιπόν, με προσοχή τα γεγονότα, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι περάσανε χιλιάδες άξιοι άνδρες που έδωσαν και το αίμα τους ακόμη για να υπερασπιστούν την πατρίδα μας και άλλοι τόσοι, που πούλησαν τη ψυχή τους στο συμφέρον για να την καταστρέψουν. Η ιστορία όμως, τιμά πάντα, αυτούς που ήταν αντάξιοι στις επιταγές της εποχής τους και ξερνάει με ευκολία, όσους τη  λέρωσαν με τις πράξεις τους.

Ο Αρχιστράτηγος, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο τουρκοφάγος Νικηταράς, ο μπουρλοτιέρης Κανάρης, ο Σουλιώτης Μπότσαρης, ο Καραϊσκάκης,   ο Ανδρούτσος, ο Μιαούλης, ο Τζαβέλας, ήταν οι σύγχρονοι ήρωες του Έθνους και ότι πιο κοντινό έχουμε στους αρχαίου ημών, που με την ίδια αυταπάρνηση αντιστάθηκαν στους Πέρσες.

Το ίδιο άξια όμως, στάθηκαν και οι λόγιοι, εκείνοι που μίλησαν στην ψυχή των υπόδουλων Ελλήνων, μέσα από την φλογερή τους πένα, ανατάσσοντας τις ψυχές τους, όπως ο Κοραής, ο Ρήγας και ο Μακρυγιάννης.

Άξιος υπήρξε ακόμα και ο κλήρος μας, οι πατριάρχες Θεόφιλος Β και Γρηγόριος Ε, ο Βρεσθένης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός  και όλοι οι Πατέρες που κράτησαν το ελληνικό πνεύμα ζωντανό μεταλαμπαδεύοντας στα κακορίζικα τέκνα του ελληνισμού, το άσβεστο φως που σκέπαζε πάντα την πατρώα γη μας.

Έτσι ακριβώς άξιες, υπήρξαν και οι γυναίκες μας  η Μαντώ, η Μπουμπουλίνα, η Δέσπω Μπότση  οι Σουλιώτισσες και όσες γυναίκες πολέμησαν ή  κακουχήθηκαν, μα συνάμα αντιστάθηκαν, στα ζωώδη ένστικτα του κατακτητή, πληρώνοντας το ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή.

Η επανάσταση του 1821, ήταν ένα ορόσημο, η απόδειξη ότι η άνιση μάχη του Δαβίδ με τον Γολιάθ, στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε άνιση, παρά  μόνο στο μυαλό όσων θεωρούν πως τα δεδομένα καθορίζουν τη ζωή και όχι ότι στη ζωή μας καθορίζουμε τα δεδομένα. Το 21΄, υπήρξε το σύγχρονο έπος των Ελλήνων, που κυριολεκτικά τους ελευθέρωσε και συμβολικά έδωσε το έναυσμα της ελπίδας στον κάθε καταπιεσμένο απανταχού της γης, ότι μπορεί να ελευθερωθεί από τα δεσμά του.

Ας κρατήσουμε λοιπόν βαθιά ριζωμένα στην ψυχή μας τα επιτεύγματα των ανθρώπων που άνοιξαν τον δρόμο στο «απροσπέλαστο», ας γευτούμε λίγη από την ιερή αύρα της τέφρας τους που ζυμώθηκε με την ελληνική γη και ας αποτάξουμε από πάνω μας τον κοτζαμπασισμό, έχοντας στο νου μας, κάθε φορά που μας πλαισιώνει, ότι η Έξοδος του Μεσολογγίου και οι στίχοι του Σολομού: «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετρά τη γη», αποτελούν τη συνείδηση της ελευθερίας έναντι της υποταγής, σε μια πραγματικότητα που δεν επιθυμήσαμε αλλά συνηθίσαμε να ζούμε.

Γράφει ο Γιώργος Γρηγορόπουλος

 

 

 

Προβολές: 109