Πριν από περίπου οκτώ χρόνια, ο ελληνικός λαός πήγαινε και πάλι στις κάλπες, καταπονημένος από μία μνημονική περίοδο, με σκληρά οικονομικά μέτρα, θυμωμένος για το πολιτικό παρελθόν της χώρας, που οδήγησε στην οικονομική πτώχευση, αποφασίζοντας να δώσει τη σκυτάλη της διακυβέρνησης, σε μια αυτοαποκαλούμενη προοδευτική δύναμη, την ώρα πάντως, που οι θυσίες του είχαν αρχίσει κάπως να ανταμείβονται, με βάση την οικονομική κατάστασης της χώρας, η οποία είχε αρχίσει να ανακάμπτει.

Επικεφαλής αυτής της λεγόμενης αλλαγής, ένας μαθητευόμενος μάγος της πολιτικής, που ξόρκισε την κοινή λογική και  εμπορεύτηκε την ελπίδα της σωτηρίας του τόπου, για να αποβεί τελικά δήμιός της,  βάζοντας τη λεπίδα της οικονομικής ασφυξίας, στο λαιμό του ελληνικού λαού. Άπειρος, ουτοπιστής και αυταπατώμενος, κατά δικιά του ομολογία, έταξε γη και ύδωρ στο εκλογικό σώμα, και με αλαζονικό ύφος, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως Μεσσία, αποφάσισε πως θα εξαφάνιζε τα μνημόνια με μια υπογραφή.

Η δυστοπική αυτή πολιτική, που παράβλεπε την πραγματικότητα, σαρκώθηκε μάλιστα, με την πρώτη ιστορικά, μεταπολιτευτική τερατογέννηση, από το πάντρεμα της «ριζοσπαστικής αριστεράς» και της ακροδεξιάς. Αποτέλεσμα αυτής της ώσμωσης, ένας κακοκουρδισμένος θίασος που θα βάραγε νταούλια  για να χόρευαν οι Αγορές, αλλά τελικά χόρεψε ο ελληνικός λαός πάνω στα κάρβουνα ενός νέου και αχρείαστου μνημονίου. Ψευδεπίγραφα διλλήματα με πορφυρό μανδύα δημοψηφίσματος, που έφερε πετσόκομμα των συντάξεων, εθνική οσφυοκαμψία με αντάλλαγμα μια ανεπαίσθητη χαλάρωση μέτρων, λουκέτο στις τράπεζες και απόσυρση των καταθέσεων, ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, χάνοντας πλέον τα σπίτια τους οι Έλληνες πολίτες με ένα κλικ, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας με Υπερταμεία, έναντι πινακίου φακής,  φοροαφαίμαξη της μεσαίας τάξης, με αδυσώπητες εισφορές, χρηματιστήριο ενέργειας που άνοιξε τον ασκό για την εκτόξευση των τιμών στην Ενέργεια και σαν κορωνίδα όλων αυτών των εξαίρετων επιτευγμάτων, η θλιβερή εικόνα με τα καραβάνια των νέων ανθρώπων, που πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς για να βρουν ένα απάγκιο σε κάποιον άλλον τόπο και να στήσουν μια νέα ζωή, αν μη τι άλλο, με αξιοπρέπεια.

Θιασώτης αυτή της οικονομικής κατάπτωσης, υπό το χρίσμα του «ελπιδοφόρου» ολετήρα του τόπου, που λεηλάτησε την οικονομία της χώρας και φτωχοποίησε την ελληνική κοινωνία, ένας  αλχημιστής οικονομολόγος. Ο Γιάνης, ιδιαίτερος κι «επαναστάτης» με την ίδια ευκολία που ακρωτηρίασε το όνομα του για να διαφέρει, ακρωτηρίασε και την οικονομία βήμα – βήμα, προσβάλλοντας καταρχάς τους δανειστές, αρνούμενος να συνομιλήσεις με τους ευρωπαίους ομολόγους του, βάζοντας τους Έλληνες πολίτες στις συμπληγάδες ενός ψευδοδιλλήματος – αφού κανείς  του δεν είχε σκοπό να ακολουθήσει τα παράδοξα σχέδια του –  και αφού άφησε πίσω του καμένη γη, φόρεσε το πέτσινο, καβάλησε τη μηχανή του  και σαν νέος Ρομπέν των Δασών, που λοξοδρόμησε όμως, πήρε τα λεφτά από τους φτωχούς φορολογούμενους για να τα δώσεις στους πλούσιους των Αγορών.

Η σύμπραξη Βαρουφάκη – Τσίπρα, δεν ήταν τελικά όπως αποδείχτηκε μια εναλλακτική στο πολιτικό τοπίο της χώρας, αλλά ένα μοιραίο ολίσθημα στις ψευδαισθήσεις και στην αλαζονεία κάποιων, που θεωρούν εαυτούς ικανούς να προσφέρουν, ενώ στην πραγματικότητα, ο μοναδικός σκοπός τους είναι να λυμαίνονται τους υψηλούς θώκους της εξουσίας για να διαπράττουν από την ασφάλειά τους, πολιτικά πειράματα στις πλάτες του ελληνικού λαού. Η εμπειρία του 2015, που έσυρε τη χώρα σε μια τετραετία εσωστρέφειας και οικονομικού μαρασμού, ηχεί πλέον στα αυτιά των ψηφοφόρων σαν ένας συναγερμός επαγρύπνησης για να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να επιλέξουν την λογική απέναντι στην παραδοξότητα, τον ρεαλισμό απέναντι στις ψευδαισθήσεις και τη σταθερότητα απέναντι στις κυβιστήσεις του κάθε «σωτήρα», που δε διστάζει να παίξει σε μια ζαριά το μέλλον της χώρας και των πολιτών, παριστάνοντας τον επαναστάτη, με αιτία, την ανικανότητά του να προχωρήσει μπροστά, αφού οι ιδεολογίες, τα συμπλέγματα και ο στρουθοκαμηλισμός υποτάσσονται πάντα σε μια πυξίδα αναχρονισμού και αδιεξόδου.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο στις 20/5

 

 

 

Προβολές: 41