Τόσο το 1982, όταν ήρθε η μεγάλη επανάσταση στο Οικογενειακό Δίκαιο(αποποινικοποίηση της μοιχείας, ποινικοποίηση της οικογενειακής βίας, δυνατότητα της γυναίκας να κρατήσει το επώνυμό της κ.ά.),όσο και το 2000, με τη διοικητική πράξη περί μη αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, η κυριαρχία του φανατισμού δεν είχε επιτρέψει την ψύχραιμη και ουσιαστική συζήτηση. Και στις δύο περιπτώσεις, η ελληνική κοινωνία βίωσε τότε, ως μη όφειλε, διχαστικές καταστάσεις που δεν δικαιολογούνταν από τα πραγματικά επίδικα της εποχής. Χρειάστηκε να περάσουν 20 ή και 40 χρόνια για να αναγνωριστεί ότι ήταν κοινωνικά επιβεβλημένα τόσο ο εκσυγχρονισμός του Οικογενειακού Δικαίου, με κορυφαίο την καθιέρωση του πολιτικού γάμου, όσο και η κατοχύρωση δικαιωμάτων μερίδας συμπολιτών μας.

Αντιμέτωποι, δυστυχώς, με αντίστοιχα διχαστικές καταστάσεις, όχι ευτυχώς στον ίδιο βαθμό με του 1982 και του 2000, βρισκόμαστε και σήμερα, το 2024, καθώς, στο όνομα της επαπειλούμενης «ανατροπής των παραδοσιακών κανόνων της οικογενειακής συμβίωσης», μια πλειάδα (σημαντική, σημαντικότατη) συμπολιτών έχουν αντίθετες απόψεις, οι οποίες βεβαίως είναι καθ’ όλα σεβαστές. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να συμβιβαστούν με την υποχρέωση να προστατευθούν τα δικαιώματα μιας μερίδας συνανθρώπων μας (γιατί περί αυτού πρόκειται),οι οποίοι συμβαίνει να έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό και επιθυμούν να επικυρώσουν νομικά τη συμβίωσή τους με πρόσωπα του ίδιου φύλου, συνάπτοντας πολιτικό (όχι θρησκευτικό) γάμο, και να προστατεύσουν τα παιδιά, που θα αποκτήσουν με υιοθεσία και όχι ως γονέας 1 και γονέας 2. Το θετικό είναι ότι σήμερα, πέραν της αντίθετης έκφρασης απόψεων, έστω και σε έντονο βαθμό, δεν υπάρχουν κινητοποιήσεις στους δρόμους και «λαοσυνάξεις». Μεγάλη είναι η συμβολή προς την κατεύθυνση αυτή της Εκκλησίας, η οποία, χωρίς να παρεκκλίνει από τις αρχές της, με την κατευναστική στάση αναμονής της, την αγάπη και την (σιωπηρώς) «κατανόηση» που επιδεικνύει στο θέμα της αναγνώρισης δικαιωμάτων σε μειοψηφίες, συμβάλλει στην καταλλαγή των παθών (κι έρχεται τώρα ο Κασσελάκης και ζητά τον διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας!).

Βεβαίως δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται κανείς, να μη συναισθάνεται και την άποψη εκείνων που με ειλικρινή διάθεση υποστηρίζουν ότι υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά ζητήματα τα οποία επιβάλλεται να κυριαρχήσουν στον δημόσιο διάλογο, όπως είναι η επέλαση της ακρίβειας ή η εγκληματικότητα και η ασφάλεια των πολιτών ή και η κακή κατάσταση στην Υγεία και στην Παιδεία.

Αν όλες οι πλευρές όμως προσέλθουν με καλή πίστη και χωρίς ιδεοληπτικές προκαταλήψεις στον διάλογο που μόλις άνοιξε, είναι βέβαιο ότι και στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών θα βρεθούν συναινετικές λύσεις, τέτοιες που δεν θα χρειαστεί να περάσουν 20 ή και 40 χρόνια για να αναγνωριστεί η αναγκαιότητά τους.

 

του Φώτη Σιούμπουρα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

Προβολές: 25