«Συνελήφθη πασίγνωστος ποινικολόγος για ενδοοικογενειακή βία»… «Λουκέτο σε πασίγνωστη αλυσίδα ρούχων διότι δεν απέδωσε 10.000 αποδείξεις»… «Καταδικάστηκε η μητέρα από την Πάτρα»… «Δέσμευσαν την περιουσία πασίγνωστου τραγουδιστή»!
Τελικά εμείς δεν κάνουμε τη δουλειά μας ή «εξαναγκαζόμαστε» να μην κάνουμε σωστά τη δουλειά μας;
Μπορεί το κομμάτι να είναι αυτοαναφορικό (ίσως ευρύτερα αυτοαναφορικό, μια και αναφέρομαι σε όλους εμάς που έχουμε δημόσιο λόγο), και το ερέθισμα ήταν η έξοδος με μια παρέα συναδέλφων στην οποία συμμετείχαν και δύο δικηγόροι…
«Πολιτική ορθότητα» λοιπόν ή ένας κακώς εννοούμενος σεβασμός στην προσωπικότητα, στην ιδιωτικότητα αλλά και στο τεκμήριο της αθωότητας;
Το θέμα της συζήτησης ήταν η δημοσιοποίηση ονομάτων και η απαγόρευση αυτής της δημοσιοποίησης… Και φυσικά, αφορμή ήταν η υπόθεση Λύτρα αλλά και το «λουκέτο» στην πασίγνωστη αλυσίδα ένδυσης Η&Μ λόγω φορολογικών παραβάσεων.
Πού λοιπόν ξεκινάει η πολιτική ορθότητα ή ο σεβασμός στο τεκμήριο της αθωότητας και πού τελειώνει;
Πόσο πολιτικά ορθό είναι να βομβαρδίζομαι κάθε μέρα με το μπούστο της Ιωάννας Τούνη ή τη νέα σχέση του Γιώργου Λιάγκα (τυχαία τα ονόματα) και πόσο κατακριτέο είναι να αναφέρω το όνομα του κυρίου Απόστολου Λύτρα ο οποίος έσπασε στο ξύλο τη γυναίκα του ή της Ρούλας Πισπιρίγκου η οποία –σύμφωνα με την πρωτόδικη απόφαση– κρίθηκε ένοχη για τον θάνατο –τουλάχιστον– της μίας από τις κόρες της;
Ναι, ξέρουμε πολύ περισσότερα από αυτά που γράφουμε, όμως αναρωτήθηκε κανείς γιατί δεν τα γράφουμε, ή μήπως η εύκολη απάντηση είναι ότι δεν γράφουμε όσα ξέρουμε, γιατί είμαστε «διαπλεκόμενοι» και κομμάτι του συστήματος;
Σας έχω και είδηση και παράδειγμα: Πριν από πολλά χρόνια, ένας Έλληνας επιχειρηματίας –είχε τιμηθεί και με κάποιον Μεγαλόσταυρο από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων– συνελήφθη στη Γερμανία για κατοχή και διακίνηση τεράστιας ποσότητας κοκαΐνης (ήταν κάτι περισσότερο από έναν τόνο, αν δεν με απατά η μνήμη μου). Όλοι τότε γράφαμε για τον συγκεκριμένο «κύριο» με το όνομά του, το βιογραφικό του και πολλές ακόμα άχρηστες πληροφορίες, που «φλέρταραν» αρκετά με το κουτσομπολιό…
Ο άνθρωπος αυτός εκδόθηκε στην Ελλάδα, καταδικάστηκε σε 17 χρόνια φυλάκιση (και αυτό αν δεν με απατά η μνήμη μου) και ελάχιστα χρόνια αργότερα ο συγκεκριμένος εγκληματίας «παραδόθηκε» στην κοινωνία ελεύθερος και ωραίος… (σκάνδαλο τότε για το δικαστικό σύστημα που τον αποφυλάκισε)!
Μετά την αποφυλάκισή του και στο πλαίσιο ενός θέματος που έγραφα στην τότε εφημερίδα μου για την αυστηροποίηση των ποινών, τις «κακοτεχνίες» της Δικαιοσύνης και άλλα τέτοια όμορφα, αναφέρθηκα όχι μόνο στον συγκεκριμένο, αλλά και σε μερικούς ακόμα «δολοφόνους» (όταν διακινείς έναν τόνο κοκαΐνης, δεν είσαι έμπορος ναρκωτικών αλλά δολοφόνος και όταν κακοποιείς παιδιά, δεν είσαι απλά κακοποιητής, πάλι δολοφόνος είσαι, έστω και ψυχών), και πήρα μια αγωγή, τόσο εγώ όσο και η εφημερίδα μου, διότι ανέφερα το όνομά του και δημοσιοποίησα τη φωτογραφία του.
Τραβήχτηκα πολλά χρόνια στα δικαστήρια (και δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά μέχρι σήμερα), διότι προσπάθησα –όπως και δεκάδες ακόμα συνάδελφοι– να κάνω τη δουλειά μου σωστά. Δηλαδή να λέω αλήθειες (με διευθύνσεις και ονόματα, που λέει και το τραγούδι), να μην ξεχάσω και να μην αφήσω να ξεχαστούν τα ανεπανόρθωτα εγκλήματα κάποιων που πίσω από το «παραθυράκι» μιας νομοθεσίας ή του «πολιτικά ορθού» μπορούν μετά από ελάχιστα χρόνια να πουν από μέσα τους mea culpa…
Αυτό ήταν το παράδειγμα… Η είδηση είναι ότι δεν είμαστε όλοι διαπλεκόμενοι ή «γρανάζια» του συστήματος και του συμφέροντος. Είμαστε απλά «θύματα» (ναι, βαριά κουβέντα, το παραδέχομαι) ενός συστήματος που μας απαγορεύει να κάνουμε τη δουλειά μας όπως θα έπρεπε.
Ναι, αντιλαμβάνομαι το τεκμήριο της αθωότητας, αντιλαμβάνομαι το στιγμιαίο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος άνθρωπος και που δεν έχω κανένα δικαίωμα να «σταυρώσω», αντιλαμβάνομαι λάθη και εγκλήματα που γίνονται ακόμα και εν βρασμώ ψυχής…
Δεν αντιλαμβάνομαι όμως σε καμία περίπτωση γιατί οφείλω, με βάση τη νομοθεσία, να προστατεύω το όνομα ή την υπόληψη ενός μεγαλεμπόρου ναρκωτικών, που έχει σκορπίσει συνειδητά τον θάνατο, να προστατεύω έναν παιδεραστή, ο οποίος έχει κακοποιήσει δεκάδες αθώες ψυχές (όχι δεν θα πιπιλίσω την «καραμέλα» ότι η παιδοφιλία είναι αρρώστια), ούτε θα δικαιολογήσω και θα προστατεύσω έναν γονιό που σκότωσε το παιδί του ή έναν «σελέμπριτι» μεγαλοδικηγόρο που έριξε 30 μπουνιές στη γυναίκα του και μετά απλά ζήτησε συγγνώμη, ή έναν τύπο που σκότωσε τη γυναίκα του και μετά έβγαινε στα κανάλια και έκανε τον θλιμμένο σύζυγο…
Η κοινωνία μπορεί να ήταν λίγο καλύτερη, αν η Δικαιοσύνη ήταν πιο… δίκαιη, οι δημοσιογράφοι λιγότερο φοβισμένοι και περισσότερο ειλικρινείς και όλοι εμείς με… ορθότερη «πολιτική ορθότητα» και σεβασμό όχι μόνο εκεί που μας συμφέρει, αλλά και εκεί που δεν μας βολεύει!
