Το ελληνικό success story της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και προσωπικά του Κυριάκου Μητσοτάκη, αποτελούν αυτή τη στιγμή ένα διεθνές case study, αποδεικνύοντας ότι η χώρα μας τυγχάνει απεριόριστου σεβασμού από τη διεθνή κοινότητα, ως αποτέλεσμα της σοβαρότητας και της αξιοπιστίας.
Η κυριαρχία Μητσοτάκη, αν και υπέστη σημαντικές ρωγμές στις Ευρωεκλογές, εντούτοις εξακολουθεί να είναι αδιαμφισβήτητη. Οι αντίπαλοι του Μητσοτάκη “βλέπουν” ότι η κυβέρνηση… καταρρέει, καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες για να κρύψουν τη δική τους πολιτική γύμνια, χωρίς να το καταφέρνουν. Στο ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο πρόσωπο που θα ηγηθεί του κόμματος και θα… χτυπήσει την κυριαρχία του Μητσοτάκη, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα έχουν πάρει διαστάσεις… κωμωδίας με τον… πάτο της… υδατοδεξαμενής του Κασσελάκη!
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ καταβάλλει… φιλότιμες προσπάθειες για να αποδείξει ότι μπορεί να εξελιχθεί σε… τρις χειρότερη εκδοχή του πολιτικού απατεώνα Τσίπρα. Η τελευταία εξέλιξη με την πισίνα που… δεν είναι πισίνα, αλλά “δεξαμενή αποθήκευσης νερού” με… ξαπλώστρες, συνιστά την αποθέωση της γελοιότητας, τουλάχιστον με βάση τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεται από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αντί ο Κασσελάκης να κάνει… τουμπεκί ψιλοκομμένο μετά την ανάδειξη του θέματος από το “Πρώτο Θέμα”, έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Εξαπέλυσε επίθεση κατά της εφημερίδας και αντί να πει ότι θα υπάρξει τακτοποίηση του θέματος, εφόσον υπάρχει παράβαση της πολεοδομικής νομοθεσίας, απλά αρκέστηκε να δηλώσει από τον τόπο που… αράζει ότι είπε ότι πρόκειται περί… υδατοδεξαμενής! Δηλαδή, ο άνθρωπος “δουλεύει” τους αφελείς και τους Συριζαίους “ιθαγενείς”… ψιλό γαζί, προσπαθώντας να πείσει ότι πρόκειται για μια… στέρνα με νερό, η οποία μπορεί να καλύψει έκτακτες ανάγκες, αν διακοπεί η υδροδότηση στις Σπέτσες! Τώρα, τι νόημα έχουν οι τρεις ξαπλώστρες γύρω από μια “υδατοδεξαμενή”, αυτό μόνο ο… Τάιλερ μπορεί να το εξηγήσει. Αν μπορεί δηλαδή και αυτός ο δύσμοιρος, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να κάνει τον κομπάρσο του συζύγου του.
Μάλιστα, η υπόθεση της… στέρνας του Κασσελάκη έγινε ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, μετά την τοποθέτηση του αναπληρωτή εκπροσώπου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, ότι πρόκειται για ένα χώρο όπου κάποιος μπορεί να κάνει… ποδόλουτρο! Η… υδατοδεξαμενή, οι ξαπλώστρες και το βάθος της… γούρνας, αποκαλύπτουν το απύθμενο βάθος της υποκρισίας και της προκλητικής αλαζονείας ενός οπορτουνιστή, ο οποίος ήρθε από τις ΗΠΑ και υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να εισαγάγει νέα ήθη στην πολιτική ζωή του τόπου. Αντ΄ αυτού, σαν κακιά… πεθερά, ο Κασσελάκης εκφράζει δημόσιο λόγο που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είχε διακηρύξει αρχικά, ενισχύοντας διαρκώς την άποψη ότι ο Τσίπρας μπροστά του είναι ένας ηγέτης που βγαίνει κάθε… 100 χρόνια! Αποδεικνύει καθημερινά ότι πρόκειται για έναν νάρκισσο που έχει καβαλήσει το… καλάμι για τα καλά! Πουλάει “παραμύθι” παντού, προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια όσων βλέπουν το προφανές και με τις κινήσεις και δηλώσεις του δείχνει να λειτουργεί με έναν τρόπο που, για τον οποίο δεν μας επιτρέπεται να γράψουμε τη λέξη!
Στον… πάτο της… γούρνας του Κασσελάκη γράφεται ιστορία. Μια ιστορία υποκρισίας και εξευτελισμού για τον ίδιο τον αρχηγό του κόμματος, αλλά και όσους τον αβαντάρουν. Ντρέπεται και η ντροπή με τις… ντροπές τους! Ο… πάτος της “υδατοδεξαμενής” συνιστά έναν υγρό πολιτικό “τάφο” για τον Στέφανο, καθώς αποδεικνύεται ο επικίνδυνος και αποκρουστικός χαρακτήρας του. Προκαλεί ως… λεφτάς, διάγει βίο άνετο και πολυτελή, διατείνεται ότι αποτελεί τον επικεφαλής της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα και γενικώς έχει διάθεση για… δούλεμα!
Οι αστείες δικαιολογίες του ιδίου και των υποτακτικών συντρόφων του, οι οποίοι θέλουν να φάνε ένα κομμάτι… ψωμί αποδεχόμενοι πράγματα που δεν “τρώγονται” με τίποτα, είναι η επιτομή του αυτο-εξευτελισμού ενός κόμματος και του αρχηγού του! Με… απλές κινήσεις, ο Κασσελάκης και “ο δικός του ΣΥΡΙΖΑ” διολισθαίνουν καθημερινά στην ανυποληψία και τη γελοιότητα. Όπως είχε πει ο Αβραάμ Λίνκολν, κορυφαίος Αμερικανός πολιτικός, που διετέλεσε πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1861 έως τη δολοφονία του το 1865, “μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για πάντα”.
Του Λουκά Γεωργιάδη
