«Είμαι περήφανη που εκπροσώπησα την Ελλάδα»
Η διεθνούς φήμης Ελληνίδα σούπερ σταρ, έπειτα από μισό αιώνα μυθικής καριέρας στο πεντάγραμμο, ολοκληρώνει την παρουσία της στη μεγάλη σκηνή, με μια παγκόσμια soldout περιοδεία αποχαιρετισμού με τίτλο «Η ζωή είναι ωραία». Στη στάση της στην Αθήνα, εδώ απ’ όπου ξεκίνησε η «χρυσή» διαδρομή στ’ αστέρια, η Βίκυ Λέανδρος μίλησε αποκλειστικά στο «Π».
Μετά από εξήντα χρόνια δόξας ήρθε η στιγμή να πείτε αντίο. Ήταν συνειδητή απόφαση;
Δύσκολη, καθώς το να τραγουδώ ήταν τρόπος ζωής, αλλά συνειδητή. Για κανέναν καλλιτέχνη δεν είναι εύκολη μια τέτοια επιλογή, τη στιγμή που η αγάπη του κόσμου τον κρατάει στην κορυφή. Γι’ αυτό αποφάσισα να κλείσω την πορεία μου πάνω στη σκηνή, εκεί όπου χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια με γνώρισαν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.
Στριφογύριζε στο μυαλό σας τα τελευταία χρόνια ή ξεκίνησε σαν μια αυθόρμητη σκέψη;
Δεν πάρθηκε σε μια στιγμή. Το πότε αποφασίζεις να σταματήσεις είναι θέση προσωπική και μοναχική, θα έλεγα. Ζύγισα τα πράγματα και τη σχέση μου με το κοινό, που ήταν πάντα έντιμη. Και με αυτό το κριτήριο προχώρησα για το πώς και το πότε θα πω αντίο. Ωστόσο, θέλω να πιστεύω πως τα τραγούδια μου θα συνεχίσουν να συντροφεύουν πολλές γενιές ακόμη.
Αν κάνατε έναν απολογισμό της θρυλικής καριέρας σας, τι θα μου λέγατε;
Το πότε ξεκινάς μια πορεία, μια καριέρα, είναι απόφαση των άλλων. Εσύ απλώς αρπάζεις την ευκαιρία. Το κοινό αποφασίζει εάν του αρέσεις ή όχι και εκείνο είναι που σου δίνει κάθε φορά το «πράσινο φως» να συνεχίσεις. Αυτό εξάλλου κάνω από μικρό παιδάκι και αυτό δεν σταματάει, γιατί πραγματικά όσο ζω, όσο αναπνέω, θα τραγουδάω!
Τι κρατάτε σαν φυλαχτό από τη θρυλική διαδρομή σας;
Όλους τους ανθρώπους που μεγάλωσαν με τα τραγούδια μου, ερωτεύτηκαν με αυτά, χάρηκαν ή συγκινήθηκαν. Όλους εκείνους που εμπιστεύθηκαν τη φωνή μου, από τον πατέρα μου –τον σπουδαίο διεθνή συνθέτη και παραγωγό Λέο Λέανδρος– μέχρι τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, τον Μισέλ Λεγκράν, τον Ζακ Μπρελ, τον ΜορτΣούμαν και άλλους πολλούς και σπουδαίους δημιουργούς.
Στην καριέρα σας, ποια στιγμή ή γεγονός ξεχωρίζετε;
Νομίζω ότι θα μπορούσα να σας γράψω πολλές τέτοιες στιγμές, σε μια πορεία τόσων χρόνων. Από την πρώτη φορά που τραγούδησα μπροστά σε κόσμο μέχρι τις μουσικές συναντήσεις που είχα με κορυφαίους ανθρώπους από τον χώρο της τέχνης, και όχι μόνο. Επίσης, σημαντική ήταν η στιγμή όταν επέστρεψα στη σκηνή, μετά από 10 χρόνια απουσίας, για να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Ξεχωριστό γεγονός και η εμφάνισή μου στη σκηνή του Ηρωδείου, στην πατρίδα μου.
Πώς έχετε φανταστεί το μέλλον αφού σβήσουν τα φώτα;
Τα φώτα της σκηνής τα έχουμε μέσα στην καρδιά μας, στην ψυχή μας, και δεν σβήνουν ποτέ. Θα χαρώ την οικογένεια και τους φίλους, αλλά και θα απολαύσω τις μέρες που δεν θα υπάρχουν τα «πρέπει» του καλλιτέχνη στην καθημερινότητά μου.
Υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψετε μόνιμα στην ελληνική μητρόπολη;
Η ζωή μου ήταν πάντα ταυτισμένη με την Αθήνα και την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν έφυγα από αυτήν. Εξάλλου, εμείς τα παιδιά της διασποράς, που βρεθήκαμε για μια σειρά από λόγους σε άλλες χώρες, νιώθουμε δυο φορές Έλληνες. Η καρδιά μας χτυπά για την πατρίδα, για αυτό και πάντα βρίσκουμε τρόπους να γυρίζουμε σε αυτήν.
Για ποιο από τα επιτεύγματά σας είστε περήφανη;
Ως καλλιτέχνιδα είμαι περήφανη που κατάφερα να εκπροσωπήσω τον ελληνικό πολιτισμό μέσα από την ελληνική μουσική, τα τραγούδια και τη γλώσσα μας σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ανθρώπους από άλλες χώρες, σε διάφορα μέρη του πλανήτη, να τραγουδούν μαζί μου στα ελληνικά τις μεγάλες επιτυχίες του πατέρα μου, του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη.
