Αυτό το συνονθύλευμα αριστερών πολιτικών µε ολίγη από την κακή πλευρά του ΠΑΣΟΚ, που µας κυβέρνησε επί τεσσεράμισι χρόνια, εξεμέτρησε το ζην και τυπικά µάλλον.
Τουλάχιστον έτσι όπως ξέραμε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον γνωρίσαμε, τελείωσε. Θα συμφωνούσε ακόμα και ο ίδιος ο Τσίπρας, ο «ιστορικός ηγέτης», ο άνθρωπος που τον ανέβασε στα σκαλοπάτια της εξουσίας.
Ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκε βέβαια η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πολλά στοιχεία έκπληξης. Ήταν κάτι αναμενόμενο και προδιαγεγραμμένο, ασχέτως του αν εξελίχθηκε ως άτακτη διαδικασία. Και δεν πρέπει κανείς να λησμονεί κάποια στοιχεία, που, όσο και αν ορισμένοι δεν το έβλεπαν, οδήγησαν νομοτελειακά στη σημερινή πολιτική εξαΰλωση.
Δεν πρέπει να λησμονείται ότι όλα ξεκίνησαν με το οργανωμένο πλιάτσικο της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008, με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Το ονόμασαν «εξέγερση» και ο ΣΥΡΙΖΑ παρείχε την πολιτική ομπρέλα. Έπειτα παρουσιάστηκαν η «σημαία» ευκαιρίας της χρεοκοπίας και τα μνημόνια και η συγκυβέρνηση με την αλλοπρόσαλλη, «τραμπικού τύπου» ελληνική εκδοχή της δεξιάς αρλουμπολογίας. Η «πρώτη φορά Αριστερά», σε αγαστή συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, έμεινε στην κυβέρνηση τεσσεράμισι χρόνια, φλερτάροντας διαρκώς με τις πάσης φύσεως πολιτικές και θεσμικές εκτροπές. Αφότου ολοκληρώθηκε η αποστολή της, εξέλιπε και ο λόγος ύπαρξης.
Μάλλον κανείς από τους υπεύθυνους του κόμματος δεν κατάλαβε τι ακριβώς συνέβη και τα πράγματα οδηγήθηκαν διά της αδράνειας στο σημερινό σημείο. Και ένα από τα πλέον παράδοξα είναι ότι ουδείς μιλά για τις ευθύνες της «ιστορικής ηγεσίας» του, η οποία, πλην των άλλων, έφερε τον εξ Αμερικής ορμώμενο για να ολοκληρώσει τη διάλυση.
Όπως εξελίχθηκε η διαδικασία, ο όρος «διάσπαση» είναι ένας πολύ κολακευτικός ευφημισμός. Οι διασπάσεις των κομμάτων έχουν κατά κανόνα κάποιο πολιτικό περιεχόμενο, έστω και ως αφορμή ή επίφαση. Εν προκειμένω δεν υπάρχει τίποτε παρεμφερές, ούτε καθ’ υπόνοια. Ένα προϊόν κοινωνικοπολιτικής αστάθειας απλώς εκλείπει, χωρίς να αφήνει πίσω του κάποιο κενό.
του Φώτη Σιούμπουρα
