«Την άμυνα της χώρας την εγγυήθηκε αυτός ο πολύ μεγάλος αν και μικρός λαός… και αντιστάθηκε και στα τανκς. Ξυπόλητος ο λαός θα αντισταθεί, ενώ οι γυναίκες θα πλέκουν για τους συντρόφους τους!» είπε η Ζωή Κωνσταντοπούλου μιλώντας στη Βουλή για τα εξοπλιστικά, σχηματίζοντας καρδούλες! Βέβαια απάντησε σε όλα αυτά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους.
Όλα όσα τόνισε η «Ζωή της Πλεύσης» με έφεραν στα χρόνια εκείνα του 1940. Με γύρισαν 85 χρόνια πίσω. Τότε που «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», όπως τόνισε χαρακτηριστικά ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Και με την ευκαιρία, να σας πω πως η φράση αυτή λέγεται ότι ακούστηκε για πρώτη φορά «όχι σε κάποια πολιτική συζήτηση, αλλά σε ένα οικογενειακό τραπέζι του φιλέλληνα ασημένιου Ολυμπιονίκη και βραβευμένου με το Νόμπελ Ειρήνης, το 1959, του Φιλίπ Νόελ Μπέικερ, προς τον Βρετανό πολιτικό». Μου θύμισε επίσης τις γυναίκες, τις Ελληνίδες ηρωίδες του 1940. Τις γυναίκες εκείνες που «ζαλωμένες», φορτωμένες με το βαρύ φορτίο, μετέφεραν πολεμοφόδια και τρόφιμα στους στρατιώτες μέσα στα χιόνια. Στα δύσβατα μονοπάτια των κακοτράχαλων βουνών. Και όπως γράφει η ιστορία, τα μετέφεραν «εκεί που τα ζώα αρνούνται να προχωρήσουν, αλύγιστες, βουβές, με αδάμαστη θέληση και ηρωική αυτοθυσία». Τότε που οι γυναίκες μας, οι μανάδες μας, οι αδελφές μας, οι νοικοκυρές έπλεκαν μέρα-νύχτα, και μάλιστα χωρίς να κλείσουν μάτι, φανέλες, κάλτσες και μάλλινα για τους φαντάρους μας!
Σήμερα όμως, κα Κωνσταντοπούλου, τα πράγματα έχουν αλλάξει! Ο πόλεμος μπορεί να γίνει από μακριά. Ο σχεδιασμός μιας επίθεσης στα κομπιούτερ φθάνει! Ο εχθρός μπορεί να καταστρέψει μια χώρα, αρκεί να πατήσει μόνο ένα κουμπί! Σήμερα λοιπόν, ο ύπουλος εχθρός μας παραμονεύει από παντού. Είναι γύρω μας. Έχουμε Τούρκους, Αλβανούς, Σκοπιανούς. Εμείς, βλέπεις, δεν είμαστε Ελβετία! Έτσι, χρειάζεται οι Ένοπλες Δυνάμεις να εκσυγχρονίζονται συνέχεια. Δεν πήρες χαμπάρι τι έγινε, όταν το πρώην κόμμα σου, το «για πρώτη φορά Aριστερά», δεν μπόρεσε να αγοράσει, από τα μνημόνια που μας έφερε, ούτε μια σφαίρα; Και λίγο έλειψε οι Τούρκοι να «πατήσουν» σε κάποιο νησί μας! Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να εξοπλιζόμαστε με ό,τι πιο σύγχρονο όπλο κυκλοφορεί, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε όλους τους εχθρούς μας! Και αυτό κάνει η χώρα μας.
Κάποιος πρέπει να μιλήσει στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Και να της εξηγήσει ότι το «στάκα Τούρκο να γεμίσω…» έχει περάσει ανεπιστρεπτί! Τότε, στην εποχή της Τουρκοκρατίας, στην Eπανάσταση του 1821, στον ξεσηκωμό του Γένους, που έριχνες μια ντουφέκια και έπειτα ακολουθούσε μια ολόκληρη διαδικασία για να γεμίσεις το όπλο σου. Έπρεπε με τη βέργα από μπροστά να το γεμίσεις για να ξαναρίξεις, εάν φυσικά προλάβαινες! Γιατί ο Τούρκος ή θα έφευγε ή θα γέμιζε αυτός πρώτος και θα σου την «μπουμπούνιζε» στο «δόξα πατρί» στο κεφάλι! Όλα αυτά, που έχουν μείνει και πολύ σωστά στην ιστορία της χώρας μας για να θυμόμαστε εμείς οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, ανήκουν πλέον στο χρυσό παρελθόν των αγώνων της πατρίδας μας για τη λευτεριά.
Και γνωρίζεις πιστεύω, «Ζωή της Πλεύσης», ότι με… καρδούλες και με «μαργαρίτες» δεν κερδίζονται οι μάχες ούτε και οι πόλεμοι! Έτσι δεν είναι;
Γράφει ο Γιώργος Κοντονής
