Η έκθεση του ΕΟΔΑΣΑΑΜ μάς επιβεβαίωσε κάτι που ήδη ξέραμε. Ότι στην Ελλάδα η νοοτροπία είναι ακριβώς αυτή: Άσ’ το και άμα γίνει η στραβή, θα δούμε τι θα κάνουμε. Ε, να που έγινε. Και ακόμη βλέπουμε τι να κάνουμε. Και έχει έρθει μια χώρα τα πάνω κάτω, διότι δεν βρέθηκε κανείς να πει «εδώ γίνονται τέρατα, ας τα φτιάξουμε».
Πέραν όλων των άλλων, η κατάσταση την οποία περιγράφει η έκθεση για τους ελληνικούς σιδηροδρόμους είναι ελεεινή. Είναι πέρα από τριτοκοσμική. Είναι αδιανόητη για ευρωπαϊκή χώρα. Όχι ότι καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει ανάλογα ζητήματα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει τίποτε. Ούτε μπορούν να μνημόνια να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι ή δικαιολογία για πάντα και για τα πάντα. Δεν ήξεραν οι «αρμόδιοι» την κατάσταση των ελληνικών τρένων;Περιμέναν να τους «κάτσει η στραβή» για να τα μάθουμε; Όλα αυτά βέβαια μέχρι την επόμενη στραβή. Η οποία θα μας βρει και πάλι «απροετοίμαστους», πάνω από κάποιο σαπάκι, είτε αυτό είναι οργανισμός, είτε υπηρεσία, είτε οτιδήποτε. Και πάλι «θα δούμε τι θα κάνουμε» και θα τρέχουμε πανικόβλητοι να μαζέψουμε τις συνέπειες.
Ο κόσμος βαρέθηκε να νιώθει ότι το κράτος, διαχρονικά, δεν τον σέβεται και τον αφήνει έρμαιο στην κάθε «στραβή». Το βασικό ζητούμενο πλέον είναι αυτό: σεβασμός στους πολίτες. Και αυτόν τον ζητάνε άπαντες, δεν είναι θέμα ούτε πολιτικής εκμετάλλευσης, ούτε καπηλείας, ούτε τίποτε. Ας τα αφήσουμε στην άκρη αυτά και ας δούμε την κρίσιμη μάζα της κοινωνίας, η οποία θέλει να επαναδιαπραγματευτεί τη σχέση της με αυτό το πράγμα που λέγεται κράτος και εκείνους που το διαχειρίζονται, τους εκάστοτε κυβερνώντες δηλαδή. Αυτήν πρέπει να κοιτάξει στα μάτια κάποια στιγμή η κυβέρνηση. Να τολμήσει να σπάσει αυτό το απόστημα της χρόνιας αδιαφορίας. Μόνο θα κερδίσει αν το κάνει αυτό.
του Φώτη Σιούμπουρα
