Αποφεύγω να γράφω «εν θερμώ». Αποφεύγω να γράφω αν δεν έχω ακούσει όλες τις «πλευρές» και σίγουρα δεν γράφω με γνώμονα τις «κραυγές»…
Ο θάνατος ενός παιδιού στο λούνα παρκ, είναι πέρα και πάνω από το «εν θερμώ». Και όχι διότι είναι τουλάχιστον τραγικό γεγονός, αλλά διότι οι δικαιολογίες που ακούστηκαν είναι εξοργιστικές, ντροπιαστικές και πάνω απ’ όλα δείχνουν την εγκληματική ελαφρότητα με την οποία κάποιοι διαχειρίζονται, ελέγχουν και επιτρέπουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που κατά βάση απευθύνονται σε παιδιά.
Λυπάμαι που θα το πω αλλά η περίπτωση αυτή (και δεν είναι η μόνη) δεν είναι μια ανθρωποκτονία από αμέλεια. Είναι ένα διαρκές έγκλημα με δόλο μια και -σε κάποιες περιπτώσεις- η «κονόμα» και τα… στραβά μάτια, σκοτώνουν ανθρώπους. Ντροπή σας και ντροπή μας!