Είναι εντυπωσιακό το ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιμένει ακόμη σε ένα πλαίσιο προγραμματικού λόγου που θεωρείται αναξιόπιστο από όλους, ακόμα και από τους πλέον ένθερμους κομματικούς οπαδούς του. Το έδειξε και κατά την ομιλία του στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν γίνεται όμως να μιλάς το 2022, π.χ., για «νέο παραγωγικό μοντέλο» ή για «ολιστικό σχέδιο για τη δημόσια Παιδεία», ούτε για «να σηκώσουμε ξανά τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα». Ούτε μπορείς να προαναγγέλλεις αύξηση του βασικού μισθού στα 800 ευρώ, ρύθμιση χρεών, «κρατικοποίηση» της ΔΕΗ και αύξηση των κοινωνικών δαπανών.

Με τι λεφτά; Ναι, το ξέρουμε, λεφτά υπάρχουν. Πάει σετ με το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Λένε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις της παροχολογίας και του λαϊκισμού, δηλαδή, ο πολιτικός δεν έχει τίποτα να χάσει. Οι ψηφοφόροι κάνουν την αφαίρεση στο μυαλό τους, επικαλούνται το γνωστό, ότι τους αρκούν και τα μισά από αυτά που εξαγγέλλει ο πολιτικός άνδρας, βάζουν και κάτι από τον θυμό για εκείνον που κυβερνά και πάνε στην κάλπη.

Περνάει αυτό σήμερα; Σίγουρα βρίσκει ακροατήριο σε μία περίοδο κατά την οποία οι πολίτες πιέζονται ασφυκτικά από την ακρίβεια και ανεβαίνει η ένταση του θυμού τους. Όμως φτάνει αυτό για να αλλάξει τους συσχετισμούς και να οδηγήσει σε πολιτική αλλαγή, όπως την οραματίζεται ο αρχηγός;

Μάλλον όχι, όσο τουλάχιστον ο λαϊκισμός της πλειοδοσίας θα γράφει για καιρό τους πολιτικούς λόγους.

 

του Φώτη Σιούμπουρα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

 

 

Προβολές: 46