Όλος ο πλανήτης είδε τις τραγικές σκηνές που εκτυλίχθηκαν στο ντέρμπι των «αιώνιων» αντιπάλων για το εθνικό πρωτάθλημα της Ινδονησίας και τρόμαξε! Σε αυτό το παιχνίδι, τα είδαμε όλα! Τη βία να…αγκαλιάζει το γήπεδο! Τους οπαδούς να μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και να συμπλέκονται με τους αστυνομικούς! Τους αστυνομικούς να κάνουν χρήση χημικών εντός του γηπέδου, κάτι που το απαγορεύει ο κανονισμός της FIFA! Και την τελική κατάληξη, με πάνω από 125 νεκρούς! Εκατοντάδες τραυματίες. Χιλιάδες συλλήψεις. Καταστροφές. Και άμεση επέμβαση της Παγκόσμιας Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, που διέκοψε το πρωτάθλημα της Ινδονησίας «μέχρι να ληφθούν αυστηρά μέτρα από την Πολιτεία για την καταπολέμηση της βίας και του χουλιγκουνισμού».

Η αθλητική βία και ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο παρουσιάζεται γρήγορα και παντού! Δεν κάνει διακρίσεις. Δεν έχει χρώμα ούτε πατρίδα. Είναι ίδια πάντοτε. Και έχει τα ίδια συμπτώματα. Είναι αλήθεια πως και στην Ελλάδα έχουμε ζήσει ημέρες βίας, χωρίς ευτυχώς με τέτοιον θλιβερό απολογισμό! Προσωπικά και κατά τη διάρκεια της καριέρας μου, αντιμετώπισα πολλές καταστάσεις βίας και χουλιγκανισμού! Θυμάμαι μια χρόνια, στο πολύ παρελθόν, στην Τούμπα οι χούλιγκαν οπαδοί του ΠΑΟΚ μού έκοψαν το καλώδιο της μετάδοσης του αγώνα, την ώρα που έκανα την περιγραφή ενός γκολ του Ολυμπιακού! Ευτυχώς η επίθεση ήταν μόνο λεκτική!

Μια άλλη χρονιά στη Λαμία, οποία έπαιζε με τον δυναμικό και ανερχόμενο την εποχή εκείνη Ακράτητο, μόλις έκανα την εμφάνισή μου στο γήπεδο και ενώ κατευθυνόμουν στα δημοσιογραφικά θεωρεία για τη μετάδοσή του, δέχθηκα ύβρεις και βροχή από κατσαβίδια και αναπτήρες! Η ταλαιπωρία μου δεν τελείωσε εκεί, δυστυχώς. Με τη λήξη του αγώνα, η Αστυνομία με φυγάδευσε από τον περιφερειακό δρόμο! Μάλιστα, για να φθάσουμε οι συνεργάτες μου και εγώ στο αυτοκίνητο, πηδήσαμε τη μάντρα που ενώνει το γήπεδο με το Κρατικό Νοσοκομείο Λαμίας και έτσι διαφύγαμε από τον διαφαινόμενο κίνδυνο! Εκείνο που δεν πρόκειται να λησμονήσω ποτέ είναι το γεγονός που έγινε στις 17 Ιουνίου 1964. Τότε, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού κατέστρεψαν ολοσχερώς το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, σε μία σπάνια στιγμή… ομοψυχίας. Δεν έμεινε τίποτα. Το γήπεδο μετατράπηκε σε λίγα λεπτά σε οργωμένο χωράφι! Και αυτό, γιατί οι οπαδοί και των δυο ομάδων πίστεψαν ότι το παιχνίδι για τα ημιτελικά του Κυπέλλου ήταν… φτιαχτό να λήξη ισόπαλο και έτσι να ξαναγίνει, προκειμένου οι ομάδες να κερδίσουν περισσότερα χρήματα! Οι φίλαθλοι μάλιστα φώναζαν ρυθμικά «Περού-Περού», θέλοντας να θυμίσουν τη μεγάλη τραγωδία όπου είχαμε 328 νεκρούς από τα επεισόδια που έγιναν στον αγώνα Περού-Αργεντινή στη Λίμα, όπου με τη λήξη του αγώνα χιλιάδες οπαδοί και των δύο ομάδων πήραν παραμάζωμα ό,τι βρήκαν μπροστά τους.

Είναι αλήθεια πως η βία στον αθλητισμού δεν είναι τωρινή υπόθεση. Βία είχαμε και στη αρχαιότητα. Ήταν φανερή σε κάποια αθλήματα, όπως το παγκράτιο, η πάλη και η πυγμαχία!Ακόμη και στην αρχαία Ρώμη, οι μονομάχοι που πάλευαν μέχρι θανάτου φώναζαν στον Καίσαρα «Χαίρε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν»! Στόχος της Πολιτείας και όλων εκείνων που αγαπάμε τον αθλητισμό, και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, είναι η καταπολέμηση της βίας από όπου και αν προέρχεται! Μπορούμε, αρκεί να το θέλουμε.

 

του Γιώργου Κοντονή

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

Προβολές: 33