Γράφει ο Ίων Παπαδάκης

Eνας καβγάς, ένας πόλεμος, ένας «χωρισμός» (όποιας μορφής) είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ξεκινάει πάντα όταν ο ένας από τους δύο –ή και οι δύο, στη χειρότερη περίπτωση– είναι θερμοκέφαλοι και στερούνται επιχειρημάτων… Και κάπως έτσι ο κόσμος μας γίνεται χειρότερος, επικίνδυνος και απρόβλεπτος! Ο διάλογος είναι πάντα η ιδανική λύση, όμως αυτοί που «τραβάνε το σχοινί» μέχρι τα άκρα ξεμένουν από επιλογές… Λυπάμαι που αναγκάζομαι να «εξισώσω» κατά κάποιον τρόπο τους πολιτικούς μας αρχηγούς με έναν παράφρονα, όπως τον πρόεδρο της Τουρκίας. Και αυτό, γιατί δημιουργούν αδιέξοδα τα οποία είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να γεφυρωθούν. Ο Τσέχωφ είχε πει κάποτε πως «αν στην πρώτη σκηνή του έργου έχεις κρεμάσει ένα πιστόλι στον τοίχο, τότε στην επόμενη σκηνή πρέπει να εκπυρσοκροτήσει. Αλλιώς, μην το βάλεις εκεί». Ο πρωθυπουργός έχει επιλέξει να μην «κρεμάσει ένα όπλο στον τοίχο» και κατηγορήθηκε από πολλούς… Το είδαμε όταν μίλησε στον ΟΗΕ, αλλά και όταν απέφυγε να προκαλέσει εντάσεις την προηγούμενη εβδομάδα στην Πράγα… Βέβαια –όπως ήταν αναμενόμενο– όταν ο «κακομαθημένος» Ερντογάν τον προκάλεσε, πήρε την απάντηση που του άξιζε! Οι αντίπαλοι του «σουλτάνου» αλλά και οι κάτοικοι του «βαθέως κράτους» (να σημειώσω εδώ ότι το 90% είναι αναλφάβητοι και το μόνο που γνωρίζουν καλά είναι το… γιαταγάνι) τον χαρακτηρίζουν άτολμο. Επαναλαμβάνω ότι λυπάμαι –και ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό– που παρομοιάζω τους Τσίπρα και Ανδρουλάκη με έναν απρόβλεπτο παράφρονα, όμως και εκείνοι επιδίδονται με τεράστια επιτυχία «σε πιστολιές στον αέρα»! Και όλα αυτά προς τι; Προς τέρψιν ενός μικρόκοσμου ο οποίος αρέσκεται να παρακολουθεί «θέαμα», όπως οι Ρωμαίοι θεατές στην αρένα με τα λιοντάρια… Κανείς όμως δεν σκέφτεται ότι το αποτέλεσμα είναι –αποδεδειγμένα– καταστροφικό;

Ο κύριος Ερντογάν έχει μπροστά του μια εξαιρετικά κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, την οποία πρέπει να κερδίσει, διότι τα λάθη της –μέχρι τώρα– διακυβέρνησής του είναι ολέθρια, με εφιαλτικό αντίκτυπο τόσο στο εσωτερικό της χώρας του όσο και στο εξωτερικό. Έτσι λοιπόν και έχοντας για ακροατήριο ένα πολεμοχαρές πλήθος και μια – χειρότερη από αυτόν– αντιπολίτευση, το σενάριο της ρήξης φαντάζει ιδανικό. Όμως για πόσο θα αντέξουν οι ψηφοφόροι να ακούνε απειλές και να μη βλέπουν πράξεις; Και αυτό είναι που καθιστά απρόβλεπτη και εξαιρετικά επικίνδυνη τη συνέχεια… Στα δικά μας «νερά» ωστόσο τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά, δυστυχώς όμως με σημαντικές ομοιότητες… Τόσο ο κύριος Τσίπρας όσο και ο κύριος Ανδρουλάκης διάλεξαν τον δρόμο της απόλυτης ρήξης, υποθέτοντας (κύριοι, στην πολιτική και ειδικά όταν επιθυμείς να κυβερνήσεις, η λέξη «υποθέτω» θα έπρεπε να είναι άγνωστη) ότι αυτό θα τους δώσει πόντους! Το αποτέλεσμα γνωστό και αναμενόμενο. Και αυτό γιατί ο «πελάτης» (ο ψηφοφόρος δηλαδή) είναι και πονηρεμένος και απαιτητικός και κουρασμένος…

Πονηρεμένος γιατί τρία χρόνια τώρα βλέπει τη διαφορά και κουρασμένος γιατί έρχεται από 12 χρόνια κρίση, από μια πανδημία και έχει μπροστά του μια ακόμα κρίση, που ένας Θεός ξέρει τι θα μας φέρει. Σοφά, ο πρωθυπουργός τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό επέλεξε τον δρόμο του διαλόγου και του «ελάτε να τα βρούμε» για το καλό τόσο των Ελλήνων όσο και των Τούρκων, χωρίς βέβαια να αφήνει περιθώρια για «μαγκιές» από τις απέναντι πλευρές (τόσο εντός όσο και εκτός)… Και για να μην παρεξηγηθώ –κάτι που έχει συμβεί αρκετές φορές έχοντας δεχθεί «πυρά», όπως και τον χαρακτηρισμό του φιλοκυβερνητικού–, λέγοντας «πρωθυπουργός» εννοώ τον δικό μου πρωθυπουργό, όποιο όνομα και αν έχει και από όποια παράταξη και αν προέρχεται… Διότι όταν πρόκειται για τη χώρα μου, το χρώμα είναι πάντα «μπλε» και όχι… γκρίζο!

*Μάρκος Αυρήλιος

Προβολές: 141