«Κάποιοι βλέπουν τα πράγματα όπως είναι και ρωτούν γιατί… Εγώ ονειρεύομαι πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ και ρωτώ γιατί όχι», λέει ο Ιάσων Φωτήλας που, σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξή του στο «Π», μας μιλάει για το θέατρο, τα παιδικά του χρόνια στην Αχαΐα αλλά και για την οικογένειά του. Ταυτόχρονα θυμάται ότι ως πιτσιρικάς γνώρισε τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου.

Ποιο θεωρείτε πως είναι το διακύβευμα των επόμενων εθνικών εκλογών;

Η χώρα από το 2019 και παρά τις αντιξοότητες–μεταναστευτικό, Covid-19, ενεργειακή κρίση, ελληνοτουρκικά– έχει καταφέρει να αντέξει, να προχωρήσει σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις και ταυτόχρονα να έχει εξασφαλίσει πόρους από χρηματοδοτικά εργαλεία, με τους οποίους εξασφαλίζει την αναπτυξιακή της διαδρομή. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ξεκίνησε μία δουλειά και η Ελλάδα αλλάζει. Στις εκλογές, οι πολίτες θα έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε μία κυβέρνηση αυτοδύναμη, που στοχεύει μόνο στην ανάπτυξη, και σε μία συγκυβέρνηση χωρίς όραμα, χωρίς στόχους και με συνεργάτη το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Κατά τη γνώμη σας, ο στόχος της αυτοδυναμίας –που έχει θέσει ο πρωθυπουργός– μπορεί να επιτευχθεί με άνοιγμα της παράταξης προς τον μεσαίο χώρο ή με στροφή προς τα δεξιά;

Είμαι ένας άνθρωπος που ιδεολογικά τοποθετούμαι στο Κέντρο. Επίσης, η Ιστορία έχει δείξει ότι πάντα οι μεγάλες ιδεολογικές και πολιτικές μάχες έχουν δοθεί για την επικράτηση στον μεσαίο χώρο.

Πώς ξεκίνησε η πολιτική σας διαδρομή; Ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείτε με τα κοινά;

Αν και προερχόμενος από μια βαθιά πολιτική οικογένεια, στην πορεία του βίου μου ήταν επιλογή μου να μην αναμειχθώ με κόμματα και παρατάξεις. Στην πολιτική με έβαλε και εμένα, όπως και πολλούς άλλους, μια αδήριτη ανάγκη που ένιωσα στα χρόνια των μνημονίων, να δυναμώσει, να ακουστεί η φωνή της λογικής απέναντι σε αυτήν του λαϊκισμού. Προσωπικό μου στοίχημα, όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα κοινά, ήταν να λέω την αλήθεια, ακόμα και όταν δεν ακούγεται ευχάριστη.

Από όσο γνωρίζω, ο πατέρας σας ήταν προσωπικός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου. Εσείς τον είχατε γνωρίσει;

Τον Ανδρέα τον έχω γνωρίσει, βέβαια οι αναμνήσεις που έχω από εκείνη την περίοδο δεν είναι ιδιαίτερα έντονες. Θα σας πω μία σύντομη ιστορία με τον Ανδρέα. Θυμάμαι μια χρονιά, στο κλείσιμο του σχολείου, όπου ακολουθούσε το παραδοσιακό μπουγέλο, να γυρίζω στο σπίτι κυριολεκτικά παπί. Στον δρόμο άρχισα να συναντώ μαύρα αυτοκίνητα παρκαρισμένα κατά μήκος του δρόμου που οδηγούσε στο σπίτι μου. Φτάνοντας στην εξώπορτα του σπιτιού, βλέπω τον Ανδρέα και γυρίζει και μου λέει, «εσύ είσαι ο μπόμπιρας που τόσα ακούω».Δεν είχα αίσθηση τότε ποιον συναντούσα, αλλά να είστε σίγουρη ότι είχα παίξει το καλύτερο μπουγέλο της ζωής μου.

Τι συμβουλή κρατάτε από τον πατέρα σας όσον αφορά την πολιτική;

Ο πατέρας μου έδωσε σε εμένα και στα αδέλφια μου ένα σωρό πολύτιμες συμβουλές. Όλες όμως είχαν να κάνουν με το πώς θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Επίσης, για να ξέρετε, ποτέ του δεν μας ενθάρρυνε να ασχοληθούμε με την πολιτική. Μας έμαθε να αγαπάμε την οικογένειά μας και τον τόπο μας.

Έχετε θέσει «κόκκινες γραμμές» στην πολιτική διαδρομή σας; Τι είναι αδιαπραγμάτευτο για εσάς ως βουλευτή;

Από την αρχή της ενασχόλησής μου με τα κοινά, έθεσα ως στόχο να πορευτώ με την αλήθεια και την ειλικρίνεια απέναντι στους συμπολίτες μου. Επιπλέον, στην Ελλάδα που οικοδομούμε, δεν χωρά ο λαϊκισμός. Τον δοκιμάσαμε και όλοι είδαμε τις αρνητικές συνέπειες του λαϊκισμού, φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει καταφέρει να υλοποιήσει όλα όσα είχε προεκλογικά δεσμευτεί και έχει συνέπεια λόγου και έργων. Αυτή ακριβώς είναι και η δική μου «κόκκινη γραμμή», να λέω και να στηρίζω όλα όσα μπορούν να γίνουν και συνάμα να ενημερώνω για αυτά που δεν γίνονται.

Πότε θα θέλατε να αποχωρήσετε από τον κοινοβουλευτικό βίο;

Η Αχαΐα είναι ένας νομός με πολλές ιδιαιτερότητες και τεράστιες ανάγκες. Επί πολλά χρόνια, έργα ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη του νομού έμειναν στις καλένδες, «παγωμένα». Πλέον πολλά από αυτά, όπως η Πατρών-Πύργου ή το τρένο, έχουν αρχίσει να παίρνουν σάρκα και οστά. Είναι πλέον έργα προτεραιότητας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, και αυτό έχει φανεί ξεκάθαρα. Έχουμε όμως ακόμα δρόμο να διανύσουμε. Όσον αφορά την ερώτησή σας όμως, ξέρετε, δεν έχω σκεφτεί για το πότε θα ήθελα να αποχωρήσω από τον κοινοβουλευτικό βίο. Ακόμα έχω όρεξη και διάθεση να παλέψω για τον τόπο μου, προκειμένου να συνεισφέρω και εγώ στο να πάρει τη θέση που του αξίζει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αποσυρθώ όταν θα πάψω πλέον να αισθάνομαι χρήσιμος.

Ασχολείστε ακόμα με το θέατρο; Τι παράσταση θα ανεβάσετε φέτος;

Αρχές του 2022 ανεβάσαμε το έργο «Ναι σε όλα», σε σκηνοθεσία του Μίλτου Νίκα, και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Μάλιστα σκοπεύουμε το επόμενο διάστημα να το ανεβάσουμε και πάλι για μερικές παραστάσεις. Όπως καταλαβαίνετε, το θέατρο για εμένα–ερασιτεχνικά πάντα–είναι η ψυχοθεραπεία μου, η διέξοδός μου και η «ξεκούρασή» μου. Το θέατρο δεν θα μπορούσε να λείπει από τη ζωή μου, μιας και με τροφοδοτεί με την απαραίτητη ενέργεια για να συνεχίσω να παλεύω για τον τόπο μου. Εννοείται στις επόμενες παραστάσεις σας περιμένω στο θέατρο «Επίκεντρο». Υπάρχει ανοιχτή πρόσκληση.

Τι είναι αυτό που σας κρατάει στο «σανίδι»; Τι είναι αυτό που σας προσφέρει η υποκριτική;

Tο «σανίδι» για εμένα είναι ο δικός μου τρόπος εκτόνωσης. Λατρεύω τις φαρσο-κωμωδίες και επιδιώκω να παίζω σε τέτοιου είδους έργα, μιας και όχι μόνο ξέρω ότι περνάω καλά, αλλά βλέπω και στα πρόσωπα του κόσμου που έρχεται να αναζητούν λίγη ξεγνοιασιά, καθώς και μία διέξοδο από τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Αυτός είναι και ο στόχος μου, να βλέπω τον κόσμο να γελάει, να διασκεδάζει, να αισθάνεται. Αυτό ακριβώς είναι και ο λόγος που παραμένω κοντά στο θέατρο, που το αναζητάω.

Ας υποθέσουμε ότι η αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής είναι αίθουσα θεάτρου και ότι το βήμα της Βουλής είναι η σκηνή του θεάτρου. Με βάση τις γνώσεις σας στην υποκριτική, ποιος αρχηγός κόμματος είναι και καλός ηθοποιός;

Σε αυτό είμαι κάθετος και θέλω να είμαι και ξεκάθαρος. Η Ολομέλεια της Βουλής δεν είναι αίθουσα θεάτρου και το βήμα της Βουλής δεν είναι μία σκηνή θεάτρου. Μπορεί για κάποιους να προσφέρεται προκειμένου να αναδείξουν τις υποκριτικές τους ικανότητες, να μπερδεύουν τους ρόλους τους και να μπλέκουν τη φαντασία με την πραγματικότητα. Αυτό όμως δεν ισχύει για εμένα. Η Βουλή είναι ένας θεσμός, είναι πυλώνας της δημοκρατίας και πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ως τέτοιο. Αυτό σημαίνει σοβαρότητα, σημαίνει ταπεινότητα στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και φυσικά σημαίνει σεβασμός. Όποιοι προσπάθησαν να ευτελίσουν τη Βουλή, βρέθηκαν ξεχασμένοι για τα καλά στα χρονοντούλαπα της Ιστορίας.

Ποιον ρόλο θα θέλατε να ερμηνεύσετε στο θέατρο και δεν το έχετε κάνει ακόμα;

Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με το ερασιτεχνικό θέατρο, μου έχουν ανατεθεί πολλοί ρόλοι. Του ενόρκου, του εισαγγελέα, του γραμματέα υπουργού κ.ά. Καθένας ρόλος είχε τις δικές του ιδιαιτερότητες και, φυσικά, αποτέλεσε για εμένα μία μοναδική πρόκληση. Μου είναι δύσκολο να σκεφτώ κάποιον συγκεκριμένο ρόλο που θα ήθελα να υποδυθώ. Ξέρετε, στο θέατρο και δη στο ερασιτεχνικό θέατρο σημασία δεν έχει ο ρόλος αλλά η ομάδα. Όσο περνάς καλά με την ομάδα, τους φίλους και τους συνεργάτες στη σκηνή, αυτό από μόνο του σφραγίζει την επιτυχία.

Τα παιδιά σας έχουν κολλήσει το «μικρόβιο» της πολιτικής ή της υποκριτικής;

Αρχικά θα ήθελα να σας πω ότι, όπως ο πατέρας μου, έτσι και εγώ, δεν θα τα προτρέψω να ασχοληθούν με όσα εγώ αγαπώ και ασχολούμαι. Ευελπιστώ και θέλω να βρουν τον δικό τους δρόμο και προς αυτή την κατεύθυνση θα τα στηρίξω. Σε κάθε περίπτωση όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι η κόρη μου, η Αλίκη, με την υποκριτική έχει πραγματικά δείξει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Να καταλάβετε, έρχεται μαζί μου στις πρόβες, μαθαίνει όλους τους ρόλους και δεν χάνει παραστάσεις. Από την άλλη με τον γιο μου, τον Ασημάκη, θα ομολογήσω ότι απολαμβάνω τις συζητήσεις μας για κοινωνικά θέματα και γενικά για θέματα επικαιρότητας, και εκπλήσσομαι πολλές φορές από τον τρόπο που τα αντιλαμβάνεται.

Τι είναι αυτό που θα θέλατε να αφήσετε παρακαταθήκη στην Αχαΐα ως βουλευτής;

Θα σου πω. Μία από τις αγαπημένες μου φράσεις είναι η: «Κάποιοι βλέπουν τα πράγματα όπως είναι και ρωτούν γιατί… Εγώ ονειρεύομαι πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ και ρωτώ γιατί όχι». Θα ήθελα πραγματικά ο κόσμος της Αχαΐας να με συνδυάσει με αυτήν τη φράση, αυτό είναι το δικό μου στοίχημα και όχι ως ο κύριος «ήλθον, είδον και απήλθον», που έχει συμβεί σε πολλούς.

 

Συνέντευξη στην Άννα Καραβοκύρη

Φωτό: Κώστας Πρόφης

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο