Δουλειά της αντιπολίτευσης, κατά τα κρατούντα στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, είναι να στηλιτεύει, να καταγγέλλει τα «κακώς κείμενα» της κυβέρνησης, να προσπαθεί να δείξει πόσο προβληματική είναι (αν είναι) η κυβερνητική πολιτική. Αυτό προφανώς μετρά και στη συνείδηση των ψηφοφόρων, που συχνά θέλουν η αντιπολίτευση να απηχεί τη δική τους διαμαρτυρία και τα δικά τους παράπονα απέναντι στην κυβέρνηση. Όμως αυτό είναι το εύκολο μέρος της δουλειάς της αντιπολίτευσης. Το πραγματικά δύσκολο είναι να μπορέσει να πείσει ότι έχει όντως μια εναλλακτική πολιτική. Μια διαφορετική πρόταση εξουσίας και διαπραγμάτευσης. Γιατί στις εκλογές οι ψηφοφόροι που θέλουν να διαλέξουν ένα κόμμα εξουσίας,αυτό που θέλουν είναι μια πολιτική πρόταση. Κυβέρνηση θέλουν να ψηφίσουν και όχι απλώς να υπογράψουν ψήφισμα διαμαρτυρίας. Οι εκλογές δεν είναι μια έρευνα της κοινής γνώμης για να δούμε ποιες πολιτικές αρέσουν και ποιες όχι στους ψηφοφόρους. Είναι η στιγμή που οι ψηφοφόροι ψηφίζουν αυτούς που θέλουν να τους κυβερνήσουν.

Και μπορεί να κυριαρχεί η επικοινωνία στην πολιτική, όμως κάποια πράγματα οι άνθρωποι τα σκέφτονται και τα σταθμίζουν με τρόπους ουσιαστικούς και όχι επικοινωνιακούς. Και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που το τελευταίο χρονικό διάστημα και λίγους μήνες πριν από τις εκλογές δεν αφήνει κανένα ζήτημα να πέσει κάτω, δεν μοιάζει με ένα κόμμα που έχει μελετήσει τη σύνθετη και πολύ δύσκολη κατάσταση που ζει η χώρα και έχει σκεφτεί τι ακριβώς θα κάνει αν θέλει να ξανακυβερνήσει. Δεν αποπνέει την αίσθηση ότι έχει ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση των πολλαπλών κρίσεων. Δεν έχει παρουσιάσει συγκεκριμένα, αναλυτικά και κοστολογημένα σχέδια για το πώς θα αντιμετωπίσει την ενεργειακή κρίση, την αύξηση του πληθωρισμού, τη νέα τουρκική επιθετικότητα. Ούτε έχει προτείνει με ποιες θεσμικές αλλαγές θα τα πάει καλύτερα στην αντιμετώπιση της παραβατικότητας. Ούτε έχει παρουσιάσει ιδιαίτερα συνεκτικά σχέδια για ζητήματα όπως π.χ. η Παιδεία.

Και αυτά τα ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται με επικοινωνιακές εξαγγελίες του τύπου «think tank θα προετοιμάσουν την επόμενη κυβέρνηση». Αυτό που χρειάζεται είναι ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορεί να λειτουργήσει πραγματικά ως σκεπτόμενος μηχανισμός, ως μηχανισμός που να παράγει πολιτική και πρόγραμμα. Και αυτά δεν παράγονται με «απευθείας αναθέσεις», μπόλικο λαϊκισμό και λόγια του αέρα.

Στο στρατηγικό και προγραμματικό έλλειμμα πρέπει να αναζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το γιατί δεν κατορθώνει να ευνοείται από την όποια φθορά που έχει μια κυβέρνηση που διανύει τον τελευταίο χρόνο της θητείας της. Και μιας και δεν έχει κάνει την αυτοκριτική του για τα κυβερνητικά του πεπραγμένα, ας αναλογιστεί τουλάχιστον (αν θέλει) αυτές τις μέρες,που «πτυχές» της κυβερνητικής του θητείας δικάζονται σε τρεις αίθουσες των δικαστηρίων (υποθέσεις Μάτι, Παπαγγελόπουλου, Παππά) γιατί «ο λαός δεν ξεχνά» την «πρώτη φορά Αριστερά».

του Φώτη Σιούμπουρα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο