«Ο αρχηγός είναι ο προπονητής της ομάδας, μπορεί κάποιους να τους αφήσει στον πάγκο, αλίμονο αν αυτοί
επαναστατούσαν!»Αυτά τόνισε η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου, απαντώντας σε όλα αυτά για τα οποία οι άμεσοι συνεργάτες της την κατηγορούν, πως τους «αντικατέστησε από τις πρώτες θέσεις», τις οποίες είχαν κερδίσει με το σπαθί τους στις εκλογές της 21ης Μαΐου 2023.

Δεν διαφωνώ πως ο απόλυτα κυρίαρχος σε μια ομάδα είναι ο προπονητής. Και ναι, έχει δικαίωμα να κάνει αλλαγές, τόσο κατά τη διάρκεια του αγώνα όσο και σε επόμενα παιχνίδια. Όμως ποτέ δεν αντικαθιστούν τους παίκτες που σκοράρουν!Που ξέρουν μπάλα! Και πολύ περισσότερο δεν χρησιμοποιούν παίκτες από την… εξέδρα.

Επειδή είμαι σίγουρος πως η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας δεν γνωρίζει τι σημαίνει να είναι κάποιος προπονητής, οφείλω να της το θυμίσω. Καταρχάς η προπονητική είναι επιστήμη. Μια επιστήμη που διατυπώνει τις αρχές και αποκαλύπτει τις νομοτέλειεςπου διέπουν την προπονητική διαδικασία. Και φυσικά περιλαμβάνει όλες τις αναφορές, τους κανόνες, τα συστήματα των κανόνων και τον χειρισμό τους. Τώρα, το βασικό στοιχείο της προπονητικής είναι ο ρόλος του προπονητή στην ομάδα. Πρέπει να πω από την αρχή ότι είναι πολύ σοβαρός. Ασφαλώς κρύβει πολλές δυσκολίες. Φυσικά έχει να κάνει με τον «παράγοντα» άνθρωπο. Και βέβαια τίποτα δεν είναι σταθερό και σίγουρο. Συνεπώς πρέπει να γνωρίζει καλά τις επιστήμες: φυσική αγωγή, εργοφυσιολογία, ανατομία, αθλητιατρική,βιοκινητική και πάνω από όλα ψυχολογία. Να προσθέσω πως ο προπονητής είναι υπεύθυνος για «τα πάντα όλα», όπως μου έλεγε ο αείμνηστος Νίκος Αλέφαντος! Είναι υπεύθυνος για όλες τις αναφορές, για τα συστήματα, για τους κανόνες και τον χειρισμό τους, κατά την προπόνηση και τις αθλητικές καταστάσεις και ιδιαίτερα στους αγώνες. Και ασφαλώς έχει την ευθύνη της εφαρμογή τους. Είναι γεγονός πως ο ρόλος ενός κόουτς είναι πολύ σοβαρός. Κρύβει βέβαια πολλές δυσκολίες αλλά και παγίδες.

Το πρόσωπο του προπονητή πρέπει να είναι σπαθί! Πρέπει να εμπνέει εμπιστοσύνη στους παίκτες του. Η εικόνα λοιπόν ενός ιδανικού προπονητή είναι το άλφα και το ωμέγα για τους παίκτες. Με λίγα λόγια, ο προπονητής πρέπει να είναι ηγέτης! Πρέπει να είναι ρεαλιστής, έξυπνος, πρακτικός, σίγουρος, ασφαλής, επινοητικός και ικανός ώστε να παίρνει γρήγορες αποφάσεις. Εκεί που διακρίνεται ένας προπονητής είναι η ώρα που χρειάζεται να στηρίξει τους παίκτες του σε μια περίοδο κρίσης.

Με την ευκαιρία που μου έδωσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, θα σταθώ σε ένα βασικό στοιχείο που δείχνει την προσωπικότητα ενός προπονητή. Πρέπει να σας πω πως έχουμε δύο βασικές κατηγορίες προσωπικότητας προπονητών. Η πρώτη είναι ο «αυταρχικός ηγέτης». Αυτός δηλαδή που αποδέχεται την αυστηρή τιμωρία και έχει πολλές και ισχυρές προκαταλήψεις. Ο προπονητής αυτής της κατηγορίας ασκεί την εξουσία με απολυταρχικό τρόπο. Παίρνει μόνος του τις αποφάσεις. Κρίνει και αποδίδει τις αμοιβές ή τις τιμωρίες μόνος του. Και φυσικά η «τύχη» κάθε μέλους της ομάδας είναι στα χέρια του. Στη δεύτερη κατηγορία, που προσωπικά πιστεύω πως είναι η σωστή, έχουμε τον «δημοκρατικό ηγέτη» προπονητή.

Πρέπει να υπογραμμίσω πως ο προπονητής αυτής της κατηγορίας δεν διαφέρει από τον απολυταρχικό στην εξουσία που διαθέτει. Διαφέρει και μάλιστα πολύ στον τρόπο που την ασκεί. Είναι αλήθεια πως ζητά υπευθυνότητα. Φυσικά ενθαρρύνει τις διαπροσωπικές σχέσεις, ενώ μειώνει τις συγκρούσεις στην ομάδα και εμποδίζει την ανάπτυξη ιεραρχικής δομής. Ένας δημοκρατικός ηγέτης επικοινωνεί καλύτερα με τους παίκτες. Και έτσι μαθαίνει τους φόβους τους, τις πιθανές δυσφορίες τους και πολλά άλλα. Είναι γεγονός πως οι παίκτες αναλαμβάνουν τις πρωτοβουλίες και μπορούν να δρουν πιο ανεξάρτητα σε καταστάσεις με μεγάλη ένταση. Έτσι, η ομάδα γίνεται πιο ευέλικτη και ευπροσάρμοστη, όταν αλλάζουν οι συνθήκες του αγώνα. Οι ίδιοι οι προπονητές ομολογούν πως «κάθε προπονητής μπορεί να είναι αποτελεσματικός, αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες». Και έχουν δίκιο.

Τέλος, να υπογραμμίσω τόσο στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία…κάνει τον προπονητή, όσο και σε όλους εκείνους που επιθυμούν να τη μιμηθούν πως είναι βαριά η φανέλα του προπονητή!

 

Γράφει ο Γιώργος Κοντονής

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο