Η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να συγκλονίζεται, μεταξύ άλλων, από απανωτές ειδήσεις οι οποίες έχουν δύο κοινούς παρονομαστές: «Τροχαίο δυστύχημα» και «νεκροί». Κυρίως νέα παιδιά.
Δεκαετίες ολόκληρες, γενιές ολόκληρες αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο. Φταίει το κράτος, θα πουν πολλοί. Να μπουν όρια ταχύτητας και κάμερες σε όλους τους δρόμους ή να βγει η Τροχαία να αστυνομεύσει, θα ισχυριστούν άλλοι. Καλές αυτές οι προτάσεις, αλλά υπάρχουν ακόμα καλύτερες. Για παράδειγμα, να προσληφθεί ένας τροχονόμος για κάθε οδηγό! Πρόκειται για χρόνιο πρόβλημα αυτό των τροχαίων δυστυχημάτων, το οποίο έχει τις ρίζες του στην υποκουλτούρα που χαρακτηρίζει την οδική συμπεριφορά του Έλληνα. Και, για να αλλάξει αυτή η υποκουλτούρα, χρειάζεται αρκετή δουλειά.
Είναι δυνατόν να είμαστε στο 2024, να έχουμε τέτοια πρόσβαση στη γνώση και να μην τηρούνται ούτε τα αυτονόητα; Είναι δυνατόν να κυκλοφορούμε με οχήματα που φέρουν δισεκατομμύρια ευρώ και δεκαετίες εξέλιξης επάνω τους, με ζώνες ελεγχόμενης παραμόρφωσης, αισθητήρες συγκρούσεων, αερόσακους κ.λπ., και να μην κάνουμε το ελάχιστο – δηλαδή χρήση της ζώνης ασφαλείας; Είναι δυνατόν να αφήνουμε ελεύθερο να οδηγεί κάποιος, ο οποίος είχε συλληφθεί πέντε φορές επειδή οδηγούσε μεθυσμένος; Τέσσερις φορές τού είχε αφαιρεθεί το δίπλωμα, αλλά συνέχισε να οδηγεί, μέχρι να πέσει με το αυτοκίνητό του επάνω σε μια οικογένεια στη Θεσσαλονίκη, να τραυματίσει το παιδί της, να στείλει τον πατέρα και τη μητέρα στην Εντατική και να σκοτώσει το έμβρυο της εγκύου μητέρας.
Είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι η κακή, κάκιστη οδική συμπεριφορά παρατηρείται και στις νεότερες γενιές, καθώς σημαίνει ότι υπάρχει μηδενική οδηγική και οδική παιδεία. Πραγματικά, αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας και να διαπιστώσουμε το χάος του παραλογισμού που επικρατεί στους ελληνικούς δρόμους. Οδηγοί δικύκλων που περνάνε τα κόκκινα φανάρια και τα STOP χωρίς αύριο. Οδηγοί αυτοκινήτων που οδηγούν υπό την επήρεια αλκοόλ ή συμπεριφέρονται σαν μεθυσμένοι, επειδή τσατάρουν στο Facebook. Πεζοί που πηδάνε τα διαζώματα για να περάσουν απέναντι ή πετάγονται στον δρόμο χωρίς να ελέγξουν. Γονείς που ανεβάζουν τα δύο ή τρία παιδιά τους στο «παπάκι» για να τα παραλάβουν ή να τα αφήσουν στο σχολείο. Μέσα σε αυτά και σε πολλά ακόμα στραβά και ανόητα που συμβαίνουν στους ελληνικούς δρόμους, μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάπου και τον εαυτό μας. Και να σταματήσουμε να πετάμε ένα φταίει το κράτος ή φταίει η υπερβολική ταχύτητα για τα πάντα.
Και ναι, το κράτος έχει και τη δική του ευθύνη. Όταν υπάρχουν αναχρονιστικοί κανόνες, τους οποίους η καθημερινότητα καταργεί, δημιουργείται η εντύπωση ότι όλοι οι κανόνες μπορούν να παραβιαστούν. Προφανώς μια καμπάνια ενημέρωσης του κοινού για τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να συμπεριφέρεται στον δρόμο, είναι βασικό ζητούμενο. Συνεχείς έλεγχοι στους δρόμους, κάμερες παντού, ασφαλείς και με σήμανση οδοί, αυστηρές ποινές και αφαίρεση άδειας κυκλοφορίας σε υπότροπους, όχι στο σβήσιμο κλήσεων κ.ά. Να εξορθολογιστούν με βάση τις πραγματικές συνθήκες τα όρια ταχύτητας. Έτσι, κανείς δεν θα έχει καμία δικαιολογία. Όχι ότι τώρα υπάρχουν δικαιολογίες για το χάος εκεί έξω, αλλά λέμε τώρα…
του Φώτη Σιούμπουρα
