Κάποτε ήταν οι «Γερμανοτσολιάδες»,μια ακραία υβριστική αντιπολίτευση του πρώιμου ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησε το «αν δεν τους τελειώσουμε, θα μας τελειώσουν», ένα εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα σύνθημα, εκτός τόπου και χρόνου, που απευθυνόταν μονάχα στο θυμικό κάποιων ιδεοληπτικών φανατικών του… «Γ’ γύρου» τού Εμφυλίου.
Μετά ήλθε και το «να αλλάξουμε τους αρμούς της εξουσίας – δεν μας αρκεί η κυβέρνηση!». Πάντως, όσο ανόητα, παρωχημένα και ενδεικτικά μύχιων στόχων, όλα αυτά είχαν μια κάποια χροιά«πολιτικού» συνθήματος. Φτάσαμε όμως στην υπόθεση Λιγνάδη και την σύνδεσή της «με το περιβάλλον του πρωθυπουργού Μητσοτάκη» και τώρα στο τελευταίο: Η κεντρικά σχεδιασμένη εκστρατεία της Κουμουνδούρου να… συνδέσει τη ΝΔ με το κτήνος του Κολωνού, που βίαζε και «πλάσαρε» και σε γνωστούς του ένα 12χρονο κοριτσάκι.
Πρόκειται για προσπάθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κερδίσει πολιτικά από την τραγωδία του Κολωνού. Μπορεί οι άθλιες δηλώσεις κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (βουλευτών και πρώην υπουργού) να απευθύνονται σε ένα ειδικό ακροατήριο, αλλά την ίδια ώρα απωθούν ένα άλλο ακροατήριο. Και το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι εδώ δεν έχουμε ένα συν ένα μάς κάνει δύο, αλλά ένα μείον ένα ισούται στο τέλος με μία τρύπα στο νερό. Προσπαθεί τελευταία να μιλήσει σε δύο ακροατήρια: Σε αυτό που θέλει πολιτικές λύσεις για τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών, και στο οποίο δείχνει να ρίχνει το βάρος τελευταία ο Τσίπρας, και σε εκείνο το ακροατήριο που κινείται με μια εμφυλιοπολεμική διάθεση για το οτιδήποτε.
Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ ή ένα μέρος αυτού τέτοια τοξική και χυδαία αντίληψη έχει περί αντιπολίτευσης. Αυτήν ξέρει, αυτήν προτιμάει. Είναι δυνατόν όμως (ακόμη και με βάση τις μαθηματικές πιθανότητες) σε αυτό το κόμμα να μην υπάρχουν κάποιοι που να διερωτώνται αν αυτή η πολιτική γραμμή τούς συμφέρει;
Υποτίθεται ότι η μόνη τους ελπίδα να ξαναβρεθούν στα πράγματα είναι να προσελκύσουν ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου, κεντρογενείς από το ΠΑΣΟΚ και απογοητευμένους που ψήφισαν ΝΔ το 2019. Με ποιους άλλους θα συγκροτήσει (εάν και εφόσον) την «προοδευτική διακυβέρνηση», που οραματίζεται o Aλέξης Τσίπρας; Τους ιδεοληπτικούς «κολλημένους» που ζουν στον κόσμο τους… 75 χρόνια πριν και φαντάζονται… ρεβάνς του Εμφυλίου – τους έχει. Αλλά δεν φθάνουν… Δεν ξέρουν ότι αυτή η κρίσιμη κατηγορία των δημοκρατικών κεντρώων ψηφοφόρων που χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ αηδιάζει με τη λαϊκίστικη, τοξική αντιπολίτευση και τη χυδαία εκμετάλλευση, εξαιτίας των πολιτικών πεποιθήσεων του κτήνους του Κολωνού;
Δυστυχώς, οι συκοφαντίες, οι ύβρεις, η σκανδαλολογία, οι προσωπικές επιθέσεις και τα συνωμοσιολογικά σενάρια που παραπέμπουν στη δεκαετία του 1960 συνθέτουν πλέον τον προεκλογικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά πρέπει να αποφασίσει πώς θα πάει στις εκλογές.Με προτάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας ή με τοξικές, λαϊκίστικες πολιτικές και «παραστάσεις» τύπου Λιγνάδη και 12χρονης; Ελπίζουν να ξεκολλήσουν από εκεί που είναι σήμερα, ακολουθώντας τη δεύτερη επιλογή;
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
23/04/2024
