Καθώς μπαίνουμε στον καινούργιο χρόνο και βρισκόμαστε πια λίγους μήνες πριν στηθούν οι κάλπες, τα εκλογικά αφηγήματα των κομμάτων δείχνουν να παραμένουν σταθερά: Η ΝΔ επιμένει στην αυτοδυναμία, ο ΣΥΡΙΖΑ στην προοδευτική διακυβέρνηση μαζί με άλλες «προοδευτικές δυνάμεις» και το ΠΑΣΟΚ στην αυτόνομη πορεία με στόχο τη σοσιαλδημοκρατία.

Από την ώρα που αυτά είναι τα αφηγήματα όμως, πώς μπορεί να προκύψει λύση που να τα υπερβαίνει; Το πιθανότερο, βέβαια, είναι ότι η υπέρβαση θα γίνει μέσα από το δίλημμα που θα θέσει όχι το υπάρχον κομματικό σύστημα, αλλά η ίδια η πραγματικότητα. Σε μια χώρα που
έχει εισέλθει μαζί με ολόκληρη την Ευρώπη «στον πιο δύσκολο χειμώνα από το 1945», που βιώνει μια κρίση διαρκείας στις σχέσεις της με την Τουρκία, με στοιχεία έντασης που την καθιστούν απρόβλεπτη, είναι να απορεί κανείς με πόση αλαζονεία οικοδομούνται και προβάλλονται οι εκλογικές στρατηγικές ενίων κομμάτων της αντιπολίτευσης, σαν να μην έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Όσοι πιστεύουν ότι σε συνθήκες κρίσης έχουν την πολυτέλεια να θέτουν οι ίδιοι τα διλήμματα που τους βολεύουν, μάλλον αυταπατώνται. Ας θυμηθούν τι συνέβη το 2009, το 2012 και το 2015, όταν άλλοι το έπαιζαν ανήξεροι, άλλοι μάγοι κι άλλοι αυταπατώμενοι. Άλλα πίστευαν, άλλα έλεγαν, άλλα ήλπιζαν, άλλα υπόσχονταν κι άλλα έπρατταν.

Η πραγματικότητα –ιδιαίτερα σκληρή στην εποχή των μνημονίων– επέβαλε τότε αλλεπάλληλες αλλαγές στρατηγικής σε όλους: Το ΠΑΣΟΚ πέρασε από το «λεφτά υπάρχουν» στο πρώτο μνημόνιο, η ΝΔ από «το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος» στη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και στο δεύτερο μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ από το «σκίσιμο» των μνημονίων και το «όχι» του δημοψηφίσματος στο τρίτο μνημόνιο, αγκαλιά με τους ΑΝΕΛ. Με δεδομένο ότι πρέπει κανείς να διδάσκεται από το παρελθόν, που εν προκειμένω είναι και πολύ πρόσφατο, καλό είναι να έχουμε κατά νου ότι η πραγματικότητα δεν υποτάσσεται στα κομματικά, εκλογικά διλήμματα, αλλά είναι αυτή που τα καθορίζει. Και η πραγματικότητα, βάσει τουλάχιστον των δημοσκοπήσεων, παραπέμπει σε μία κατάσταση α λα 2007: Η πρωτιά της Νέας Δημοκρατίας, παρά την τετραετή φθορά, δεν αμφισβητείται στα σοβαρά. Το ίδιο και η δεύτερη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστά που θα προσεγγίσουν –αλλά δεν θα φτάσουν– εκείνα του 2019.

Τούτων δοθέντων, το κυβερνών κόμμα οδεύει την πρώτη Κυριακή για ένα ποσοστό που δείχνει πως θα ξεπεράσει το 33%. Και αυτό σημαίνει ότι στις δεύτερες εκλογές η ΝΔ θα μπορούσε να ελπίζει βάσιμα σε αυτοδυναμία. Εάν τα πράγματα αλλάξουν δραματικά, μπορούμε να
συζητάμε για κυβέρνηση συνεργασίας.

Πάντα όμως με συμμετοχή του πρώτου κόμματος, που θα είναι η ΝΔ. Επομένως, το εάν και ποιοι θα συνεργαστούν μεταξύ τους θα το κρίνει αρχικά ο λαός. Τα υπόλοιπα είναι μόνο για να συζητιούνται σε πρωινούς καφέδες και να διοχετεύονται μέσω non papers προς τέρψιν κομματικών στελεχών και οπαδών.

του Φώτη Σιούμπουρα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο