Όλα έδειχναν πριν από τρεις εβδομάδες ότι θα βαδίζαμε στις πιο… κανονικές εκλογές των τελευταίων ετών. Οι εκλογές, η προκήρυξη των οποίων θα είχε γίνει αυτές τις μέρες, είχαν όλα τα στοιχεία που έδειχναν ότι έχουμε μπει σε συνθήκες κανονικότητας: Θα γίνονταν σχεδόν στο τέλος της τετραετίας, θα οδηγούσαν εκ των πραγμάτων στη σύγκριση δύο πρωθυπουργών που κυβέρνησαν τη χώρα ο ένας μετά τον άλλον (Τσίπρας – Μητσοτάκης) και θα έκριναν εάν θα έχουμε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ ή μια κυβέρνηση συνεργασίας.

Και ξαφνικά ήρθε η τραγωδία των Τεμπών.

Η πολιτική αντιπαράθεση με τους όρους που γινόταν μέχρι χθες μοιάζει ξεπερασμένη σήμερα και τα διλήμματα της κάλπης είναι πλέον εντελώς διαφορετικά. Μέσα από αυτή την τραγωδία επιστρέφουμε ουσιαστικά στο αιώνιο δίλημμα της Μεταπολίτευσης, που, αν και ψηφίζουμε και ξαναψηφίζουμε, δυστυχώς δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να το απαντήσουμε. Ποιο είναι αυτό; Η δημιουργία ενός κράτους που θα σέβεται έμπρακτα τους πολίτες του. Βεβαίως θα ήταν άστοχο και ταυτόχρονα άδικο να μηδενίσουμε τα βήματα που έγιναν όλα τα προηγούμενα χρόνια, βήματα σημαντικά, αρκετά από τα οποία πιστώνεται η σημερινή κυβέρνηση. Είναι όμως εξίσου άστοχο και ακόμη πιο άδικο να μη δούμε ότι στο ζήτημα της δημιουργίας ενός αξιόπιστου κράτους, που βρίσκεται δίπλα στον πολίτη και του παρέχει εξυπηρέτηση και ασφάλεια, υπολειπόμαστε ακόμη, παρότι η παρούσα κυβέρνηση έκανε πολλά (περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη) προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού του κράτους.

Τον προσεχή Μάιο θα είναι η πολλοστή φορά στη Μεταπολίτευση που, μετά την αλλαγή, τον εκσυγχρονισμό και την επανίδρυση του κράτους, θα κληθούμε να ψηφίσουμε με διακύβευμα την ανατροπή των παθογενειών και τη δημιουργία ενός πραγματικά σύγχρονου κράτους. Πόσο όμως τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά στη χώρα μας, εάν οι πολιτικές δυνάμεις εγκατέλειπαν τις αλληλοκατηγορίες για να ομονοήσουν σε κάτι: Πως ο ευρύτερος δημόσιος τομέας,ένα σύγχρονο κράτος, δεν μπορεί να δομηθεί πάνω σε μία κακώς εννοούμενη φιλεργατική κουλτούρα, να κτιστεί πάνω στα ρουσφέτια, τα βολέματα, τις μετατάξεις, την απουσία ελέγχου, την κομματική προστασία, τον συνδικαλιστικό ακτιβισμό.

Τώρα, μετά την τραγωδία στα Τέμπη και καθ’ οδόν προς τις κάλπες, το δίλημμα «να ανατρέψουμε το σκοτεινό κράτος του αναχρονισμού», που έθεσε ο πρωθυπουργός, είναι πράγματι υπαρκτό και υπό τις παρούσες συνθήκες δεν μπορεί παρά να απαντηθεί στις κάλπες. Είναι αναγκαίο όμως, όσο προχωράμε προς τις εκλογές, να αποφύγουμε τη σύγχυση που κάποιοι,αγκαλιά με «αντισυστημικούς», προσπαθούν να μας επιβάλουν.

Το ερώτημα καθαρό: Ποιος ηγέτης προσπαθεί και μπορεί σήμερα να προχωρήσει στον πλήρη εκσυγχρονισμό του κράτους;

Καθαρή και η απάντηση: Επειδή όλοι «παροικούμε την Ιερουσαλήμ» και όλοι «είμαστε γνωστοί μεταξύ μας»,ξέρουμε ποιος σήμερα πραγματικά μπορεί…

 

του Φώτη Σιούμπουρα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

Προβολές: 55