Δεκαπέντε μέρες μετά τις εκλογές και τα σημάδια στον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν μακριά από την κατεύθυνση της λογικής και της ενσυναίσθησης. Και το πιο ανησυχητικό για το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι, παρότι βρέθηκε τέσσερα γεμάτα χρόνια στην κυβέρνηση και πάνω από επτά στην αξιωματική αντιπολίτευση, δείχνει τώρα, που υπέστη πανωλεθρία, να μη θέλει να αποδεχθεί τα κριτήρια με τα οποία ψηφίζουν οι Έλληνες – τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος.

Μιλούν και συμπεριφέρονται στον ΣΥΡΙΖΑ σαν να μην έχουν κατανοήσει ούτε γιατί νίκησαν το 2015 (τότε ήταν «σωστός» ο λαός και οι «ηλίθιοι» ήταν «έξυπνοι») ούτε γιατί από τότε χάνουν από τα αποδυτήρια. Το τι εξακολουθούμε να ακούμε αυτές τις μέρες από ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ δεν περιγράφεται. Ακόμη και ευφυείς άνθρωποι,όπως ο Ξυδάκης, ο οποίος μίλησε για «ομίχλες» και «σύνδρομο Στοκχόλμης που έχουν στα μυαλά τους όσοι ψήφισαν ΝΔ, ή ο Βίτσας, που απέδωσε τη βαριά ήττα στον… Covid, δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει.

Έφτιαξαν εδώ και χρόνια μια φούσκα, μπήκαν μέσα και νόμιζαν ότι έχουν κλείσει και τον κόσμο όλο, ζώντας μια εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία πάντα βρέχει μιζέρια, φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό. Ακόμη και για τον καπιταλισμό μίλησαν, που… αποκτηνώνει και δεν επιτρέπει στο συλλογικό να ανθίσει έναντι του ατομικού. Αλλά γράφτηκαν και… ηρωικά, όπως το σάλπισμα για αντεπίθεση με τον Τσίπρα μπροστάρη, η ιστορική παρακαταθήκη αγώνων της Αριστεράς και άλλα τέτοια ωραία.

Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρω αν ποτέ το καταλάβουν, αλλά το πρόβλημά τους είναι κατά βάση ιδεολογικό. Είναι ο εγκλωβισμός τους σε σχήματα και κώδικες του προηγούμενου αιώνα. Είναι ο εγκλεισμός σε ιδεολογικά καλούπια, που κονταίνουν τη ματιά και δεν βλέπουν ότι οι κώδικες, τα προτάγματα και η παραδοσιακή γλώσσα της Αριστεράς έχουν υποχωρήσει έναντι της πραγματικής ζωής.

Δίνουν, εκεί στην Κουμουνδούρου,έστω και προσχηματικά, μία ιδεολογική μάχη που έχει κριθεί εδώ και πολλά χρόνια. Όταν στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα  αυτοπροσδιορίζεσαι ως αντιδεξιός,ριζοσπάστης αριστερός και μάλιστα προσπαθείς να το πουλήσεις στο ακροατήριο με γαρίφαλα και υψωμένες γροθιές, τότε ιδεολογικά βρίσκεσαι εκτός πλαισίου εποχής. Ειδικά όταν έχεις κυβερνήσει ως γατάκι της Μέρκελ.

Όμως ενώ το δίπολο Αριστεράς – Δεξιάς δεν υφίσταται εδώ και καιρό, εσύ επενδύεις αποκλειστικά σε αυτό. Ναι, είναι δύσκολο ως αδύνατο να εγκαταλείψεις παραδοχές μιας ζωής, να μάθεις καινούργια γλώσσα και να αλλάξεις τρόπο σκέψης, προσπαθώντας, παράλληλα, να το μεταλαμπαδεύσεις και στο κοινό σου.

Αλλά αντί να τα βάλεις κάτω, να δεις που (πρωτο)έκανες λάθος και να αναζητήσεις δρόμους και μονοπάτια που θα ακολουθήσεις για να το μαζέψεις, να ανασυνταχθείς σταδιακά και να διεκδικήσεις κάτι καλύτερο,βρίζες τον λαό.

Βρίζοντας όμως τον λαό, κανένας δεν κατάφερε να τον κερδίσει.

 

του Φώτη Σιούμπουρα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

 

Προβολές: 40