Τα συναντάμε καθημερινά στους περισσότερους δήμους της Αττικής (και όχι μόνο). Αυτούς, που και για διάφορους λόγους, διασχίζουμε.
Οδοστρώματα με λακκούβες, σπασμένα πεζοδρόμια, σκουριασμένα προστατευτικά κιγκλιδώματα, κατεστραμμένες ή καλυμμένες από φυλλωσιές δένδρων πινακίδες, μουντζουρωμένοι από γκράφιτι τοίχοι, ερειπωμένα ή μισογκρεμισμένα ακίνητα, διάσπαρτα σκουπίδια και παρατημένα στις άκρες των δρόμων οικοδομικά υλικά και άλλα ογκώδη αντικείμενα. Αποκορύφωμα κάποιες αφίσες υποψηφίων από τις περυσινές δημοτικές εκλογές, που εξακολουθούν να κρέμονται σε κολόνες φωτισμού ή σηματοδότησης της κυκλοφορίας. Η εικόνα άκρως απογοητευτική από πολλές πλευρές και, κυρίως, από άποψη επικινδυνότητας αλλά και αισθητικής.
Δυστυχώς, η ίδια κατάσταση επικρατεί και στις περισσότερες πόλεις της χώρας. Κραυγαλέα και η απουσία καλαισθησίας, όπου σχεδόν και αν στρέψει κάποιος το βλέμμα του. Ακόμη και πολυδάπανα έργα αναπλάσεων (σε πλατείες, παιδικές χαρές κ.ά.) που έχουν κατασκευασθεί και έχουν παραδοθεί στη χρήση των πολιτών, πρόσφατα ή και παλαιότερα, τα βλέπει κανείς να μαραζώνουν και να χάσκουν βανδαλισμένα, αφού ούτε φυλάσσονται, ούτε συντηρούνται ή αποκαθίστανται οι ζημιές που προκαλούνται σε αυτά εξαιτίας προχειρότητας και κακοτεχνιών. Και πόσοι εξ ημών, για παράδειγμα, δεν έχουν αισθανθεί την απειλή του τραυματισμού από ένα κατεστραμμένο πεζοδρόμιο ή της πρόσκλησης ζημιάς στο όχημά τους από τις ουκ ολίγες λακκούβες που καραδοκούν σε πολλούς από τους δρόμους που κυκλοφορούμε.
Πριν από μέρες, δίπλα στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, η πτώση μιας φθαρμένης από σκουριά κολόνας, στην οποία είχε προσκρούσει νωρίτερα ένα τρόλεϊ, λίγο έλλειψε να στοιχίσει τη ζωή ενός ανήλικου κοριτσιού το οποίο τραυματίστηκε ενώ περπατούσε αμέριμνο. Δεν είναι υπερβολική η διαπίστωση ότι την τελευταία δεκαπενταετία, με δικαιολογία ή και πρόσχημα τη μνημονιακή χρεοκοπία και τις μεγάλες περικοπές δαπανών που αυτή επέφερε, η χώρα έχει σε μεγάλο βαθμό παραδοθεί στη φθορά του χρόνου. Από τη μια άκρη της ελληνικής επικράτειας έως την άλλη, παρατηρεί κανείς ότι κοινόχρηστοι χώροι, δημόσια κτίρια και άλλες υποδομές (για να μην πω ειδικά τα πανεπιστημιακά κτίρια και τα δημόσια σχολεία) που εποπτεύονται από το κράτος ή την Αυτοδιοίκηση έχουν ανάγκη από συντήρηση, επιδιόρθωση, εκσυγχρονισμό, καλλωπισμό ή ανακαίνιση.
Είναι ευχής έργον που στην κυβέρνηση έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν τις υπάρχουσες ανάγκες και γι’ αυτό τις τελευταίες ημέρες συγκλήθηκε διυπουργική σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό, με στόχο να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα που σχετίζονται με την ανακαίνιση των σχολικών κτιρίων (γίνεται ήδη και ανακαίνιση και νοσοκομειακών εγκαταστάσεων), προκειμένου να αποκτήσουν «ανθρώπινη όψη» οι αθλητικοί χώροι και τα μπάνια που χρησιμοποιούν οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί. Παρόλο που τυπικά η συγκεκριμένη αρμοδιότητα ανήκει στην πρωτοβάθμια Τοπική Αυτοδιοίκηση, συνειδητοποιήθηκε ότι, καλώς ή κακώς, οι δήμοι δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις υφιστάμενες μεγάλες ανάγκες χωρίς τη στήριξη του κεντρικού κράτους. Η κυβέρνηση, η οποία «διαθέτει το καρπούζι και το μαχαίρι», είναι υποχρεωμένη να αναλάβει δράση, να επιλύσει το μέγα πρόβλημα του ποιος είναι αρμόδιος και να διαθέσει τα απαραίτητα κονδύλια, που απαιτούνται για να βελτιωθεί η όλη εικόνα.
του Φώτη Σιούμπουρα