Με πολύ μεγάλη ευκολία και χωρίς καθόλου τύψεις, μπορώ να πω ότι αυτά που ζήσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από την –αλήστου μνήμης– εκπομπή της Αννίτας Πάνια «Παρατράγουδα», όπου κάθε λογής άνθρωποι δοκιμάζονταν σε διάφορες «τέχνες», διεκδικώντας το μεγάλο βραβείο της γελοιότητας και της γραφικότητας.
Και αυτό θα μπορούσε να είναι αποδεκτό, αν δεν αφορούσε τη δημοκρατία και τους θεσμούς ενός κράτους! Ξεκατινιάσματα, κεφαλοκλειδώματα, ρουφιανιές και αποχωρήσεις «έντυσαν» το Συνέδριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που… προσπάθησε να πραγματοποιηθεί με τεράστια αποτυχία σε ένα πρώην μπουζουξίδικο με σκληρή «πόρτα».
Και κάπως έτσι η επόμενη μέρα βρήκε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να «σφάζονται στην ποδιά» (αν είναι ποτέ δυνατόν!) της κας Τζάκρη, μια και η δεύτερη θέση παίζεται σε μια έδρα!
Έχουν περάσει πέντε μέρες και η συζήτηση (τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) περιστρέφεται μόνο γύρω από το εάν το ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει να «κερδίσει» τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τον ΣΥΡΙΖΑ και πώς θα ονομάσει το κόμμα του ο Στέφανος Κασσελάκης.
Όλα, λοιπόν, για τη «μαρκίζα»; Ναι, κάπως έτσι… Χωρίς στόχο ή σκοπό; Ναι, κάπως έτσι… Διότι τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής αυτό δείχνουν. Και μετά κάποιοι αναρωτιούνται γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, από κυβέρνηση και κόμμα εξουσίας, έγινε απόκομμα και γιατί το ΠΑΣΟΚ, αν και όλα γύρω του καταρρέουν, δεν μπορεί να κερδίσει ούτε «πόντο». Γιατί ο στόχος και ο σκοπός είναι σε δεύτερη μοίρα, με πρώτη την ανέξοδη κριτική με το δάχτυλο σηκωμένο!
Το έχω πει πολλές φορές, ότι η δουλειά της αντιπολίτευσης είναι πολύ εύκολη! Ρισκάρει πολύ λίγα και είναι σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με την εκάστοτε κυβέρνηση, που «ακουμπάει» τη δουλειά της στην κρίση του πολίτη και –δυστυχώς– στην κρίση της αντιπολίτευσης…
Είναι διαχρονική η μόδα της αρνητικής κριτικής και του σηκωμένου δάχτυλου, γιατί είναι βολική, είναι αρεστή και «πουλάει» και γιατί σίγουρα στην εποχή των social media ο κάθε «αποψάκιας», που κατάφερε να γίνει βουλευτής, κερδίζει τα λεπτά της δημοσιότητας που νομίζει ότι δικαιούται!
Όμως, η αλήθεια είναι ότι ακόμα και ο «μέτριος» (που μπορεί να είναι η κυβέρνηση) που εκτίθεται και εκθέτει τη δουλειά του είναι πάντα καλύτερος από τον όποιο πικρόχολο και εμπαθή «κριτικό», που το μόνο που κάνει είναι να ξεκατινιάζεται και να λέει «όχι σε όλα».
Τουλάχιστον ο –όποιας μορφής– «εκτιθέμενος» προσπαθεί, κάνει λάθη, γίνεται βορά στον κάθε μικρόψυχο αντίπαλο και έτσι, είτε πετύχει είτε αποτύχει, θεωρώ ότι θα πρέπει να είναι περήφανος!
Και όλα αυτά γιατί έχει «στόχο και σκοπό»… Για τους σωστούς ή τους λάθος λόγους, με τον σωστό ή τον λάθος τρόπο, κάτι κάνει!
Αφορμή, λοιπόν, για αυτές τις γραμμές είναι η ανησυχία μου (όχι μόνο η δική μου αλλά και πολλών ακόμα) για το θέατρο του παραλόγου το οποίο παρακολουθούμε μήνες τώρα και αφορά τον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Ανησυχία για το ότι ένας τόσο μεγάλος «χώρος» της πολιτικής μας ζωής δεν έχει τελικά στόχο, δεν έχει σκοπό, άρα δεν μπορεί να διαδραματίσει τον ρόλο του «αντίπαλου δέους», που αυτήν τη στιγμή είναι επιτακτική η ανάγκης ύπαρξής του. Αφενός διότι η «κουρασμένη» κυβέρνηση έχει πραγματική ανάγκη από κάποιον σοβαρό και εποικοδομητικό αντίλογο και αφετέρου –το πλέον επικίνδυνο– αυτό το «τσίρκο» δίνει χώρο σε κόμματα και πολιτικές που μπορεί να μας οδηγήσουν σε περίεργα μονοπάτια… Και μην ξεχνάμε ότι αυτά τα μονοπάτια τα ζήσαμε, όταν εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου «στρογγυλοκάθισαν» στον ναό της Δημοκρατίας και χρειάστηκαν εγκλήματα για να «σκοτώσουμε», όχι το αυγό του φιδιού, αλλά ένα από τα φίδια…
Ας βάλουν λοιπόν κάποιοι μυαλό, ας αφήσουν για λίγο τον μικρόκοσμό τους και τη «μαρκίζα» και ας ασχοληθούν με τον πραγματικό «στόχο και σκοπό»!
Ίων Παπαδάκης
