Σηματοδοτεί πράγματι ένα νέο πολιτικό σκηνικό το αντιπολιτευτικό μέτωπο που συγκροτήθηκε στη Βουλή, με αφορμή το εργασιακό, για πρώτη φορά τους τελευταίους 24 μήνες με κάποιας μορφής δυναμική; Αυτή η (ευκαιριακή;) σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ, την οποία επισήμανε και ο πρωθυπουργός, όταν σημείωνε πως η Φώφη Γεννηματά σύρεται πίσω από τον Αλέξη Τσίπρα και ταυτίζεται με πολιτικές του, τι επιπτώσεις μπορεί να έχει σε βάθος χρόνου; Θα αποκτήσει το «μέτωπο» αυτό συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και θα διαμορφώσει μια παγιωμένη κατάσταση «προοδευτικών συσχετισμών», όπως είπε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, με απώτερο στόχο μια «προοδευτική διακυβέρνηση», κατά πώς… ονειρεύεται ο κ. Τσίπρας, ή θα «διαλυθεί» πριν καλά-καλά δημιουργηθεί;

Αν κρίνουμε πάντως από το γεγονός ότι το κοινωνικό σύνολο, κατά μία εμφανή πλειοψηφία, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, αποδέχεται τις νέες ρυθμίσεις στα εργασιακά που ψηφίστηκαν στη Βουλή, τις οποίες και κρίνει ότι κινούνται προς μια προοδευτική –και όχι συντηρητική– κατεύθυνση, τότε το πρόβλημα του «μετώπου» θα κληθούν να διαχειριστούν η ίδια η αντιπολίτευση και οι… συνδικαλιστές της. Και το πρόβλημα για το «μέτωπο» ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ δεν φαίνεται να είναι το πλαίσιο «συντήρηση ή πρόοδος», που τέθηκε τελευταίως ως προμετωπίδα, αλλά το ότι τα δύο αυτά κόμματα πολιτεύονται εκτός πραγματικότητας σε ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, που έχει δημιουργηθεί.

Και εντάξει, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκλωβιστεί σε μια στείρα αντιπολίτευση των ηρωικών αντιμνημονιακών χρόνων και ασκεί κριτική στην κυβέρνηση, που παραπέμπει σε άλλες εποχές. Το ΚΙΝΑΛ όμως, υποδυόμενο έναν ΣΥΡΙΖΑ plus, μη αναδεικνύοντας την ξεχωριστή του ταυτότητα και μη προτείνοντας δικές του, καθαρές θέσεις και λύσεις, σε τι ελπίζει; Να καλύψει μήπως τον αποκαλούμενο κεντροαριστερό χώρο, τον οποίο… διεκδικεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από «πεζοδρομιακή» οπτική γωνία; Θεωρητικά, για τον χώρο αυτόν υπάρχει πεδίο για το ΚΙΝΑΛ. Όχι όμως ότι είναι εύκολο, αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης «κάνει παιχνίδι» στον χώρο του Κέντρου, ακόμη και στην Κεντροαριστερά, με τις επιλογές των προσώπων που στελεχώνουν την κυβερνητική ομάδα, με το ύφος του, την έμφασή του στην πρακτική και όχι στην ιδεολογική αντιμετώπιση των προβλημάτων, με την μετριοπάθεια που επιδεικνύει. Και η προσπάθειά του, βέβαια, αυτή αποδίδει. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.

Και εδώ είναι η μεγάλη διαφορά του με τους επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, οι οποίοι δείχνουν σήμερα να αγνοούν το στοιχειώδες. Και το στοιχειώδες είναι πως σήμερα η κοινωνία και η ανταγωνιστική οικονομία χρειάζονται διαφορετικές προσεγγίσεις και νέες προτάσεις. Οι παλιές συνταγές, όπως «πρόοδος-συντήρηση», που επικαλείται το «μέτωπο» στην πολιτική, αποδεικνύονται ακατάλληλες. Τα παλιά εργαλεία ατελέσφορα. Οι παρωπίδες, οι αγκυλώσεις και οι ιδεοληψίες δεν προσφέρουν σωστό προσανατολισμό. ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, που δεν άλλαξαν τα δύο τελευταία χρόνια. αδυνατούν να μεταφέρουν αισιόδοξα σήματα και μηνύματα στην ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα να μην καταγράφονται ως εναλλακτικές δυνάμεις εξουσίας, παρά ως εκφράσεις ενός ξεπερασμένου παλαιοκομματισμού. Και όσο θα δείχνουν πως δεν είναι σε θέση να ερμηνεύουν σωστά τον αντίπαλο, θα φθίνουν και θα χάνουν.

Γιατί ο αντίπαλος, Κυριάκος Μητσοτάκης, διέγνωσε σωστά τις τάσεις που διαμορφώθηκαν σε μια κουρασμένη χώρα από τα μνημόνια και την κρίση της πανδημίας, αποκρυπτογράφησε εύστοχα τις μεταβολές στην κοινωνία, υιοθέτησε το αίτημα του εκσυγχρονισμού, της αλλαγής και της ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού της και κυριάρχησε. Και η κυριαρχία του όχι μόνο δεν είναι τυχαία, αλλά δείχνει να κρατήσει χρόνια και να μην απειλείται από… προοδευτικά «μέτωπα», που στηρίζονται στην οπισθοδρόμηση.

του Φώτη Σιούμπουρα 

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

 

Προβολές: 4