Είναι πάγια παράδοση πια της πολιτικής μας ζωής ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να πλειοδοτεί έναντι όσων εξαγγέλλει (στη ΔΕΘ) ο πρωθυπουργός. Και φέτος ο Τσίπρας δεν είχε κανένα λόγο να τη διαταράξει. Υποσχέθηκε και πάλι ό,τι είχε υποσχεθεί με τα προγράμματα Α’ και Β’ της Θεσσαλονίκης και… κανένα πρόβλημα. Όταν όμως έχεις στην πλάτη σου τις ανεκπλήρωτες εκείνες υποσχέσεις, όταν δεν έχεις αλλάξει καθόλου και παραμένεις ίδιος και απαράλλακτος με τον «εν αναμονή πρωθυπουργό» του 2014-15, γιατί να πιστεύεις πως ένα μεγάλο ποσοστό της εκλογικής πελατείας σου θα εξακολουθήσει να σε ακολουθεί και πως και κάποια άλλα «ψάρια θα τσιμπήσουν»;

Όμως επειδή το 2021, το 2022 ή το 2023 δεν (θα) είναι ίδιο με το 2015, (θα) φτάνουν αυτά να αναστραφεί το κλίμα, να «κερδίσει» ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τις εκλογές, όποτε και αν αυτές διεξαχθούν, και να επιστρέψει στο Μαξίμου ως ονειρεύεται και μάλιστα ως πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης «προοδευτικής συμμαχίας»; Ο ίδιος ο Τσίπρας δείχνει ή θέλει να δείχνει πως αυτά που υποσχέθηκε και μόνον φτάνουν για να υπάρξει «δεύτερη φορά Αριστερά». Ο ίδιος το ξεκαθάρισε. Είναι ανοιχτός (τώρα) προς το ΚΙΝΑΛ, αλλά προς το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν το 20125. Είναι ανοιχτός και προς Βαρουφάκη, ακόμη και προς Βελόπουλο. Και γιατί όχι; Δεν είχε υπουργό Οικονομικών τον «φίλο Γιάνη» στο πρώτο καταστροφικό εξάμηνο της «πρώτης φοράς Αριστερά» ή και δεν συνεργάστηκε μήπως με τον Καμμένο;

Τι αλλάζει τώρα στην (πολιτική) συμπεριφορά του Τσίπρα; Το θέμα λοιπόν δεν βρίσκεται στο περιεχόμενο των εξαγγελιών και αν αυτές αρκούν. Βρίσκεται στον ίδιο τον Τσίπρα. Γιατί αυτό που είχε και εξακολουθεί να βλέπει ο μέσος, μετριοπαθής ψηφοφόρος, αυτός δηλαδή που κρίνει τις εκλογές, είναι ένας Τσίπρας που παραμένει ίδιος και απαράλλακτος. Για ποιον λόγο όμως ο πολίτης που καταψήφισε τον Τσίπρα το 2019 να τον ψηφίσει το 2022; Επειδή… θύμωσε με τον Μητσοτάκη; Ο θυμός μπορεί να αρκούσε το 2012 και το 2014. Τώρα δεν είναι αρκετός.

Σήμερα η πραγματική διέξοδος για τους πολίτες που συναντούν εμπόδια, μοιράζονται ανασφάλειες, αντιμετωπίζουν δυσκολίες δεν είναι μόνο η εκτόνωση του θυμικού τους. Είναι τα τεκμηριωμένα σχέδια και προτάσεις, με πρόσημο και σαφή προσανατολισμό, με επεξεργασία και ρεαλισμό, που μπορεί να πείσουν ότι μπορεί να έρθουν καλύτερες μέρες. Και κάτι τέτοια ακούμε από τον Μητσοτάκη. Ακούσαμε μάλιστα τα οραματικά και στρατηγικά προτάγματα μίας ηγεσίας, που πείθει για το σχέδιό της, τον προγραμματισμό της, τις πολιτικές της προτεραιότητες, τη δυνατότητα να ανταποκριθεί στις κρίσιμες σύγχρονες προκλήσεις. Τη δυνατότητα να αλλάξει την Ελλάδα, με το βλέμμα στο μέλλον.

Από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης όμως ακούσαμε και ακούμε πως είναι έτοιμος, ως άλλος Ανδρέας, να σηκώσει τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα κάνοντας μια «νέα αρχή». Τόσο πολύ άλλαξε, που καταφεύγει στο παρελθόν κλέβοντας ακόμη και συνθήματα. Γιατί δεν είναι μόνο ο ήλιος που «θα σηκώσουν πάνω από την Ελλάδα» (τους στίχους του πνευματικού εμβατηρίου του Άγγελου Σικελιανού είχε για σύνθημα το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα). Είναι και το κεντρικό σύνθημα της ομιλίας του στη ΔΕΘ για «Νέα αρχή». Κι αυτό κλεμμένο! Ήταν σύνθημα του ΠΑΣΟΚ το 2015, τότε που ο Τσίπρας έκανε τη δική του «νέα αρχή» με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου!

Tότε, βέβαια, με τούτα και με τα άλλα είχε κερδίσει. Τώρα με μόνο πλειοδοσίες υποσχέσεων, μόνον ήττα (πάλι), κατά πώς δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και η «κοινή λογική», θα γνωρίσει. Ούτε καν «ισοπαλία», που κάποιοι ονειρεύονται.

του Φώτη Σιούμπουρα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

 

 

 

Προβολές: 4