Είναι αλήθεια ότι το ραδιόφωνο δεν θα πάψει ποτέ να είναι ο καλύτερος φίλος μας! Και φυσικά δεν θα χάσει ποτέ την τεράστια αξία του. Είναι άλλωστε το μέσο που το κουβαλάς μαζί σου πάντα, παντού και πάντοτε. Και που ασφαλώς σε ενημερώνει και σε διασκεδάζει. Δεν είναι ψέματα πως το ραδιόφωνο όλοι, στην κυριολεξία, το λατρεύουμε! Όταν μάλιστα εμείς οι φίλαθλοι δεν μπορούμε να είμαστε στο γήπεδο για να δούμε την αγαπημένη μας ομάδα ή στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο έχει τη λύση! Να σημειώσω με την ευκαιρία πως πολλοί, ενώ βρίσκονται στο γήπεδο, παρακολουθούν από το τρανζιστοράκι τους τη διεξαγωγή και των άλλων αγώνων,για να ξέρουν τι γίνεται και ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα!

Αυτό έκανα και εγώ την περασμένη Κυριακή. Έβλεπα το ντέρμπι των «αιωνίων» στην τηλεόραση, ακούγοντας παράλληλα την περιγραφή από το ραδιόφωνο, που, ναι, είναι η μεγάλη μου αγάπη. Ομολογώ πως, ακούγοντας τους συναδέλφους–δεν θα αναφερθώ σήμερα στα… μαργαριτάρια που αλίευσα–,πίστευα πως παρακολουθούσα άλλο παιχνίδι! Ή πως εκείνοι μετέδιδαν από άλλο γήπεδο! Κρίμα.

Όλα αυτά με έκαναν να γυρίσω 60 χρόνια πίσω και να πάω στη δική μας εποχή. Τότε που ο σπίκερ γνώριζε τουλάχιστον σωστά ελληνικά. Ήξερε από τόπι και κανονισμούς! Και φυσικά ήταν λιγότερο οπαδός. Έτσι, θα θυμηθούμε τις πρώτες ζωντανές ραδιοφωνικές ποδοσφαιρικές μεταδόσεις και τις δυσκολίες που υπήρχαν. Θα σταθούμε περισσότερο στις ηρωικές προσπάθειες τόσο των τεχνικών όσο και των σπίκερ, που έπρεπε κάτω από αντίξοες συνθήκες να περιγράψουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Αφήστε που πολλές φορές, επειδή οι «ραδιοφωνικές γραμμές» δεν ήταν «καθαρές», είχαν βόμβο και ο ακροατής άκουγε μαζί με τη «φωνή του εκφωνητή» και ένα συνεχόμενο βουητό. Να σημειώσω πως την ευθύνη είχε ο ΟΤΕ, από τον οποίο το ΕΙΡ, και μετά ΕΙΡΤ ΕΡΤ ΕΡΑ, ζητούσε και ενοικίαζε «απευθείας γραμμή» για τη μετάδοση των αγώνων. Βέβαια, δεν ήταν λίγες οι φορές που κατά τη διάρκεια της περιγραφής «έμπαινε» η τηλεφωνήτρια του ΟΤΕ και με…χαριτωμένο τρόπο ρωτούσε. «Τελειώσατε;». Ήταν μια στιγμή αμηχανίας για τον σπίκερ, ο οποίος, την ώρα της περιγραφής μιας φάσης, έπρεπε να πει «όχι δεν έχουμε τελειώσει…» και φυσικά να συνεχίσει τη μετάδοσή του σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Οι δυσκολίες γίνονταν περισσότερες, όταν ο καιρός ήταν βροχερός. Η υγρασία «πείραζε» τις «απευθείας γραμμές» και στον Κεντρικό Έλεγχο η φωνή έφτανε και έβγαινε στον αέρα από «έναν πόλο». Ακουγόταν δηλαδή… κάπου στο βάθος!

Αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ είναι εκείνο που ζούσαμε τον χειμώνα! Τότε που τις περισσότερες φορές ο αγώνας γινόταν με ραγδαία βροχή και ο σπίκερ αντιμετώπιζε τεράστιο πρόβλημα. Βλέπετε, δεν υπήρχαν οι ειδικές αίθουσες απ’ όπου σήμερα οι συνάδελφοι περιγράφουν με άνεση και χωρίς να βρέχονται τον αγώνα. Τότε, πριν από 60 χρόνια, η μετάδοση γινόταν μέσα από τον αγωνιστικό χώρο. Το μικρόφωνο ήταν στημένο στη γραμμή της σέντρας, ώστε ο σπίκερ να βλέπει εξίσου καλά και τις δύο περιοχές. Όταν λοιπόν έβρεχε, κρατούσαμε με το ένα χέρι την ομπρέλα! Και με το άλλο το μικρόφωνο ή το «χειλόφωνο» αλλά και τις σημειώσεις μας. Εάν υπήρχε και αέρας, τότε οι δυσκολίες ήταν περισσότερες. Έπρεπε να κρατάς καλά την ομπρέλα και τις σημειώσεις, για να μην τα…πάρει ο άνεμος!

Και το χειρότερο από όλα ήταν πως μεταδίδαμε τον αγώνα ενώ δίπλα μας ήταν οι φίλαθλοι! Έτσι, εάν κάτι δεν τους άρεσε, τα ακούγαμε για τα καλά τα… γαλλικάτους! Για όλα έφταιγε πάντοτε ο σπίκερ! Το γιατί, όμως, δεν το κατάλαβα ποτέ, αν και έζησα πολλές τέτοιες περιπτώσεις στην 60χρόνη καριέρα μου!

 

Γράφει ο Γιώργος Κοντονής

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

Προβολές: 47