Γράφει ο Ίων Παπαδάκης

Σε λίγες ώρες το 2022 θα μπει στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» (πάντα είχα απορία πόσα μπορούν να χωρέσουν σε αυτό το… χρονοντούλαπο) και εμείς θα πρέπει να αρχίσουμε να πραγματοποιούμε όλα αυτά που υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας ότι θα «αλλάξουμε» με τη νέα χρονιά.

Πριν, λοιπόν, από πολλά πολλά χρόνια –όταν έλεγα θα κάνω «αυτό», θα κάνω «εκείνο»–, ένας μάλλον σοφός φίλος μου (αν και πολύ μεγαλύτερος από εμένα) μου είπε:

«Πρόσεχε, γιατί δεν είσαι αυτό που λες ότι θα γίνεις και θα κάνεις, αλλά αυτό που απέδειξες ότι μπορείς να γίνεις και να… κάνεις!».

Δεν το κατάλαβα τότε και έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια –με πολλή δουλειά, πολύ κόπο και πολλές προκλήσεις–, ώστε να αντιληφθώ ότι το «θα κάνω» από το «έκανα» δεν είναι απλά… ένα τσιγάρο δρόμος.

Όλα τα παραπάνω ήταν μια παρένθεση, οπότε τώρα πάω στο «τώρα»:

Η χρονιά που φεύγει μάς αφήνει τα… κουσουράκια της και μας παραδίδει σε μια νέα, που μπορεί να μην καθορίσει εμάς αλλά σίγουρα θα καθορίσει τα παιδιά μας, αν όχι και τα εγγόνια μας! Μια εκλογική χρονιά όπου πρέπει να… πονηρευτούμε με τα «θα κάνω», να κοιτάξουμε πίσω και να μετρήσουμε τα «έκανα» και να πάρουμε την ευθύνη των αποφάσεών μας, κάτι στο οποίο δεν είμαστε και ιδιαίτερα… δυνατοί ως λαός! Και το πιο σημαντικό: Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία τι σου λέω εγώ, ο άλλος και ο παραδίπλα. Σημασία έχει τι αντιλαμβάνεσαι εσύ με καθαρό μυαλό, χαρτί και μολύβι…

Πάντα υποστήριζα με πάθος ότι για να είναι μια κυβέρνηση καλή, εξαρτάται από τους ανθρώπους της. Για να είναι μια κυβέρνηση άριστη, εξαρτάται από τους «αντιπάλους της». Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι αντίπαλοί μας μάς κάνουν καλύτερους, αρκεί να έχουν κερδίσει τον σεβασμό μας… Όπως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι λαοί που μεγαλούργησαν είναι εκείνοι που οι αντίπαλοι έψαξαν και βρήκαν αυτά που τους «ενώνουν» (με τον… εχθρό), αφήνοντας στην άκρη αυτά που τους «χωρίζουν».

Το βέβαιο είναι ότι οι πρωταγωνιστές της χρονιάς που έρχεται θα είναι τρεις… Ένας γαλάζιος, ένας κόκκινος και ένας πράσινος! Συνήθως μας δίνουν εκείνοι τις ευχές τους, όμως φέτος αποφάσισα να αποκτήσω… αχρωματοψία και σκέφτηκα πως θα ήταν πιο χρήσιμο να τους δώσω εγώ ευχές, αχρωμάτιστες και από καρδιάς!

Εύχομαι, λοιπόν, στον κύριο Μητσοτάκη να συνεχίσει να προσπαθεί, να συνεχίσει να είναι πεισματάρης, να συνεχίσει να λέει «το είπαμε, το κάναμε», να συνεχίσει να κάνει λάθη (και να ζητάει συγγνώμη), να συνεχίσει να μου «πουλάει» ελπίδα, γιατί αυτό έχω ανάγκη και όχι μιζέρια, γιατί έχω χορτάσει από τέτοια εδώ και χρόνια…

Εύχομαι στον κύριο Τσίπρα μέσα από την καρδιά μου να προσγειωθεί, όχι ανώμαλα ελπίζω. Του εύχομαι να απελευθερωθεί από τους «κόκκινους» δαίμονες (της πρώτης φοράς) που τον κυνηγάνε, να δει επιτέλους το δάσος –που είναι όλη η Ελλάδα– και όχι το δέντρο – που είναι μόνο η Κουμουνδούρου… Του εύχομαι να αντιληφθεί ότι το «όχι σε όλα» είναι πια πολύ παλιακό και μάλλον αυτοκαταστροφικό! Τέλος, του εύχομαι να παραδειγματιστεί από κάποιους προκατόχους του, οι οποίοι έβαζαν «φρένο» στην αλαζονεία τους εκεί που ξεκινούσε η πατρίδα τους (αν με καταλαβαίνετε)!

Τι να ευχηθώ, αλήθεια, στον κύριο Ανδρουλάκη; Το πρώτο –και ίσως σημαντικότερο– που θα ήθελα να του ευχηθώ είναι να μην «άγεται και να μη φέρεται»… Του εύχομαι να θυμηθεί την ευρωπαϊκή του παιδεία, να παραδειγματιστεί από κάποιες δεξιότητες του μέντορά του και να γίνει αυτόφωτος και όχι ετερόφωτος! Επίσης θα ήθελα να του ευχηθώ να μάθει ποιες «πόρτες» πρέπει να κρατάει ανοιχτές και ποιες… κλειστές (να πετάει και το κλειδί για σιγουριά)!

Τέλος, μια ευχή και στους τρεις: Να καταλάβουν ότι «όλοι οι καλοί χωράνε», γιατί αυτά που μας ενώνουν μπορούν να είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν…

Καλή χρονιά με περισσότερη κατανόηση
και λιγότερα χτυποκάρδια!

 

Προβολές: 43