Το αποτέλεσμα της πρώτης κάλπης για την εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενο. Την ερχόμενη Κυριακή αναμετρώνται ο απερχόμενος πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης και ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας.
Αναρωτιέμαι όμως αν αυτό είναι το θέμα ή εάν θα πρέπει να πάρουμε για λίγο τα μάτια μας (και τη σκέψη μας) από τους «μονομάχους» και να τα στρέψουμε τόσο στους -θεωρητικά- ηττημένους όσο και στην «κερκίδα», διότι αυτή θα πρέπει να είναι η έγνοια όποιου από τους δύο πάρει τα κλειδιά της Χαρ. Τρικούπη…
Η προεκλογική κούρσα -κατά γενική ομολογία- διεξήχθη με έναν πρωτόγνωρο πολιτισμό και με κεντρικό μήνυμα την «ενότητα» της παράταξης, κάτι που έδωσε τη δυνατότητα στους φίλους του ΠΑΣΟΚ να δουν με άλλο μάτι μια εκλογική διαδικασία. Επίσης το ντιμπέιτ ήταν ένα μάθημα για το πως θα έπρεπε να διεξάγονται οι «τηλεμαχίες» στο μέλλον, τόσο από πλευράς περιεχομένου όσο και από πλευράς διαδικασίας.
Ναι, υπήρξαν και οι σπόντες και τα χτυπηματάκια κάτω από τη ζώνη αλλά αλίμονο εάν δεν υπήρχαν και αυτά…
Με μια σχετική έκπληξη άκουσα ότι οι ψηφοφόροι της πρώτης Κυριακής ξεπέρασαν τους 300.000 ενώ οι «νέοι» (ηλικιακά και ιδεολογικά) που πήγαν στην κάλπη ήταν περίπου 183.000. Ένα πολύ αισιόδοξο -αλλά και απαιτητικό για το μέλλον- στοιχείο, μια και οι τελευταίες εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις ανέδειξαν το μεγαλείο της αδιαφορίας των πολιτών και το μέγεθος της αποχής.
Παραμένω στους ψηφοφόρους διότι θεωρώ ότι σε αυτή την εκλογική διαδικασία (στην οποία δεν είχαν καμία συνταγματική υποχρέωση να πάνε) έστειλαν κάποια μηνύματα σε αυτούς που διεκδίκησαν την ψήφο τους…
Οι κύριοι Ανδρουλάκης και Δούκας «έχασαν» την Αττική! Και εδώ για τον κύριο Ανδρουλάκη μπορεί να ήταν αναμενόμενο για τον κύριο Δούκα όμως θα πρέπει να είναι ανησυχητικό, αφενός διότι δεν έπεισα τους δημότες που τον ψήφισαν πριν από λίγους μήνες και αφετέρου διότι -τελικά- δεν είναι τόσο «άφθαρτος» στον πολιτικό στίβο. Επίσης οι πολίτες της Αττικής όπως όλα δείχνουν θεωρούν ότι «δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη δεν χωράνε», κάτι που πιθανότατα αφήνει αδιάφορους εκείνους οι οποίοι μένουν «εκτός των τειχών», μια και… από πίτα που δεν τρως (εννοώ τον δήμο Αθηναίων) τι σε νοιάζει και αν καεί. Εάν αυτή η λογική (της «καμένης πίτας») δεν είχε υπερισχύσει είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι στον δεύτερο γύρο θα βλέπαμε τον κύριο Γερουλάνο μια και υπολείπεται του κυρίου Δούκα με 858 -και μόνο- ψήφους!
Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου έδειξαν επίσης κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον: Ότι ακόμα και οι «σκληροί» ΠΑΣΟΚοι έχουν αλλάξει τον πολιτικό τους «προσανατολισμό». Πέρα από το ότι εξακολουθούν να συσπειρώνονται γύρο από το «αφεντικό» επιβραβεύουν ένα νέο «είδος» το οποίο είναι ένα μείγμα πολιτικού και μάνατζερ (το είδαμε πολύ έντονα και στις πολλές εκλογικές αναμετρήσεις όπου επικράτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης). Έτσι επιβράβευσαν τον Παύλο Γερουλάνο (υπόδειγμα ήθους και συγκροτημένου λόγου) αφήνοντας στις τελευταίες θέσεις τους «νέους» οι οποίοι λειτούργησαν ολίγον με παλαιοκομματικούς όρους, ατάκες και ξεπερασμένα επιχειρήματα.
Μήπως λοιπόν οι «μονομάχοι» της Κυριακής θα πρέπει να μην πάρουν τόσο στα σοβαρά τους εαυτούς τους, αλλά να πάρουν πάρα πολύ στα σοβαρά τις «υποδείξεις» και να μηνύματα εκείνων που ψήφισαν και όχι εκείνων που ΤΟΥΣ ψήφισαν;
Διότι δεν θα ηγηθούν της παράταξης του Αντρέα του 1981, αλλά μιας νέας παράταξης, με νέα συνθήκη, νέα πρόσωπα, νέες απαιτήσεις και προκλήσεις. Θα πρέπει λοιπόν, οι δυο διεκδικητές να δουν μέσα από το αποτέλεσμα της Κυριακής τις απαιτήσεις εκείνων που τους ψήφισαν αλλά πολύ περισσότερο εκείνων που δεν τους ψήφισαν. Διότι -κακά τα ψέματα- αυτοί που δεν τους ψήφισαν τους δείχνουν πως να γίνουν καλύτεροι!
του Ίωνα Παπαδάκη