Σε συζητήσεις που έχουν στελέχη και φίλοι του Κινήματος μεταξύ τους, το ενδιαφέρον μονοπωλεί η ανησυχία ότι το κόμμα δεν «τραβάει».Παρά τις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές και την παραμονή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, η οποία έφερε άνοδο των ποσοστών,η επιστροφή σε χαμηλό βαρομετρικό είναι γεγονός.
Δεν φαντάζει υπερβολή ή κακόβουλο σχόλιο, πως ο πρόεδρος Ανδρουλάκης δεν φέρνει την ενότητα στο Κίνημα. Όπως και επιβεβαιώνει πολλούς επικριτές του, που έλεγαν ότι το ΠΑΣΟΚ έχει μετατραπεί σε μια σέχτα, σε μια κάστα φιλοπροεδρικών, και όλοι οι διαφωνούντες απέναντι. Αυτό, εξάλλου, αποδεικνύεται από τις ανά καιρούς διαφωνίες που καταγράφονται στο εσωτερικό του κόμματος, τις διάφορες αιχμές και τα «συντροφικά βέλη» μεταξύ των στελεχών.
Η απήχηση του ηγέτη της πάλαι ποτέ κραταιής κυβερνητικής παράταξης είναι απογοητευτική. Επιβεβαιώνεται από τις δημοσκοπήσεις και από τα ποσοστά καταλληλότητάς του για τη θέση του πρωθυπουργού, όπου απολαμβάνει μόνο τη μισή εκτίμηση του κόμματός του. Επιβεβαιώνεται και από μια σειρά καταστροφικών κινήσεων που έχουν φέρει την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου να σκέφτεται πως μια ημέρα θα είναι πρωθυπουργός της χώρας.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης φημίζεται ότι είναι άριστος γνώστης των μηχανισμών και εκλογολόγος όσον αφορά πάντα τα του οίκου του. Δεν επιδεικνύει, όμως, την ίδια ικανότητα σε επίπεδο εθνικών εκλογών και ευρωεκλογών. Δεν είναι εξωστρεφής, δεν διαθέτει πρόγραμμα και δεν κάνει εκείνο το απαραίτητο γκελ, έτσι ώστε να «γυρίσει το χαρτί» και να κερδίσει μερίδα του εκλογικού σώματος.
Δεν είναι κακό. Άλλωστε, δεν είμαστε όλοι για όλες τις δουλειές, ούτε γίνεται να μας ταιριάζουν όλα. Για παράδειγμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έλεγχε το κόμμα και τους μηχανισμούς της Νέας Δημοκρατίας, όταν πήρε την απόφαση να κατέλθει στην κούρσα για την ανάληψη των ηνίων της κεντροδεξιάς παράταξης. Παρ’όλα αυτά, κατάφερε μέσω συμμαχιών να επικρατήσει. Και αποδείχθηκε και μεγάλος «gamechanger» στην εγχώρια πολιτική σκήνη, κάτι που έχει μετουσιωθεί και στο ευρωπαϊκό και διεθνές στερέωμα. Αντίθετα, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν «μανούλα» στο να κερδίζει το κοινό, έχει στόφα ηγέτη αλλά στερείται ικανοτήτων για τη διακυβέρνηση της χώρας. Ίσως, φυσικά, η ανεπάρκειά του να οφείλεται και στην ένδεια σοβαρών πολιτικών στελεχών.
Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης και το επιτελείο του δεν βγουν από τον κομματικό μικρόκοσμό τους, δεν σταματήσουν να βλέπουν εσωκομματικούς εχθρούς -έχει κερδίσει δις την ηγεσία, πόσο πια άλλο(!)-, τότε το ΠΑΣΟΚ θα επιστρέψει σε ποσοστά αντίστοιχα του 2015. Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν παύσει να βλέπει σκάνδαλα και διαφθορά-τελευταίο παράδειγμα η Ομάδα Αλήθειας- τότε κινδυνεύει να καταταχθεί στους γραφικούς πολιτικούς, με το κόμμα του να θεωρείται παλιό και, στην καλύτερη,vintage.
Το ΠΑΣΟΚ από τη δημιουργία του είχε πολύ σημαντικά και βαθιά ερείσματα στη βάση της κοινωνίας. Σημαντική μερίδα της κοινωνίας μας «βράζει», περνάει δύσκολα και η κυβέρνηση δείχνει αδυναμία να επικοινωνήσει το έργο της. Χαρακτηριστικά είναιτα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν με την προπληρωμένη κάρτα επιδομάτων και ταμείου ανεργίας,όπου εφαρμόζεται πλαφόν και όριο, επιτρέποντας στον δικαιούχο να μπορεί να έχει στην τσέπη του μόνο το 50% του ποσού και να μην μπορεί να προβεί σε μεταφορά σε άλλη χρεωστική κάρτα ή σε λογαριασμού τρίτου, για την αποπληρωμή τυχόν κάποιου ενοικίου.
Άλλη εξίσου θλιβερή είδηση είναι η έρευνα της AlphaBank, που αποτυπώνει το τι συμβαίνει με το στεγαστικό. Τα στοιχεία της έρευνας είναι αμείλικτα. Ειδικότερα, η γενιά του ’90 αναγκάζεται να παραμένει στο παιδικό της δωμάτιο, μιας και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά ως προς τις υποχρεώσεις που απορρέουν από μια νέα κατοικία, από ένα ενοίκιο.
Ενέργεια, χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, ασφάλεια είναι μόνο λίγες από τις πολλές καθημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο Έλληνας. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για το Κίνημα, αν θέλει να πρωταγωνιστήσει και να φέρει την αλλαγή! Ειδάλλως, θα βλέπουν την πλάτη της Πλεύσης Ελευθερίας…
Γράφει ο Στρατής Κοκκινέλλης
Φιλόλογος – δημοσιογράφος
