Όταν ολόκληρη η Λεκάνη της Μεσογείου έχει λαμπαδιάσει, θα ήταν ουτοπία να φανταστούμε ότι θα τη γλιτώναμε. Ήταν θέμα χρόνου να δούμε κι εδώ τις βεράντες μας να γεμίζουν αποκαΐδια. Ένα μέτωπο φωτιάς ενός χιλιομέτρου που τρέχει με ταχύτητα πανικόβλητου ανθρώπου, με προπομπό (της φλόγας) ένα θερμικό φορτίο 500 και 600 βαθμών, πώς να αντιμετωπιστεί; Ειδικά όταν οι ριπές του βίαιου ανέμου δεν επιτρέπουν ούτε στα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα να στοχεύσουν τις πολλαπλές εστίες.

Είναι αλήθεια ότι η Πολιτική Προστασία και η Πυροσβεστική έχουν… ανέβει πίστα στην οργάνωση και στον τεχνολογικό τους εξοπλισμό. Πλην η ξηρασία, οι υψηλές θερμοκρασίες, η συσσώρευση καύσιμης ύλης και ο αέρας των οκτώ μποφόρ, όταν συναντιούνται εν συνόλω, δεν χαμπαριάζουν από ανθρώπινα οργανογράμματα.

Και ήλθαν μετά (και ξανά) οι εμπρηστές. Φυσικά, δεν οφείλονται όλες οι πυρκαγιές σε καταπατητές, εμπρηστές και άλλα ευφάνταστα στοιχεία. Μεγάλο μέρος έχουν μετασχηματιστές και φθαρμένα ηλεκτροφόρα καλώδια και ακόμη μεγαλύτερο η ανθρώπινη αμεριμνησία και απρονοησία. Όπως εκείνος ο ηλικιωμένος που έβαλε φωτιά να κάψει ξερόκλαδα και έκαψε εκατό ανθρώπους στο Μάτι ή η ηλικιωμένη που λαμπάδιασε την Ηλεία το 2007 και πήρε στον λαιμό της εβδομήντα ανθρώπους, επειδή είχε την ιδέα να βράσει κόλλυβα στην αυλή της μια μέρα που λυσσομανούσε ο αέρας.

Βεβαίως, υπάρχουν και οι εμπρηστές. Όχι βέβαια γιατί θέλουν να βάλουν ανεμογεννήτριες ή να δημιουργήσουν οικόπεδα (ανεμογεννήτριες δεν μπαίνουν εκ του νόμου σε καμένα, ούτε μπορεί κανείς τώρα να χτίσει εκεί).

Απλώς σε μια εποχή που η ζωή έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να μην υφίστανται ξύλευση και αποψίλωση,η εύφλεκτη βιομάζα που συσσωρεύεται αποτελεί προσάναμμα.

Η φύση μάς δείχνει τα δόντια της κι εμείς, αντί να οργανωθούμε ακόμη καλύτερα και ο καθένας από εμάς να αναλογιστεί τις ευθύνες του, βγάζουμε τα ξίφη μας να αλληλοσφαγούμε πάνω σε ερείπια και αποκαΐδια.

Τα ίδια Παντελάκη μου…

 

του Φώτη Σιούμπουρα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

 

Προβολές: 57