του Ίωνα Παπαδάκη

«Ποιος είναι αυτός ο Ανδρουλάκης;»… Η ερώτηση αυτή έδινε κι έπαιρνε την εποχή που ένας νεαρός ευρωβουλευτής όχι μόνο διεκδίκησε την προεδρία του νέου ΠΑΣΟΚ (μετά τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά και τη μετονομασία του ΚΙΝΑΛ σε ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ), αλλά κατάφερε στον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών να… μονομαχήσει με τον Γιώργο Παπανδρέου (είχε απέναντί του ένα «βαρύ» επίθετο) και τελικά να τον «κατασπαράξει»!

Οι αναλύσεις για την «επόμενη μέρα» πολλές, μιας και αφενός το ΠΑΣΟΚ ξαναγεννιόταν από τις στάχτες του και αφετέρου ο νέος πρόεδρος είχε όλα τα χαρακτηριστικά που συνηγορούσαν στο να πάει η ελληνική κεντρική πολιτική σκηνή ένα βήμα παραπέρα: Νεαρός σε ηλικία (όπως και οι αρχηγοί των ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ), με ευρωπαϊκή κουλτούρα λόγω της θητείας του στις Βρυξέλλες, οικολόγος και «προστατευόμενος» του Ευάγγελου Βενιζέλου (τώρα, αν αυτό είναι καλό ή κακό θα το δείξει η ιστορία)… Οι δημοσκοπήσεις –για το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα– των πρώτων μηνών εξαιρετικές, η δημοφιλία του Νίκου Ανδρουλάκη στα ύψη, οι παρεμβάσεις του και οι δηλώσεις του εξαιρετικά μετρημένες και η διαχείριση της δημόσιας εικόνας του «σεμνή» και προσεκτική.

«Μηδενισμός» Είναι οι εποχή όπου ξεκινούν οι φήμες για πρόωρες εκλογές, με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να «σκαρφαλώνει» στα… κάγκελα, κατεβάζοντας όμως την ποιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης σε επίπεδο «οπαδικού καφενείου», με χυδαίες επιθέσεις και μηδενιστική διάθεση απέναντι σε ό,τι καλό ή κακό έπραττε η κυβέρνηση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του, τηρώντας μια πανέξυπνη στάση αναμονής, επέλεξαν να μείνουν μακριά από αυτόν τον «σκυλοκαβγά», δίνοντας την εντύπωση ότι υπήρχε μια δυνατότητα να πάμε σε εκλογές με ένα ήπιο κλίμα και –γιατί όχι;– να δημιουργηθεί μετεκλογικά μια κεντροδεξιά κυβέρνηση, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η επόμενη εκλογική διαδικασία έχει τον «εφιάλτη» της απλής αναλογικής…

Με Κέντρο κερδίζεις Από εδώ και κάτω αρχίζουν τα σενάρια: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε δήλωσή του είχε αναφέρει ξεκάθαρα ότι «οι εκλογές κερδίζονται στο Κέντρο…»! Έτσι, με ένα έξυπνο άνοιγμα προσεγγίζει (άλλες φορές με επιτυχία και άλλες φορές όχι) πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως την Άννα Διαμαντοπούλου, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, την Εύη Χριστοφιλοπούλου, ενώ –σύμφωνα με πληροφορίες– διατηρεί πολύ καλή σχέση και με τον Ανδρέα Λοβέρδο. Εδώ καλό είναι να θυμίσουμε ότι στον ευρύτερο κυβερνητικό χώρο έχουν πάρει θέση πρόσωπα τα οποία προέρχονται από την «αγκαλιά» του ΠΑΣΟΚ, όπως ο εξαιρετικά πετυχημένος υπουργός Κυριάκος Πιερρακάκης.

Έτσι, λοιπόν, η άσκηση επί χάρτου «έγραφε» ομαλή προεκλογική περίοδο, ευρωπαϊκού τύπου αντιπαραθέσεις με επιχειρήματα και διάλογο (μακριά από τον λαϊκισμό και την τοξικότητα που προσπαθούσαν να επιβάλουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας), έτσι ώστε να καλλιεργηθεί το ενδεχόμενο μίας υγιούς μετεκλογικής συνεργασίας. Οι δύο παράγοντες Όλα αυτά με γνώμονα τα παραπάνω δεδομένα και δύο ακόμα παράγοντες:

● Πρώτον, ότι υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει μια αξιοπρόσεκτη ομάδα, η λεγόμενη «δεξιά του ΠΑΣΟΚ», η οποία αντιδρά στην όποια πιθανότητα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ (με μπροστάρη τον Ανδρέα Λοβέρδο ο οποίος πρόσφατα είπε επί λέξει, για την περίπτωση μιας τέτοιας σύμπραξης, ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει πως δεν ανήκει στο προοδευτικό τόξο και δεν υπάρχει περίπτωση να συνεργαστούμε μαζί του ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο».

● Δεύτερον, ότι, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ (περίπου 40%) εγκρίνει τους χειρισμούς της κυβέρνησης στα φλέγοντα θέματα που απασχολούν την κοινωνία και εμπιστεύεται τον Κυριάκο Μητσοτάκη! Τούτων δοθέντων –και οι δύο πλευρές– έκαναν τα «στραβά μάτια» σε κάποιες δηλώσεις (εκατέρωθεν) που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν εντάσεις, παρά τις… φιλότιμες προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα να βάλει «μπουρλότο» στο… φλερτ που βρισκόταν σε εξέλιξη. Και όλα αυτά, με ορατή και σχεδόν αναμενόμενη την προκήρυξη των προώρων εκλογών για τον Σεπτέμβριο. Το «ντόμινο» Και ύστερα ήρθε το καταστροφικό «ντόμινο»! Η ξεκάθαρη δήλωση του πρωθυπουργού ότι θα πάμε σε εκλογές στο τέλος της τετραετίας και οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες έδειξαν ότι τα οφέλη της αντιπολίτευσης από τη –φυσιολογική– φθορά της κυβέρνησης ήταν μηδαμινά και ότι η ανοδική πορεία του ΠΑΣΟΚ σταμάτησε (λογικό αφού έφυγε ο πρώτος ενθουσιασμός), ανάγκασαν τον ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέψει την πολιτική αντιπαράθεση σε μια ανελέητη τοξικότητα, μιας και η αντιπολιτευτική του γραμμή δεν θα τον «έφτανε» μέχρι τα μέσα του 2023! Τον έσυρε στα λάθη Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε η υποκλοπή του τηλεφώνου του κ. Ανδρουλάκη σαν «κερασάκι στην τούρτα» και βούτυρο στο ψωμί του κ. Τσίπρα! Κανείς δεν έχασε την ευκαιρία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κάτω από τις «φτερούγες» του, ανάγοντας το θέμα σε μείζον πολιτικό και κοινωνικό! Λογικό για τη μέχρι τώρα πορεία του κ. Τσίπρα… Το ολέθριο λάθος, όμως, του Νίκου Ανδρουλάκη είναι ότι παρασύρθηκε και ακολούθησε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στην ακρότητα και την τοξικότητα «δίχως αύριο»… Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι, δυστυχώς, ο κ. Ανδρουλάκης, πέφτοντας στην παγίδα, έγινε «λαγός» του… κυνηγού Αλέξη Τσίπρα ο οποίος είναι και ο μόνος κερδισμένος, μιας και στόχος του ήταν και είναι να προκαλέσει ακυβερνησία στη χώρα! Ο κ. Ανδρουλάκης, δυστυχώς, δεν κατάφερε να τηρήσει τη βασική αρχή των σχέσεων (όποιας μορφής και αν είναι αυτές): «Μη μιλάς εν βρασμώ, επειδή κάποιος σε παρέσυρε, και μην ξεστομίζεις λόγια που δεν μπορείς να πάρεις πίσω…». Και κάτι ακόμα:

Το ΠΑΣΟΚ εκφράζει θεωρητικά το Κέντρο και οι ψηφοφόροι του Κέντρου είναι σκεπτόμενοι… Ας μην απορήσει, λοιπόν, γιατί ακόμα και οι ψηφοφόροι του εμπιστεύονται τη σημερινή κυβέρνηση της χώρας!

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο που κυκλοφόρησε στις 17/9

Προβολές: 149