Τέλος χρόνου για όσους πολιτικούς δεν υιοθετούν τη φράση του συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω», με αποτέλεσμα να αποφεύγουν την ανάληψη ευθύνης λόγω πολιτικού κόστους και να την μεταθέτουν στους πολίτες. Μαύρο δαγκωτό στις ερχόμενες εκλογές,εθνικές και αυτοδιοικητικές.

Τέλος χρόνου στις προβλέψεις των δημοσκόπων για ευθύγραμμες και λογικές εξελίξεις στην πολιτική σκακιέρα. Οι κοινωνίες άλλαξαν και οι ψηφοφόροι έγιναν απρόβλεπτοι. Η κοινή λογική είναι είδος προς εξαφάνιση στην πολιτική και το απρόσμενο κερδίζει. Ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους ζει στα όρια της φτώχειας. Μπορείτε να προβλέψετε με βεβαιότητα την ψήφο του;

Τέλος χρόνου σε όσους αρέσκονται στην κριτική, αλλά ποτέ στην αυτοκριτική. Σχολιάζουν, λοιδορούν, διαφωνούν για τα έργα των αντιπάλων τους, αλλά ποτέ για τα λάθη των ίδιων. Η πλειονότητα των πολιτών θεωρεί το σύνολο του πολιτικού προσωπικού υπεύθυνο για τις σεισμικές δονήσεις των πολλαπλών κρίσεων και τη φτωχοποίηση μεγάλης μερίδας των πολιτών. Τα εκλογικά σωσίβια σωτηρίας-επιδόματα, ελάχιστα.

Τέλος χρόνου για τους επαγγελματίες της πολιτικής με προϋπηρεσία μόνο σε βουλευτικά έδρανα και αυτοδιοικητικούς θώκους. Όσοι δεν μας έσωσαν τα τελευταία είκοσι χρόνια, θέλουν παράταση νέας τετραετίας να μας σώσουν ή να συνταξιοδοτηθούν με πλήρεις αποδοχές;

Τέλος χρόνου η γνωστή σε όλους ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, προνόμιο να μιλάνε χωρίς να λένε τίποτα. Τυποποιημένες φράσεις, κοινοτυπίες, βαρύγδουπες δηλώσεις για εντυπωσιασμό και προπαγάνδα.
Τέλος χρόνου στους χούλιγκανς της πολιτικής, στους γυρολόγους κομμάτων, στους «πιανωστασιδήδες» στα τηλεοπτικά παράθυρα για να συνεχίσουν το αειθαλές μοντέλο παραποίησης της πραγματικότητας.

Τέλος χρόνου στην ακραία ρητορική ταξίματος. Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν! Τα τελευταία χρόνια, άπαντες οι πολιτικοί αποδείχθηκαν απελπιστικά αναξιόπιστοι. Ταξίματα που μείνανε ταξίματα!

Τέλος χρόνου στις ιδεολογίες Αριστεράς και Δεξιάς, μιας ξεπερασμένης γενιάς. Ιδεολογίες με κοινό παρονομαστή τους διορισμούς, τα επιδόματα, την τακτοποίηση των «ημετέρων». Κοινό το DNA τους.

Τέλος χρόνου και στις κάθε είδους πολιτικές αυταπάτες. Μια φορά στέκει σαν δικαιολογία.

Τέλος χρόνου για τα «κλειστά» κομματικά κλαμπ,φυτώρια «γόνων και επιγόνων».Νέα πρόσωπα,με όραμα,διάθεση προσφοράς και ηθικό πρόσημο!

Τέλος χρόνου για όσα ξέραμε.Αλλάζουμε κεφάλαιο, όχι σελίδα!

 

του Θανάση Παπαμιχαήλ, επικοινωνιολόγου

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

Προβολές: 42