Εκλέγει τη νέα του ηγεσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόκληση είναι μεγάλη, μετά την πρόσφατη εκλογική του συντριβή. Από την απόφαση των μελών του θα κριθεί εάν το κόμμα θα παραμείνει ο κύριος εκφραστής της παράταξης που αποτελεί τον πολιτικό αντίπαλο της ΝΔ ή θα επανέλθει στα προ του 2012 ποσοστά ενός μικρού κόμματος της Αριστεράς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κόμμα εξουσίας μέσα στην κρίση που δημιούργησε η χρεοκοπία της χώρας και βρίσκεται σε αποδρομή από την ώρα που επιστρέψαμε στην κανονικότητα. Η Έφη Άχτσιόγλου, υποψήφια αρχηγός σήμερα, είχε δίκιο όταν δήλωνε ότι «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά». Πράγματι, η ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κόμμα εξουσίας ήταν μέσα από την κρίση. Το κατάφερε, εμφανιζόμενος ως μια αντισυστημική πολιτική δύναμη, η οποία όμως στην πορεία αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με τη σκληρή πραγματικότητα. Το έπραξε με καθυστέρηση, βάζοντας τη χώρα σε περιπέτειες, συνέχισε ωστόσο να υποδύεται ότι παραμένει ένα κόμμα ριζοσπαστικό και αντισυστημικό. Ένα κόμμα, δηλαδή, που δεν του ταιριάζει η κανονικότητα. Κάπως έτσι οδηγήθηκε στην εκλογική συντριβή, πέφτοντας από το 31,5% στο 17%.
Και τώρα τι γίνεται; Μπορεί, άραγε, ο ΣΥΡΙΖΑ να δει την κανονικότητα ως ευκαιρία και να γίνει ένα κόμμα που θα ασκήσει σοβαρή και αξιόπιστη αντιπολίτευση, με την προοπτική να διεκδικήσει στο μέλλον με αξιώσεις την κυβέρνηση; Μπορούν τα στελέχη του να αλλάξουν νοοτροπία; Θα μιλήσει για τα μεγάλα θέματα που απασχολούν σήμερα τους πολίτες ή θα μείνει κολλημένος σε εμμονές του παρελθόντος; Θα εγκαταλείψει τον τοξικό λόγο που τον αποξένωσε από μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος; Δυστυχώς και με την πρώτη ευκαιρία δεν δείχνει να…συνέρχεται. Στις περιπτώσεις των πυρκαγιών και κυρίως των καταστροφικών πλημμυρών στον θεσσαλικό κάμπο,η δημόσια εκπροσώπησή του, που ελέω διαδοχής έχει πολλά κεφάλια, ανέδυε μια πολιτική δυσοσμία. Μια «Λερναία Ύδρα»που με κριτήριο τη μικροκομματική τυμβωρυχία προέβαινε σε δήθεν ανακαλύψεις, για να προσδώσει τεκμηρίωση σε ένα όργιο προπαγάνδας και fakenews.
Αλλά και ακούγοντας προηγουμένως στο Συνέδριο τις ομιλίες των υποψήφιων προέδρων, δεν «είδαμε» κάτι που ουσιαστικά να απευθύνεται στην κοινωνία.
Όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι μίλησαν για ανοικτό ή κλειστό κόμμα, διευρυμένο, με όργανα που συμμετέχουν, και επικέντρωσαν την προσοχή τους κυρίως στο «ποιος θα νικήσει τον Μητσοτάκη».
Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν προσελκύει το ενδιαφέρον που θα περίμενε κανείς από ένα κόμμα που θεωρητικά τουλάχιστον αποτελεί τον κορμό μιας μεγάλης παράταξης. Δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: Είτε η παράταξη που εκπροσωπεί δεν είναι πια μεγάλη, είτε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει πλέον τη δυνατότητα να την εκπροσωπεί. Κι αυτό, γιατί δεν έχει αλλάξει σε τίποτε.
Αν όμως δεν αλλάξει ταυτοτικά, υπαρξιακά, δομικά, αν δεν πετάξει από πάνωτους αναχρονισμούς, κανείς αρχηγός δεν θα κερδίσει τον Μητσοτάκη και κανείς νέος πρόεδρος δεν πρόκειται να αποσπάσει την κυριαρχία του πρωθυπουργού στη νέα εποχή της «κανονικότητας».
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
