Άφησε να περάσουν ανεκμετάλλευτα σχεδόν τέσσερα χρόνια ο πρώην πρωθυπουργός, πρώην αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Η κατάλληλη στιγμή θα ήταν ίσως το 2019, στην πρώτη εκλογική ήττα – και δική του και του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που το εκλογικό σώμα τούς αφαίρεσε μεν την εξουσία, αλλά τούς κατέστησε μια ισχυρή αντιπολίτευση. Με ποσοστό (32%), που δεν έδωσε σε κανένα ηττημένο κόμμα μετά την κρίση του 2009: Η ΝΔ το 2015 έπεσε στο 28% και το ΠΑΣΟΚ το 2012 έπεσε στο 13%.Το 32% του ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από μια τετραετία κόλασης, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, την οποία πέταξαν στα σκουπίδια.

Έπρεπε να κάνει την αυτοκριτική, στην οποία εν μέρει προχώρησε την περασμένη εβδομάδα, τότε, το 2019. Γενναία και σε βάθος. Και να ζητήσει συγγνώμη. Δεν το έκανε. Η αυτοκριτική Τσίπρα σταμάτησε στη Νοvartis και στις άδειες καναλιών, σε αυτά. Κακώς, πολύ κακώς. Διότι η κακοδαιμονία του κόμματός του, η οποία συνεχίζεται, έχει και άλλες αιτίες που σχετίζονται με πρόσωπα και καταστάσεις.

Το να μιλήσει, επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας για «ατυχείς» χειρισμούς μόνο για αυτές τις δύο υποθέσεις, προφανώς δεν φτάνει, εφόσον δεν συνοδεύεται μάλιστα και από αρκετές ειλικρινείς συγγνώμες. Να ζητήσει συγγνώμη προς όλους αυτούς που κρέμασε στα μανταλάκια και άφηνε να μιλάνε για το «μεγαλύτερο σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης». Ένα πολιτικό σκάνδαλο από το οποίο βγήκαν όλοι αθώοι! Μια καθαρή συγγνώμη προς αυτούς που στοχοποιήθηκαν είναι αναγκαία για να κλείσει η πληγή και δεν ειπώθηκε ποτέ. Αντιθέτως, αυτό που έμεινε είναι το τοξικό κλίμα μιας κομματικής σύγκρουσης, που είχε ως αποτέλεσμα τη σπίλωση πολιτικών αντιπάλων.

Αν, πράγματι, ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε να αφήσει πίσω του αυτά που βαραίνουν αρνητικά την υστεροφημία του, θα έβρισκε το θάρρος να περάσει από τα χαλαρά και γενικόλογα meaculpa στις δύσκολες, συγκεκριμένες και γενναίες συγγνώμες από πολλούς και για πολλά. Χωρίς αυτές, το μόνο που καταφέρνει είναι να επαναφέρει στη συλλογική μνήμη μια τοξική περίοδο, που η χώρα θέλει να αφήσει οριστικά πίσω της.

 

του Φώτη Σιούμπουρα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο