Γράφει ο Ίων Παπαδάκης

Κάνω μεγάλη προσπάθεια όλη την εβδομάδα να διαχειριστώ αυτά που άκουσα από τους συνεντευξιαζόμενους πολιτικούς αρχηγούς στη ΔΕΘ! Το βέβαιο –δυστυχώς– είναι ότι έχουμε μπροστά μας πολλούς μήνες άκρατης σαχλαμάρας, ανελέητης παροχολογίας στο όριο της επιστημονικής φαντασίας και ύβρεις που ανταγωνίζονται με επιτυχία καβγάδες καφενειακού τύπου… Οι επικεφαλής των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης έδωσαν ξεκάθαρα το στίγμα τους. Και αυτό, διότι και οι δυο τους δεν άκουσαν τον πρωθυπουργό για να καταλάβουν, αλλά για να απαντήσουν. Και σίγουρα δεν «άκουσαν» για να βρουν σημεία συμφωνίας, αλλά σημεία διαφωνίας. Ο ένας την ίδια «καραμέλα», μη έχοντας τίποτα άλλο να προβάλει, να προτείνει ή να αντικρούσει με επιχειρήματα.

Προς μεγάλη μου λύπη, συντήρησε με τεράστια επιτυχία την αντιπαλότητα και τη μηδενιστική διάθεση χωρίς ουσία… Με «κορωνίδα» τις υποκλοπές, μιας και θεωρεί ότι πουλάει, με αναφορές για την μεγάλη (πράσινη) δημοκρατική παράταξη, με «μανιέρα» τύπου Αντρέα και αφορισμούς για όποια πιθανότητα συνεργασίας με τον οποιονδήποτε… Θα σταθώ λίγο περισσότερο στον κ. Τσίπρα και στους «γύρω από αυτόν», έστω και επιγραμματικά (το δικαιούται άλλωστε…). Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην πρωθυπουργός τόνισε στη συνέντευξη Τύπου, την περασμένη Κυριακή, αφενός ότι έχει ως στόχο τη δημιουργία μιας κυβέρνησης «συνεργασίας» και ομολόγησε ότι η κυβέρνησή του «αδίκησε» τη μεσαία τάξη αλλά και ότι το πρόγραμμα που εξήγγειλε είναι ίδιο με αυτό της κυβέρνησης(!), όμως έχει διαφορετικό «σχεδιασμό» (τώρα, τι σημαίνει αυτό θα σας γελάσω και δεν το θέλω), ενώ μίλησε για «ιδεολογικές διαφορές» που έχει ακόμα και με το ΠΑΣΟΚ, πόσο μάλλον με τη ΝΔ… Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μετά από αυτές τις ομιλίες τι μέλλον μπορούμε να έχουμε ως κοινωνία και κατά πού οδηγούμαστε; Σίγουρα όχι σε μία πολιτισμένη προεκλογική εκστρατεία και σίγουρα όχι σε μια πιθανότητα να έχουμε «τελειώσει» από την πρώτη Κυριακή!

Οι –κατά τα άλλα– συμπαθέστατοι κ.κ. Ανδρουλάκης και Τσίπρας έχουν μια μοναδική ικανότητα να «βγάζουν τα μάτια τους με τα χέρια τους». Ο πρώτος καλλιέργησε με μαεστρία το προφίλ ενός νέου πολιτικού με «ευρωπαϊκή» κουλτούρα, όμως στο τέλος κατάφερε –παραβλέποντας τα σημαντικά προβλήματα της χώρας– να κάνει σημαία ένα θέμα που ελάχιστα απασχολεί τους Έλληνες, να ανέβει στη Θεσσαλονίκη με συνθήματα αντί για προτάσεις, με απόλυτη αντίθεση σε όποια συνεργασία με άλλα κόμματα, και να αναλωθεί σε τοποθετήσεις του τύπου «όλοι εναντίον όλων»! Ο δεύτερος (διάολε! θα έπρεπε πλέον να έχει μάθει) κατάφερε να δώσει μια καταστροφική συνέντευξη, με την οποία κατά την άποψή μου «έκαψε» τη μοναδική του ευκαιρία… Είναι δυνατόν να δηλώνει με θράσος ότι το πρόγραμμα που εξήγγειλε το είχε εξαγγείλει πριν από μια εβδομάδα ο πρωθυπουργός, αλλά διαφέρει στον «σχεδιασμό»; (Ούτε παιδί του Δημοτικού δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο.) Και αν είναι έτσι, γιατί δεν καθόταν σε ένα τραπέζι με τον πρωθυπουργό να μιλήσουνε, μιας και υπάρχει σύγκλιση προγραμμάτων; Είναι δυνατόν να μιλά –περήφανα– για κρατικοποίηση της ΔΕΗ το 2022, όταν (χωρίς να είμαι γνώστης των οικονομικών) κάτι τέτοιο και τέτοιες εποχές θα είχε ένα τεράστιο κόστος και θα προκαλούσε ένα «ντόμινο» που θα μπορούσε να παρασύρει και τους ιδιωτικούς παρόχους, οι οποίοι έχουν επενδύσει εκατομμύρια;

Και καλό θα ήταν να μη φέρει το παράδειγμα της Γαλλίας, διότι εκεί το ποσοστό που κρατικοποιήθηκε ήταν μόλις 20%! Είναι δυνατόν το 2022, με την κρίση να βρίσκεται ήδη μέσα στο σπίτι μας, να επαναφέρει λογικές του τύπου «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα», λες και ζούμε τις χρυσές εποχές της δεκαετίας του ’90 και, χωρίς να του έχουν γίνει μάθημα οι συνέπειες της ανεκδιήγητης φράσης του, «εμείς θα χτυπάμε τον ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν πεντοζάλη»; Λυπάμαι που θα σας το θυμίσω, κ. Τσίπρα, αλλά για πολλά χρόνια και –εν μέρει– εξαιτίας αυτής της φράσης, ο ελληνικός λαός δεν χόρεψε πεντοζάλη αλλά τον χορό του Ζαλόγγου! Είναι δυνατόν να μιλά για τεράστιες ιδεολογικές διαφορές τόσο με τη ΝΔ όσο και με το ΠΑΣΟΚ, όταν υπήρξε πρωτεργάτης πρόεδρος και συγκυβερνήτης του πειράματος «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ», με τις γνωστές συνέπειες; Και, τέλος, είναι δυνατόν να οραματίζεται μια κυβέρνηση «συνεργασίας» όταν –όπως όλα έχουν δείξει μέχρι σήμερα– η λέξη «συνεργασία» είναι άγνωστη για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ; Εν κατακλείδι, για τον ψύχραιμο ψηφοφόρο θεωρώ ότι οι συνεντεύξεις και οι ομιλίες θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικές, αλλά πάνω απ’ όλα «καμπανάκι», ώστε να ελαχιστοποιηθούν τα λάθη που συνήθως γίνονται την ώρα της κάλπης…

Προβολές: 34