Είναι αλήθεια. Το φετινό Μουντιάλ, που μόλις πέρασε στην ιστορία, ήταν το καλύτερο που έχει διεξαχθεί μέχρι σήμερα. Και παρά το γεγονός ότι έγινε χειμώνα και όχι στο τέλος της ποδοσφαιρικής περιόδου, ήταν εντυπωσιακό! Οι παίκτες ήταν σε φόρμα. Σημειώθηκαν πολλά και ωραία γκολ. Είδαμε γυναίκες διαιτητές! «Έξυπνες» και… επαναφορτιζόμενες μπάλες που έδειχναν πώς «πέρασαν» τη γραμμή της εστίας! Ακόμη, «εξαφάνισε» διάσημους ποδοσφαιριστές και ιστορικές ομάδες, ενώ παράλληλα ανέδειξε νέα ταλέντα. Και το πιο σπουδαίο, κατά τη διάρκεια των αγώνων δεν «κουνήθηκε» φύλλο! Δεν… άνοιξε μύτη! Για την ιστορία, η Αργεντινή και ο Μέσι, που κέρδισαν τη Γαλλία και τον Εμπαμπέ με 4-2 στα πέναλτι (ο κανονικός αγώνας έληξε 2-2 και η παράσταση 3-3), κατέκτησαν τον παγκόσμιο τίτλο και σήκωσαν το χρυσό Κύπελλο.

Εκείνο που θέλω να αποκαλύψω σήμερα είναι όλα όσα είχε πει για το Παγκόσμιο Κύπελλο ο Γιάννης Διακογιάννης, λίγες ημέρες πριν φύγει από κοντά μας. Πίστευε πως «κάθε Μουντιάλ έχει την αξία του. Και φυσικά αφήνει στο ποδόσφαιρο κάτι καινούργιο». Είχε πει ακόμη ότι «το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου. Είναι κάτι όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες».Μπορεί ο Γιάννης Διακογιάννης να αναπαύεται εκεί στο Α’ Κοιμητήριο της Αθήνας, όμως η φωνή του δεν θα σιγήσει ποτέ. Θα παραμείνει ζωντανή! Θα σπικάρει από ψηλά!Και θα είναι οδηγός για τις ερχόμενες γενιές δημοσιογράφων «Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή…» όπως τραγουδάει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και μαζί του όλη η Ελλάδα, από το 1979!

Είναι γεγονός πως η αθλητική δημοσιογραφία από την Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2022, «Τρίτη και 13», σημαδιακή ημέρα, έγινε πιο φτωχή Έμεινε ορφανή… Αλήθεια είναι πως το κενό που άφησε ο δάσκαλος όλων μας, ο Γιάννης Διακογιάννης, είναι δύσκολο να καλυφθεί. Οι γνώσεις του για κάθε άθλημα και για κάθε αθλητή ήταν τεράστιες. Γνώριζε όχι μόνο το μικρό τους όνομα, αλλά και τους συγγενείς τους μέχρι και τρίτου βαθμού!
Κάθε φορά που ο Γιάννης Διακογιάννης έπιανε το μικρόφωνο για να περιγράψει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, όλοι μέναμε καρφωμένοι στην τηλεόραση. Όχι μόνο για να δούμε το παιχνίδι, αλλά κυρίως για να μάθουμε άγνωστες λεπτομέρειες για τα ινδάλματά μας!

Θυμάμαι σε μια συνάντησή μας στο καφενείο της ΕΡΤ, λίγο πριν ξεκινήσουμε, ο Γιάννης την εκπομπή του «Αθλητική Κυριακή» και εγώ τη ραδιοφωνική μου εκπομπή «Αθλητικά Χρονικά» και ενώ πλησίαζε ένα ακόμη Παγκόσμιο Κύπελλο, μου διηγήθηκε κάτι που δεν πρόκειται να ξεχάσω: «Στο πρώτο Μουντιάλ το 1930, ο Τζον Λανγκενούς ήταν ένας από τους τέσσερις Ευρωπαίους διαιτητές που είχαν δεχθεί και έκαναν το 20ήμερο ταξίδι με πλοίο μέχρι την Ουρουγουάη για το πρώτο Παγκόσμιο. Ο Βέλγος σφύριξε μάλιστα στον τελικό. Ήταν τολμηρός αλλά όχι χαζός! Ήξερε πως Ουρουγουάη και Αργεντινή είχαν προηγούμενα και κάθε μεταξύ τους ματς ήταν κανονική μάχη! Έτσι απαίτησε ασφάλεια ζωής. Έξτρα στρατιώτες πίσω από τις εστίες. Και σχέδιο άμεσης διαφυγής του μέχρι το πλοίο, που θα τον μεταφέρει πίσω στην Ευρώπη. Ζήτησε ακόμη να γίνει σωματικός έλεγχος κατά την είσοδο των 93.000 θεατών! To αποτέλεσμά του; Βρέθηκαν πάνω από 1600 όπλα».

Σε μια συνέντευξη πριν από κάποια χρόνια, ο Γιάννης Διακογιάννης μού είχε αποκαλύψει πως ήθελε να γίνει πιανίστας! Άλλωστε δεν ήταν λίγες οι φορές που μας τραγουδούσε ιδιαίτερα καλά τα γαλλικά τραγούδια αλλά και τα ελληνικά. Ευτυχώς που τον κέρδισε η αθλητική δημοσιογραφία και μάθαμε πώς να κρατάμε το μικρόφωνο!
Για όλους εμάς, ο Διακογιάννης ζει. Άλλωστε πεθαίνει κάποιος όταν οι άλλοι τον ξεχνούν! Και εμείς τον δικό μας Ζανό δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.

Δάσκαλέ μου, δάσκαλέ μας, καλό ταξίδι.

 

Γράφει ο Γιώργος Κοντονής

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

Προβολές: 60