Ώστε ο πρωθυπουργός είναι για τις ΗΠΑ «δεδομένος για όλα», κατά πως υποστήριξαν τα φιλικά προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ΜΜΕ, και «τα έδωσε όλα, χωρίς να πάρει τίποτα» στους φίλους και συμμάχους μας Αμερικανούς, αφού «προσφέρει γη και ύδωρ», κατά πως είχε προείπει ο Αλέξης Τσίπρας.

Αρχικά ήταν η συζήτηση στη Βουλή, με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να υποδύεται μία light εκδοχή του Ανδρέα. Ο Παπανδρέου ζητούσε να φύγουν οι βάσεις, ο Τσίπρας δεν ζητούσε κάτι τόσο εξωφρενικό. Καλούσε την κυβέρνηση να μην είναι «δεδομένη». Μετά ήλθε η συνάντηση Μητσοτάκη – Μπάιντεν και η ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργού στο Κογκρέσο, για να έλθουν οι «ημέτεροι» και να…επιβεβαιώσουν το «δεδομένο».

Το ίδιο, πάντως, θα μπορούσε να προσάψει κάποιος και στον Τσίπρα, όταν ήταν αγκαλιά με τον Τραμπ. Ουδείς όμως τότε μίλησε για «δεδομένα». Αλλά, πέρα από την πολιτική υποκρισία, συγγνώμη κιόλας, αλλά υπάρχει ασφαλέστερη πολιτική από τη σταθερή σύμπλευση με τους ισχυρούς συμμάχους της χώρας; Με το «να μη σε έχουν ως δεδομένο» περισσότερο παραπέμπει σε συζήτηση εφήβων περί έρωτος, παρά σε υπεύθυνη πρόταση εξωτερικής πολιτικής. Η σύγκριση, μάλιστα, που γίνεται με την Τουρκία του Ερντογάν είναι εντελώς άστοχη, σχεδόν παράλογη. Η Τουρκία επιβεβαιώνει και επιχειρησιακά το «μη δεδομένη», παίζοντας σε ταμπλό που εμείς αδυνατούμε να προσεγγίσουμε.

Η Τουρκία πατάει στις γραμμές του αναθεωρητισμού. Εμείς παραμένουμε προσηλωμένοι στην αρχή της σταθερότητας. Όταν, λοιπόν, ευαγγελίζεσαι τη σταθερότητα, οφείλεις να είσαι και δεδομένος προς τις συμμαχίες που συνάπτεις. Διότι θέλεις να κινείσαι θεωρώντας ότι και αυτές οι συμμαχίες είναι δεδομένες. Αντιθέτως, όταν είσαι απρόβλεπτος παίκτης, θα εισπράξεις και απρόβλεπτες αντιδράσεις. Και το να πιστεύει κανείς ότι ο Μπάιντεν θα άρχιζε τις καρπαζιές στον Ερντογάν, ειδικά αν ο Μητσοτάκης στη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο ανέφερε την Τουρκία (ονομαστικά) και την καθιστούσε υπεύθυνη για την παραβατικότητά της, είναι τουλάχιστον αφελές.

Μπροστά στους Αμερικανούς γερουσιαστές και βουλευτές,ο Έλληνας πρωθυπουργός αφενός περιέγραψε έναν κόσμο που αλλάζει βίαια και ποια θέση θέλει να έχει η Ελλάδα σε αυτόν, αφετέρου, χωρίς να αναφέρει τη λέξη «Τουρκία», ήταν ξεκάθαρος. Αποφεύγοντας τις συνήθεις κραυγές για βοήθεια,έστειλε το μήνυμα ότι ο «ιστορικός αναθεωρητισμός δεν θα γίνει ανεκτός από τη διεθνή κοινότητα των δημοκρατικών χωρών», και ότι αυτός δεν εντοπίζεται μόνο στη Ρωσία. Χρησιμοποιώντας μάλιστα τη λέξη «κλειδί», την οποία πλέον οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται πολύ καλά, τον «αναθεωρητισμό», ο πρωθυπουργός κατάφερε να θέσει όλα τα θέματα εθνικού ενδιαφέροντος με ξεκάθαρο και πολύ σαφή τρόπο. Και χειροκροτήθηκε τόσο πολύ μάλιστα, που, όπως είπε χαριτολογώντας ο πρωθυπουργός: «Τόσο χειροκρότημα δεν έχω συνηθίσει ούτε στην ελληνική Βουλή».

Τι να κάνουμε; Εμείς εδώ έχουμε την (πολιτική) μιζέρια μας… Ασχολούμαστε με τα…«δεδομένα».

 

του Φώτη Σιούμπουρα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο

Προβολές: 53